Rycerz w Średniowieczu

Rycerze, czyli średniowieczni elitarni wojownicy, należący do uprzywilejowanej grupy społecznej musieli żyć według wcześniej ustalonych kanonów i zasad moralnych, etycznych (tak zwany etos rycerski). Każdy z nich szedł drogą wytyczoną przez charakterystyczne dla stanu rycerskiego ideały, tradycje, ceremonie i obyczaje.

"W zasadzie" rycerz musiał być dobrze urodzony. "W zasadzie", ponieważ można było być pasowanym za szczególne sukcesy bojowe, a także wraz z rozrostem miast i wzmagania się ich znaczenia- nabyć ten przywilej. Powinien wyróżniać się uroda i wdziękiem. Ową urodę podnosił zazwyczaj strój bogato zdobiony złotem i szlachetnymi kamieniami. Nie byle jaka musiała być też uprząż i zbroja.

Jednak bardzo ważną cechą idealnego rycerza musiała być jego siła fizyczna i Zgodnie z tradycją powinien niczym Herkules wykazywać ja od dziecka, zresztą nie bez powodów- zbroja ważyła 60-80 kilogramów! Nic więc dziwnego, że Sienkiewicz w swojej powiesić "Krzyżacy" czyni Zbyszka z Bogdańca krzepkim od najmłodszych lat-"...że gdy ściskał gałąź drzewa sok z niej wyciskał i gdy w 12 roku życia opierał kusze o ziemię, tak korbą zakręcał, że nie jeden dorosły lepiej by nie potrafił".

Od rycerza wymagano, by nieustannie był zaprzątnięty swoją sławą. Należało ją wciąż podtrzymywać. "Żaden rycerz nie słuchał spokojnie o sukcesach innych, więc wypadało wędrować w poszukiwaniu okazji do walki". Największym obwinieniem, jakim mógł zostać obciążony rycerz, to brak odwagi. Ze względu na ciągłe podtrzymywanie prestiżu w walce, żądanie jej od rycerza jest w pełni uzasadnione.

Do wypełnienia obowiązku przestrzegania dwóch podstawowych cnót - lojalności i wierności, nieraz konieczna była właśnie odwaga. Obawa, że zostanie się posadzonym o tchórzostwo, często prowadziła do rażących błędów strategicznych na polu walki Przykładem mogą tu być "Pieśni o Rolandzie", w których to zaatakowany przez liczniejszy oddział pogan, nie chciał wezwać pomocy-"Wolę raczej umrzeć, niż popaść w niesławę(...)Hańba sercu, które stchórzy w piersi".

Rycerze musieli wywiązywać się z obowiązku pomsty za każdą uczyniona sobie lub krewnym, rzekoma lub prawdziwą zniewagę. Obowiązywała odpowiedzialność rodowa, jeżeli chodziło o zemstę ród zawsze okazywał się zwarty.

Dzisiaj mówiąc o rycerskości, mamy na myśli ich postawę wobec wroga i kobiet.

Sposób, w jaki walczył rycerz, decydował o jego chwale, a nie jak powszechnie jest uważane - zwycięstwo. Śmierć na polu walki była wyśmienitym zakończeniem egzystencji, wręcz nie wypadało żyć w starczym niedołęstwie. Walkę obowiązywały pewne zasady, których łamanie równało się ze zniesławieniem. Kiedy jeden z rycerzy strącił drugiego z konia, sam schodził z siodła, aby wyrównać szanse. "Zabijanie wroga nieuzbrojonego okrywało rycerza hańbą", tak jak i korzystanie z czyjejś słabości np. różnicy wieku.

Następną plamą na honorze mogło być było zabijanie rycerza zdradzieckim ciosem w plecy. Potwierdza to Maćko z Bogdańca mówiąc - "Gdybym na ten przykład w bitwie na niego natarł, a nie zawołał, by się obrócił, jużci bym hańbę na się ściągnął". Rycerze mieli szczególny stosunek do swojego konia. Nadawano im imiona i darzono zaufaniem i podziwem.

Z tego, co napisałam wynika, iż rycerzom przyświecały słowa-"Bić się i kochać". Bycie zakochanym wręcz należało do obowiązków. A podsumowaniem niech będą słowa Kilgourem"a, The Decline of Chivalry: "Kto chce należeć do rycerzy, musi rozpocząć nowe życie, modlić się, unikać grzechu, pychy i podłości. Musi on bronić kościoła, wdowy i sieroty, a także opiekować się ludnością. Musi być waleczny, lojalny i nie pozbawiać nikogo jego własności.

Obowiązuje go wojna w słusznej sprawie. Musi być wielkim podróżnikiem szukającym udziału w turnieju i walczącym dla damy swego serca. Musi wszędzie szukać wyróżnienia, unikając wszelkiej skazy; musi kochać swego pana i pilnować jego własności, być hojnym i sprawiedliwym, szukać towarzystwa walecznych i uczyć się od nich jak dokonywać czynów wielkich na wzór Aleksandra"