"Stepy akermańskie" A. Mickiewicza

"Stepy akermańskie" są lirycznym dziełem Adama Mickiewicza. Jest to sonet - jeden z osiemnastu zawartych w zbiorze zatytułowanym "Sonety krymskie". Wszystkie powstały w latach 1825-26 jako zapis wrażeń autora z podróży po Krymie.

Jedynym bohaterem "Stepów”, będącym jednocześnie podmiotem lirycznym sonetu, jest litewski pielgrzym – podróżny, szukający drogi do ojczyzny.

Wiersz jest zbudowany w sposób charakterystyczny dla tego typu utworu, dzieli się na dwie części: opisową i refleksyjną. Autor stosuje wiele środków stylistycznych, takich jak: epitety (" koralowe ostrowy", "śliską piersią") i przenośnie ("kwiatów powodzi"). Intensywność uczuć podmiotu lirycznego podkreślają okrzyki: "Stójmy - jak cicho!", pytania retoryczne: "Tam z dala błyszczy obłok?" oraz wyolbrzymienia

"Słyszałbym głos z Litwy". W utworze zauważalne są także rymy okalające żeńskie.

Pierwsze zwrotki sonetu opisują ogarnięty mrokiem step, porównany do spokojnego oceanu ("Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu"). Przyroda opisywana przez autora wzbudza w podmiocie lirycznym zachwyt, który później przeobraża się w strach. W zwrotkach trzeciej i czwartej autor pokazuje ciszę i spokój, które otaczają emigranta. Opisuje wyobrażone odgłosy, takie jak lot motyla ("Słyszę kędy się motyl kołysa na trawie") czy ruch węża ("Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła"). Pozwalają one wyobrazić sobie obraz widziany przez autora i całkowicie wtopić się w przedstawianą w wierszu naturę.

Ostatnie słowa utworu, "Jedźmy! - nikt nie woła!", wyrażają rozczarowanie i rezygnację Litwina, który uświadamia sobie, że jego życie to ciągła tułaczka. Jest samotny, czuje się odrzucony, niepotrzebny, bez swojego miejsca na ziemi.