Recenzja ze spektaklu „ Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry

Teatr Telewizji po raz kolejny pokazał nam jedną z najbardziej znanych polskich komedii scenicznych – „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry. Sztuka ta dawno już weszła do kanonu lektur obowiązkowych nie tylko w literaturze, ale i w teatrze. Niemal każdy teatr ma ją w swoim repertuarze. Dzięki temu jest to nie tylko jedna z najbardziej znanych sztuk, ale i najbardziej ogranych. To powoduje, że każdy reżyser, który chce sięgnąć po ten utwór, musi odpowiedzieć sobie na pytanie, co może jeszcze zaproponować współczesnemu widzowi. Co jeszcze odkryć w dramacie Fredry, czego nie odsłoniły poprzednie inscenizacje lub jak pokazać to, co wprawdzie odkryli inni, ale nie zostało to „wygrane” do końca.
Myślę, że taka też idea przyświecała Krystynie Jandzie w jej inscenizacji „ Ślubów panieńskich”. Podstawowym jej pomysłem, bardzo udanym zresztą, było wyjście z aktorami w plener. To pozbawiło sztukę sztywności, duszności dramatu klasycznego. Dzięki temu również sztuka może się podobać współczesnemu widzowi, bardziej obytemu z poetyką telewizji i filmu niż teatru.

Komedia Fredry jest sztuką przede wszystkim aktorska i to ich kreacje decydują o wartości inscenizacji. W spektaklu Jandy nie zawodzą aktorzy starzy-czyli ona sama i Jerzy Stuhr. To oni dźwigają na swoich barkach całość przedsięwzięcia. Ich kreacje SA swobodne i zdystansowane. Natomiast nie można tego powiedzieć o aktorach młodych ( aktorzy). Pewną obroną może być w tym przypadku po prostu brak doświadczenia, jednak ich kreacje nie bronią się młodzieńczą świeżością. Są napuszone i patetyczne- jak na akademii szkolnej, nie zaś w zawodowym teatrze.
Podsumują- spektakl ten nie prezentuje na tyle innowacyjnego spojrzenia na sztukę Fredry, które usprawiedliwiałoby sięgnięcie po ten tekst po raz kolejny, widza zaś przykuło do fotela w godzinach późno wieczornych.