Rola miłości w życiu człowieka na podstawie dwóch tekstów M. Sęp-Szarzyński "O nietrwałej miłości (...)" i H. Sienkiewicz "Pan Wołodyjowski".

Czym była, a czym jest miłość dla ludzkości? Czy nadal jest najważniejsza na świecie? Jakim jest uczuciem? Mówią o tym dwa fragmenty tekstów : Mikołaj Sęp - Szarzyński \" O nietrwałej miłości rzeczy świata tego\" oraz fragment Henryka Sienkiewicza \" Pan Wołodyjowski \".
W wierszu Mikołaja Sępa - Szarzyńskiego \" O nietrwałej miłości rzeczy świata tego \" autor przedstawia istotę miłości. Przedstawia miłość jako wielki dylemat - \"(...) I nie miłować ciężko, i miłować nędzna pociecha(...)\". Każdemu człowiekowi ciężko, gdy kocha, ale jeszcze ciężej gdy miłości nie zaznał. Kochając nie zauważamy wad ukochanej osoby. Zauroczenie sprawia, iż widzimy tę osobę w samych superlatywach, a wszystko, co jej dotyczy, jest cudowne. Niestety często ludzie zapatrzeni są w siebie i zdobywanie dóbr materialnych - złota, pieniędzy, jedzenia czy rozkoszy i władzy. Ludzie, osiągnąwszy w życiu wszystko zatracili młodzieńcze ideały i co najważniejsze - bogactwo duchowe. Ci, którzy zdecydowali się na drogę zdobywania pieniędzy, nie poznali najpiękniejszego w życiu - miłości. Nie zauważają innych wartości - tych najważniejszych - uczucia, kochania, szacunku, uczciwości. Miłość \"biegnie\" niezależnie od nas - \"(...) Miłość jest własny bieg bycia naszego(...) \", uwikła nas w swe sieci w najmniej oczekiwanym momencie. Jest zawsze obecna. Tylko nie wszyscy chcą ją zauważyć.
Autor przedstawił problem wielu z nas - dążymy do zdobycia władzy, pieniędzy i zapatrzeni jesteśmy w coś, co w dzisiejszych czasach nazywamy karierą. Miłość ma być czymś wielokroć piękniejszym od pracy, strawy i władzy.
Drugim tekstem jest fragment utworu Henryka Sienkiewicza - \"Pan Wołodyjowski\". Przedstawia on monolog bohatera utworu - Ketlinga. Po swych przemyśleniach, nazwał kochanie dobrowolnym zakuciem się w kajdany miłości, gdyż \"(...) człek wolny niewolnikiem się staje (...)\". Uczucie, które jest tak silne, tak piękne i tak trudne do pokonania - \"(...) Równie jak ptak, z łuku, ustrzelon, spada pod nogi myśliwca, tak i człek, miłością porażon, nie ma już mocy odecieć od nóg kochanych...(...)\" Gdy kochamy, najwięcej łez nasze oczy opuszcza. Nie myśli się wtedy o stroju, o zabawach czy łowach, które przecież tak zawsze lubiliśmy. Gotowi jesteśmy zamknąć się w \"obrębie naszych kolan\" - własnym samotnym świecie. Zupełnie tak, jakby ktoś bliski odszedł. Autor miłość przyrównuje do choroby. Tak jak w chorobie - \"(...) oczy wpadają, ręce się trzęsą i palce chudną, (...) rozmyśla (...) w obłąkaniu\". Noce spędza na wzgórzach, rozmawiając z samym sobą zwracając się do srebrnego księżyca. Rozmyśla nad swym uczuciem. A gdy dozna porażki, gdy druga osoba nie odwzajemni jego uczucia, gdy imię ukochanej wiatr z piasku zwieje, \"(...)tedy powiada : nieszczęście...(...)\". I gotów jest szlochać z tęsknoty. Mimo tak strasznej wizji miłości, bez niej jest jeszcze gorzej - \"(...) jeśli miłować ciężko, to nie miłować jeszcze ciężej (...)\". Dziś już niewielu ludzi powie - \"(...) Wolę cię niźli królestwo, niźli sceptr, niźli zdrowie niźli długi wiek (...)\", gdyż uczucia zostały już zatracone.
Sienkiewicz pokazuje wartość uczucia. Ponieważ \"(...) każdy chętnie oddałby życie za kochanie, tedy kochanie więcej jest warte od życia (...)\" . Bo nie kochając, jesteśmy nikim, niczym - jesteśmy samotni. Kochając jesteśmy chociaż kalekami, chorymi i obłąkanymi, ale szczęśliwymi ludźmi.
Dwa teksty pokazują wartość uczucia, jakim jest miłość. Jak wielką jest wartością w życiu człowieka - przynajmniej tego barokowego. Te dwa utwory mają odniesienie do czasów dzisiejszych. Dziś społeczeństwem kieruje ambicja zrobienia wielkiej kariery i zdobycia olbrzymich pieniędzy. Mało kto powraca do dawnych czasów, gdzie na pierwszym miejscu była miłość do bliźniego, do drugiej osoby, którą kochamy. Często zapominamy o podstawach naszego istnienia.