Oskar Kolberg.

Folklorysta, etnograf, muzyk i kompozytor. Urodził się w Przususze (Kieleckie). Jego ojciec był profesorem miernictwa i geodezji na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1823-1830 Oskar Kolberg uczył się w Liceum Warszawskim, jednocześnie zdobywając wykształcenie muzyczne (m.in. u Józefa Elsnera). W latach 1835-1836 przebywał w Berlinie, gdzie oprócz kontynuowania nauki muzyki studiował w Akademii Handlowej. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel muzyki m.in. w Wilnie, Homlu i Białymstoku. Po przyjeździe do Warszawy pracował jako księgowy, w banku, od 1845 roku w Zarządzie Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, a w latach 1857-1861 w Dyrekcji Dróg i Mostów. Jednocześnie pisał hasła z dziedziny muzyki i muzykologii do „ Encyklopedii powszechnej „ Orgelbranda. W roku 1839 zaczął zbierać pieśni ludowe z okolic Warszawy. Chciał w ten sposób zbadać i opisać charakter muzyki słowiańskiej. Jako kompozytor wykorzystywał motywy ludowe w swoich utworach m.in. w mazurkach i kujawiakach. W roku 1842 opublikował „Pieśni ludu polskiego”, w wersji nieautentycznej, bez pieśni obscenicznych, przesądów i zabobonów. W 1846 roku zamieścił w „Dzwonie Literackim” teksty w wersji litewskiej i polskiej. Porównując je, wykazał w nich m.in. wpływy skandynawskie, germańskie i łotewskie. W tym samym roku wydał także, zamieszczone w tym piśmie „ Pieśni czeskie i słowackie”. Do wszystkich pieśni opracowywał akompaniament fortepianowy. Przełomową pozycją były wydane w zeszytach (1-12) w latach 1857-1857 „Pieśni ludu polskiego” – obszerny materiał melodyczny, obejmujący 910 zapisów melodii i autentycznych tekstów ludowych, z charakterystycznym słownictwem gwarowym. od 1857 zaczął wydawać monumentalne, 23 tomowe dzieło, ukazujące żucie ludu 19 wieku „Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce” (od 1890 r.). w 1871-1872 opublikował w „Gazecie Polskiej” plan z podróży po południowej Europie – „Obrazy Słowiańszczyzny południowej”. Ponad to był autorem „Obrazów etnograficznych „ (1882-1891). Swoimi pracami stworzył podstawę folklorystyki i etnografii. Był członkiem wielu towarzystw m.in. Akademii Umiejętności (od 1875 r.), Towarzystwa Tatrzańskie w Krakowie (od 1877 r.) i Warszawskiego Towarzystwa Śpiewaczego „lutnia” (od 1889 r.)