Charakterystyka Antygony

Tytułowa bohaterka dramatu Sofoklesa jest Antygona z rodu Labdajkidów , córka Edypa i Jokasty. Antygona jest siostra Ismeny oraz tragicznie zmarłych Polinejkesa i Eteoklesa. Jest ona młoda dziewczyna, narzeczona Hajmona.

Dla zmarłego brata jest zdolna zrobić wszystko, ponieważ uważa, że należy czcić swe rodzeństwo ponad wszystko. Gotowa jest umrzeć, gdyż śmierci się nie boi. Antygona jest zuchwała i odważna. Poznajemy ja w momencie moralnych rozterek. Pochować brata, który został ogłoszony zdrajca, czy tez usłuchać rozkazu swojego stryja - Kreona, który jest aktualnym władcą Teb. Wybiera uczucia. Wbrew rozkazowi króla postanawia sama bronić prawa brata do odpowiedniego pochówku i spokoju po śmierci. Jest w pełni świadoma, ze czeka ja za to śmierć. Antygona jest młoda, piękna, zakochana. Bardzo chce żyć. Ale poczucie obowiązku i konieczność wypełnienia praw boskich jest silniejsza niż wola życia. Jej zdaniem prawo boskie jest wyższe i ważniejsze niż prawo ziemskie, ustanowione przez człowieka. Nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne i moralne. Buntuje się przeciw despotycznej władzy króla, który swym rozkazem łamie święte, odwieczne prawo boskie i naraża na nieszczęście swoja rodzinę. Opinia publiczna jest po stronie dziewczyny. Podczas udowadniania swoich uczuć poznajemy jej charakter. Antygona jest pełna dumy rodowej. Porywcza i łatwo wybuchająca, zdecydowana i energiczna, doskonale wie jak przekonać lud, ze ma słuszność co do pochówku swojego brata i co do przeciwstawienia się przeciwko rozkazowi króla. Dziewczyna jest przekonana o swojej racji i wyższości nad Kreonem, którego waza za głupca. Jako, ze jest dumna, nie godzi się na hańbienie imienia zarówno swojego jak i Polinejkesowego. Nie boi się przeciwstawić królowi Teb - swojemu wujkowi. Może liczyła na wyjątek przez wzgląd króla na pokrewieństwo, lecz sadze, ze Antygona nawet o tym nie pomyślała.

Moim zdaniem postać Antygony jest godna uwagi przez swoja postawę i dorosłe zachowanie. Dziewczyna wykazała się niemałą odwagą, rozsądkiem i poświeceniem dla innej osoby co w starożytnej Grecji należało do rzadkości.
I to właśnie dzięki niej dramat Sofoklesa jest warty czasu poświeconego na jego przeczytanie. Czasu, którego później nie żałujemy.