Warszawa za czasów panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego

W poniedziałek pani od polskiego zadała nam bardzo ciekawą pracę domową. Mieliśmy napisać wypracowanie o Warszawie za czasów panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Usiadłam i zaczęłam pisać. A oto rezultaty mojej wędrówki do tamtej epoki.

W drugiej połowie XVII i na początku XVIII wieku Warszawa pogrążona była w głębokim zacofaniu. Kraj w tym okresie znalazł się na kulturalnym, społecznym i moralnym dnie. Mimo to udało się w latach 30-tych XVIII wieku dokonać przewrotu umysłowego, który w latach 40-tych zaowocował powstaniem licznych instytucji naukowych i kulturalnych.

Ksiądz Stanisław Konarski rozpoczął reformę szkolnictwa od założenia nowoczesnej uczelni Collegium Nobilium w 1740 roku. Była to szkoła wychowująca synów szlachty przy pomocy nowoczesnych metod. Wprowadzono przedmioty takie jak historia, prawo, ekonomia i języki nowożytne - w tym polski.

Kontynuując reformy edukacyjne w 1773 roku stworzono pierwszą w Europie państwową instytucję do spraw szkolnictwa – Komisję Edukacji Narodowej. Wspierała ona rozwój szkół elementarnych i dbała o poziom nauczania. W 1775 roku powołała Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych, które zajmowało się opracowywaniem podręczników. Napisano wówczas pierwszy polski podręcznik gramatyki – „Gramatyka języka polskiego”.

W 1766 roku król założył Szkołę Rycerską zwaną Korpusem Kadetów, która przygotowywała do służby wojskowej. Jej uczniami była młodzież szlachecka. Głównym zadaniem było wychowywanie uczniów w duchu kultury oświecenia i wpajanie obowiązku służby ojczyźnie.

Dzięki mecenatowi króla w 1765 roku powstał pierwszy w Polsce teatr publiczny – Teatr Narodowy. Miał odgrywać ważną rolę w nauczaniu obywateli. Pierwszym dyrektorem tej sceny był Franciszek Bohomolec,. Jednak do jej największego rozkwitu przyczynił się Wojciech Bogusławski. Nazywa się go ojcem teatru polskiego.

Warszawa posiadała również jedną z najlepszych europejskich oper publicznych. Pierwszym polskim dziełem tego gatunku był „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale”.

Z inicjatywy Stanisława Augusta Poniatowskiego od 1 marca 1765 roku zaczęto wydawać pierwsze polskie czasopismo „Monitor”. Poruszało ono tematykę społeczną, polityczną i oświatową. Na jego łamach propagowano idee oświecenia, walczono z ciemnotą i zacofaniem. Głównym przedmiotem krytyki stała się obyczajowość szlachecka – pijaństwo, marnotrawstwo i okrucieństwo wobec poddanych. Innym czasopismem o charakterze typowo literackim były „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne”, które rozwijały zamiłowanie do książek i szerzyły znajomość twórczości najwybitniejszych pisarzy.

Dzięki mecenatowi króla rozwijało się malarstwo i sztuka. Stanisław August sprowadził na swój dwór wybitnego malarza Bernardo Belotto zwanego Canaletto. Ten wspaniały artysta uwiecznił na swoich płótnach XVIII wieczną Warszawę. Jego obrazy przyczyniły się do rekonstrukcji zniszczonej podczas II wojny stolicy.

Czasy Stanisławowskiego bardzo interesująca epoka. Zrewolucjonizowała ona sposób myślenia o człowieku i społeczeństwie. Przyczyniła się do rozkwitu kultury, nauki i sztuki.