Zwracając uwagę na typowe dla awangardy środki wyrazu napisz interpretację wiersza Juliana Przybosia pt. "Notre-Dame"

Julian Przyboś w swoim wierszu „Notre-Dame” wykorzystuje całą gamę środków poetyckiego wyrazu ówczesnej awangardy polskiej. Począwszy od elips, a skończywszy na dynamizacji przestrzeni. Okres, w którym powstał ten utwór, był dla poety czasem odejścia od miejsc cywilizacji i zwrócenia się ku liryce pejzażowej i refleksyjnej. Znajdowały się tam wieloznaczne metafory oraz obrazy konstruowane zgodnie z doświadczeniem „ja” lirycznego.

Poeta w wierszu ukazuje subiektywny obraz paryskiej katedry Notre-Dame oraz opisuje swoje refleksje, które mąciły jego głowę, gdy ją podziwiał. Jan Przyboś jest przytłoczony potęgą tej budowli, jej posągów i filarów: „Co znaczę ja żywy o krok od filarów?”. Aby oddać klimat tej budowli, używa wyszukanych oksymoronów typu: „wzlatująca przestrzeń” czy metafor pojęciowych połączonych z walorami dynamizującymi, które dodatkowo podkreślają jego ulotność i kruchość wobec katedry: „opluty śród poczwar rozdziawionych deszczem”, „jak łby ponade mnie zmartwychwstają z sarkofagu”.

Następnie poeta zadaje sam sobie pytanie, na które wydaje mu się, że zna odpowiedź. Odnosi się ono do siły, która wstrząsa ciemnością tej budowli, nagina ją i ogarnia. Poeta, odpowiadając sobie na postawione pytanie, używa metafor pojęciowych: „Obciążone Jezusami krzyże”, „swoją śmierć z ostrołuku trafić”, oksymoronów: „zrównaną z niezgłębionym lazurem”, „zamknięty pęd” i dodatkowo dynamizuje przestrzeń: „hurgotem głazów szybujących”. Wszystko to obrazuje i utwierdza nas w przekonaniu, iż aby poznać odpowiedź, trzeba by przezwyciężyć swoją śmierć i trwać... niczym jeden z posągów.

Okres, w którym powstał ten wiersz, cechował się ogromną dyscypliną słowa i obrazu. Wszystko to uwidacznia się w jego tomie poezji z tamtego okresu: „Równanie serca”, którego przedstawicielem jest tenże utwór.