Matka Teresa z Kalkuty.

Urodziła się 26 sierpnia 1910 roku jako Agnieszka Bojaxhiu w Skopje w rodzinie albańskiej. W jej rodzinnym domu panowała atmosfera religijna, dlatego wyniosła z niego zamiłowanie do modlitwy i wrażliwość na ludzką niedolę. Bardzo wcześnie, bo już w wieku 12 lat, odczuła wezwanie do życia zakonnego. W roku 1926 wstąpiła do Zgromadzenia Loretanek, przyjmując imię s. Marii Teresy od Dzieciątka Jezus z powodu czci, jaką otacza św. Teresę z Lisieux. Dwa lata później, czyli w roku 1931 złożyła śluby czasowe, natomiast w 1934 przełożeni wysłali ją na dalszą naukę do Indii. W 1937 r. złożyła na całe życie zakonne śluby: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. W tym też roku została wysłana do Kalkuty jako nauczycielka historii i geografii w liceum Loretanek po 6-miesięcznym kursie języka angielskiego w Dublinie. Chciała poświęcić się medytacji, modlitwie i pokucie, w ciszy klasztornych murów. Jednakże Boże plany wobec pokornej zakonnicy okazały się inne. Bóg chciał, aby opuściła zaciszny klasztor i poświęciła się ubogiemu życiu w służbie ubogim. Za pozwoleniem władz Zgromadzenia opuściła klasztor, mając za całe dobro: sari, 5 rupii i bilet kolejowy do Patny, gdzie uczestniczyła w kursie pielęgniarskim. Rok później, w 1949 roku pojechała do Kalkuty. Przeraziła ja tam nędza, w jakiej żyją ludzie oraz ich śmierć na ulicach miasta. Zwróciła także uwagę na ich nędzę duchową, gdyż nie mieli oni żadnego pasterza, który wznieciłby w ich sercach promyk nadziei oraz dodał im otuchy. Spotkała tam wiele dziewcząt, które tak jak ona chciały poświęcić swe życie, aby pomagać innym. W latach 50-tych, rozpoczęła pomoc dla ofiar trądu. Indyjski rząd podarował zakonnicom 34-akrową działkę koło miasta Asansol, gdzie założyły kolonię dla trędowatych Shanti Nagar (Miasto Pokoju). W latach 60-tych, centra pomocy trędowatym, niewidomym, niepełnosprawnym, starym i umierającym oraz domy dla opuszczonych dzieci powstały w wielu miejscach na świecie. 7 października 1959 r. Matka Teresa otrzymała zgodę na założenie samodzielnego Zgromadzenia (Kongregacja Misjonarek Miłości), które w kilkanaście lat później, w 1965 r. uzyskało pozycję zgromadzenia na prawie papieskim. Od tego momentu praca nabrała coraz większego tempa i zakresu. W 1952 r. Matka zakłada pierwszy dom opieki - umieralnię dla tych, których nie chcieli pójść do szpitali. Dom przepełniony był miłością, która promieniowała na każdego. Byli tam ludzie zapomniani przez świat i społeczeństwo. W 1968 roku papież Paweł VI poprosił Matkę Teresę o przysłanie sióstr z jej Zgromadzenia do Rzymu dla opieki nad biedakami. W 1970 roku otworzyła dwa klasztory kontemplacyjne: jeden dla braci, a drugi dla sióstr, a trzy lata później męską gałąź Zgromadzenia – Braci Misjonarzy Miłości. Niedługo potem otrzymała pokojową nagrodę Jana XXIII, natomiast w 1979 roku została laureatka pokojowej Nagrody Nobla. Wszystkie otrzymane pieniądze przeznaczyła dla biednych, wspierając swoje centra. Z inicjatywy Matki Teresy powstało 50 domów dla opuszczonych dzieci w Indiach i w wielu innych krajach. W 1961 zorganizowano ośrodek dla trędowatych w Kalkucie (tzw. Miasto Pokoju), w 1985 pierwszy na świecie ośrodek dla chorych na AIDS w Gramvich Viagen (USA). Dziś zakon działa w 126 krajach (także w byłym ZSRR). W 1989 roku założyła Zgromadzenie Świeckich Misjonarzy Miłości. Gałąź ta liczy dziś 3 000 000 członków, Misjonarzy i Misjonarek Miłości jest ponad 3 000 w 400 domach w 100 krajach. W Polsce zgromadzenie to pracuje od 1983 r. Do niego należy ponad 50 Polek, z czego w Polsce przebywa mniej niż 10. Mają dziś w naszym kraju pięć placówek: w Zaborowie pod Warszawą, dwie w Warszawie, w Katowicach i Szczecinie. We wszystkich tych placówkach, zgodnie ze swoim powołaniem służenia najuboższym z ubogich, siostry przyjmują najbardziej opuszczonych i chorych. Matka Teresa przyjeżdżała do Polski kilkakrotnie z okazji ślubów zakonnych sióstr ze swojego zgromadzenia. W czasie ostatniego, kilkudniowego pobytu w naszym kraju na przełomie maja i czerwca 1995 r., na spotkaniu z warszawskimi studentami, tłumaczyła cel pracy Misjonarek Miłości. Szczególną misją zgromadzenia jest praca nad zbawieniem i uświęceniem najuboższych z ubogich na całym świecie. W Polsce zgromadzenie to pracuje od 1983 r. Do zgromadzenia Misjonarek Miłości należy ponad 50 Polek, z czego w Polsce przebywa mniej niż 10. Mają dziś w naszym kraju pięć placówek: w Zaborowie pod Warszawą, dwie w Warszawie, w Katowicach i Szczecinie. We wszystkich tych placówkach, zgodnie ze swoim powołaniem służenia najuboższym z ubogich, siostry przyjmują najbardziej opuszczonych i chorych. Matka Teresa zmarła 5 września 1997 roku na skutek choroby serca, mając 87 lat. Jest wymownym symbolem ofiarnej miłości, miłosierdzia świadczonego bezinteresownie, głodnym, bezdomnym, schorowanym, trędowatym, wszystkim ludziom niechcianym, niekochanym. Dla nich była znakiem nadziei na zachowanie choćby odrobiny godności ludzkiej - często w ostatnich chwilach życia. 13 września 1997 roku odbył się jej pogrzeb, decyzją władz Indii, miał on charakter należny osobom o najwyższej randze w państwie, transmitował go na całym świecie Mondavision. Natomiast 19 października została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II.