Z. Herbert "Stary Prometeusz".

Każdy z nas zna Prometeusza z mitologii i wie, iż był on stworzycielem człowieka. On jako pierwszy podarował ludziom ogień sprzeciwiając się bogom. Wyobrażamy go sobie jako człowieka silnego, młodego, przebiegłego, ofiarnego (poświęcił się dla ludzi). Prometeusz jest człowiekiem nie zgadzającym się z rzeczywistością , jest typem monokorfonisty. Nie podoba mu się postawa bogów wobec ludzi. Bogowie są im obojętni,. nie chcą im pomagać, chronić. Dlatego Prometeusz postanowił pomóc ludzią . Dzięki niemu człowiek stał się silny, odziany, zaradny i zaczął rozumieć świat. Nie spodobało to się bogom więc postanowili ukarać Prometeusza.

Zbigniew Herbert w swoim wierszu „ Stary Prometeusz” uzwyczajnia Prometeusza, pokazuje go jako starego człowieka siedzącego przy kominku . Bohater ma żonę, obrósł w dostatki, mieszka wygodnie a nawet luksusowo. W pokoju znajdują się pamiątki jego burzliwej młodości – wypchany orzeł i lis dziękczynny tyrana Kaukazu, który dzięki podarunkowi Prometeusza mógł spalić zbuntowane miasto. Prometeusz zaakceptował już bogów, pogodził się z porządkiem świata, śmiejąc się żarliwie. To jest dla niego jedyny sposób, aby wyrazić niezgody na świecie. Prowadzi spokojne i wygodne życie, bez żadnych problemów, z poczuciem bezpieczeństwa. Taki tryb życia mu odpowiada. Jest człowiekiem szczęśliwym.

Dobroczyńca ludzkości, który dożywa swych dni w cieple domowego ogniska, mieszczańskim otoczeniu, szczęściu i dostatku niczym z klasycznej powieści dziewiętnastowiecznej, jest tylko cieniem dawnego giganta, przed którego śmiałością i siłą drżał niejeden człowiek a nawet bóg. Utwór ten stanowi przykład reinterpretacji mitów, czyli zmiany jego sensu, nadaniu innego.