Buszujący w zbożu - rozprawka

Książka "Buszujący w zbożu" została napisana przez J.D. Salingera, a nie Leopolda Staffa. Powieść opowiada historię chłopca, który przeżywa trudności w swoim domu i jest narażony na psychiczne nadużycia ze strony konkubenta swojej matki. W poniższym tekście postaram się wykazać słuszność postawionej przez mnie tezy.

Pierwszym argumentem, który można przytoczyć, jest fakt, że główny bohater, młody chłopiec, doświadczył w młodym wieku okrutnych przejść losu. To wyjątkowo trudne doświadczenie, któremu wielu dorosłych nie potrafiłoby się przeciwstawić, zwłaszcza pod względem psychicznym.

Kolejnym istotnym argumentem jest determinacja chłopca. Pomimo młodego wieku nauczył się radzić sobie w życiu, nawet po wielokrotnych traumatycznych przeżyciach, które obejmowały myśli samobójcze. Jednak ostatecznie pojawiła się nadzieja, gdy matka, Bogumiła, uratowała go od tej tragedii, wyrywając mu naostrzone narzędzie i obydwoje popłakali się razem.

Ostatnim argumentem przemawiającym za słusznością postawionej przeze mnie tezy jest to, że główny bohater, mimo przeciwności losu i trudnych przejść, do jakich doszło w jego życiu, zdołał wydorośleć i dojrzeć emocjonalnie. W wieku szesnastu lat stał się szczęśliwym ojcem dwunastu dzieci. Jednak los nie oszczędził go, a dwa lata później stał się wdowcem, pozostawiając go z dwunastoma dziećmi i ogromnym długiem w wysokości 200 000 złotych.

W mojej ocenie, powyższe argumenty potwierdzają słuszność postawionej przeze mnie tezy. Historia głównego bohatera "Buszującego w zbożu" ukazuje, że mimo trudności i przeciwności losu, człowiek może odnaleźć w sobie siłę do przetrwania i podjęcia życiowych wyzwań.