Maksymilian Maria Kolbe.

Dom rodzinny
Militia Immaculatae, czyli Rycerstwo Niepokalanej (skrót MI), to ruch maryjno-apostolski, założony z inicjatywy św. Maksymiliana Kolbego. Urodził się on 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli. W tym samym dniu został ochrzczony w kościele parafialnym p.w. Wniebowzięcia NMP i otrzymał imię Rajmund. Już w dzieciństwie zdradzał wyjątkową wrażliwość na wzniosłe ideały religijne i narodowe. Od wczesnych lat jego rodzice, Juliusz i Marianna, rozbudzili w nim szczególną miłość do Najświętszej Maryi Panny, połączoną z miłością do Ojczyzny. Maryja była bowiem uznawana za Królową Polski, a Polska uchodziła za Jej królestwo. To królestwo w czasach dzieciństwa św. Maksymiliana było jeszcze pod zaborami, dlatego jako młody chłopak pragnął walczyć, by je jak najprędzej z niewoli wyzwolić. By tego dokonać, był nawet zdecydowany opuścić zakon tuż przed rozpoczęciem nowicjatu i zaciągnąć się w szeregi wojska, gdyby nie odwiodła go od tego jego matka.
Św. Maksymilian już z domu rodzinnego wyniósł swoje charakterystyczne cechy: umiłowanie Matki Bożej i wolę rycerskiej walki, które później rozwijane zaowocują założeniem ruchu Rycerstwa Niepokalanej.

Okres formacji zakonnej (Kraków, Rzym)
Jako kleryk franciszkański św. Maksymilian czuł w sobie wezwanie do walki dla Niepokalanej, ale nie rozumiał o jaką walkę Niepokalanej chodziło. Zrozumiał to dopiero w Rzymie, dokąd w 1912 roku wysłali go przełożeni zakonni. Tam zrozumiał, że większym złem od niewoli politycznej jest niewola błędu i grzechu, w której tkwią miliony ludzi. Od tej pory już wiedział, że trzeba walczyć w obronie Kościoła, by go nie pokonały bramy piekielne, i szerzyć Królestwo Chrystusowe aż po krańce ziemi. Nabrał też przekonania, pod wpływem rektora kolegium franciszkańskiego w Rzymie o. Stefana Ignudiego, że głównym wrogiem Kościoła i w ogóle ludzkości jest masoneria. By przeciwstawić się złu, założył w 1917 roku pobożne stowarzyszenie, które nazwał Rycerstwem Niepokalanej.

Działalność w Polsce
Święty Maksymilian wrócił do Polski z dwoma doktoratami, z filozofii i teologii, w 1919 roku, by wykładać historię Kościoła w krakowskim seminarium OO. Franciszkanów. W wolnym czasie od zajęć zajmował się rozwijaniem swojego dzieła, tworząc pierwsze koła Rycerstwa, najpierw w seminarium dla kleryków, a później także dla ludzi świeckich. Pod koniec roku 1921 postanowił wydawać organ prasowy Rycerstwa Niepokalanej, by utrzymywać kontakt z coraz liczniejszymi członkami MI Fundusze na papier i opłatę kosztów druku uzyskał przez zbieranie jałmużny. Dzięki temu już w styczniu 1922 roku ukazał się pierwszy numer w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. Nadano mu tytuł: Rycerz Niepokalanej.
W październiku 1922 roku okazało się, że warunki lokalowe w klasztorze krakowskim są niewystarczające, dlatego o. Maksymilian musiał swoje wydawnictwo przenieść do Grodna, a stąd, w 1927 roku, pod Warszawę, do Teresina, gdzie od księcia Jana Druckiego Lubeckiego, otrzymał działkę pięciomorgową i na niej wybudował Niepokalanów, który stał się z czasem jednym z największych klasztorów świata. Był on światową centralą Rycerstwa Niepokalanej

Misje
26 lutego 1930 roku o. Maksymilian wyruszył na misje na Wschód i 24 kwietnia dotarł do Japonii. W miesiąc po przyjeździe wydał pierwszy numer japońskiego Rycerza, Seibo no Kishi. W maju roku następnego otworzył japoński Niepokalanów w tzw. Mugenzai no Sono.

W Niepokalanowie
Sześć lat później powrócił do kraju na kapitułę prowincjalną do Krakowa, został wybrany gwardianem Niepokalanowa i redaktorem naczelnym Rycerza, którego nakład w grudniu 1938 roku osiągnął milion egzemplarzy. Oprócz tego był wydawany Mały Dziennik, Rycerzyk Niepokalanej i Mały Rycerzyk Niepokalanej dla najmłodszych oraz kilka innych tytułów. W Niepokalanowie, od 1938 r., oprócz wydawnictwa, działała prywatna radiostacja (Stacja Polska 3 Radio Niepokalanów), a także podjęto przygotowania pod budowę lotniska. Ojciec Kolbe rozwijał działalność w Niepokalanowie do wybuchu wojny w 1939 roku, kiedy to władze niemieckie aresztowały go i osadziły w obozach w Amtitz oraz w Ostrzeszowie. Po dwóch miesiącach powrócił do Niepokalanowa i podjął szeroką akcję niesienia pomocy wysiedlonym Polakom i Żydom. Klasztor i wydawnictwo przestawione zostały wtedy na nowe tory śpiesząc z pomocą ludności okolicznych miejscowości. Powstały tam tartak, kuźnia, blacharnia. Były tam naprawiane maszyny rolnicze, rowery, zegarki, szyto i reperowano buty. Zorganizowany został punkt sanitarny oraz podejmowano jeszcze wiele innych inicjatyw charytatywno-społecznych.

W czasie wojny (1939-1941) i po śmierci
17 lutego 1941 r. o. Maksymilian został ponownie aresztowany i skierowany najpierw na Pawiak, a trzy miesiące później do Oświęcimia. Było to ostatnie miejsce jego pobytu na tej ziemi. 14 sierpnia 1941 r. o. Maksymilian umarł w bunkrze głodowym, dobity zastrzykiem fenolu, oddając życie w zamian za współwięźnia, Franciszka Gajowniczka. 17 października 1971 r. został ogłoszony błogosławionym przez papieża Pawła VI, a 10 października 1982 r. zaliczony przez papieża Jana Pawła II w poczet świętych, jako męczennik.
Życie św. Maksymiliana bardzo dobrze ukazuje cel i charakter założonego przez niego ruchu Rycerstwa Niepokalanej. On ideą MI żył całkowicie, a uwieńczeniem tej idei było oddanie życia za drugiego człowieka w oświęcimskim obozie koncentracyjnym. Św. Maksymilian wytyczył wielki ideał i wcielił go w życie, czyli pokazał drogę, jak ten ideał zrealizować; pokazał tę drogę tym, którzy poszli w ślad za nim, czyli członkom Rycerstwa Niepokalanej.