Oblicza miłości według tekstów filozofów antycznych i tekstów Biblijnych

Miłość to uczucie towarzyszące człowiekowi od zarania dziejów i mające wiele obliczy. Najlepszym tego dowodem jest chociażby „Hymn o Miłości”-czyli I list św. Pawła do Koryntian czy „Uczta” Platona. Są to utwory napisane przed wiekami, jednakże zachowują swój metaforyczny przekaz do dzisiaj.

Św. Paweł w swoim „Hymnie” mówi o tym, jak potężna jest miłość. Ukazuje też nam jej ideał, który jest jakże trudny do doścignięcia przez zwykłego śmiertelnika. Prawdziwa miłość według św. Pawła jest piękna, idealna, wszystko przebacza, wszystkiemu wierzy.
Autor w swym dziele mówi, że bez niej bylibyśmy nikim.

„(...) Miłość nie zazdrości,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję(...)
(...)Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy:
z nich zaś największa jest miłość. ”

Innym dziełem pochodzenia biblijnego mówiącym o miłości jest „Pieśń nad pieśniami”. Niestety, nie znamy autora tej pieśni, niemniej jednak w tym przypadku można mówić o nieco innej formie miłości- Pieśń nad pieśniami traktuje się jako alegoryczny dialog między Bogiem a Izraelem, natomiast źródła chrześcijańskie dopatrują się w niej dialogu między Chrystusem i Kościołem.

wyobrażenia o miłości mieli też starożytni filozofowie.
Przykładem tego jest „Uczta” Platona, w której ścierają się różne punkty widzenia i postrzegania miłości. Autor przedstawia nam, jak zmieniają się wartości, które uważamy za najpiękniejsze.
I tak: na początku dostrzegamy tylko piękno człowieka, tym kryterium kierujemy się wybierając partnera. Później uczymy się doceniać ludzkie wnętrze, wtedy uroda nie jest tak ważna. Następnie doceniamy piękno ukryte w czynach, później zaś w naukach. Kiedy wreszcie odkryjemy piękno samo w sobie- oznacza to, że wspięliśmy się na szczyt.

W swoich wierszach pisała o miłości Safona, największa poetka starożytnej Grecji, żyjąca na przełomie VII i VI wieku p.n.e. na wyspie Lesbos. Autorka przedstawiała w swoich wierszach siłę tego uczucia, mającego nad kobietą nieograniczoną władzę. Jest wszechogarniającą mocą, która może spowodować euforyczną radość lub bezgraniczne cierpienie. Zagadnienie to poruszał tworzący także w antyku Anakreont z Teos. Pisał on o miłości z dystansem, drwiąc i żartując, ostrzegając przed zbyt poważnym traktowaniem tego uczucia

Miłość to łaska, dar. To radość i światło. A ja mam nadzieję, że wiara w miłość – w tę wielką jedyną miłość – pozwala odzyskać zagubiony skarb.
Tak wiec jak widać, miłość należy do tych wartości, ( bo nie jest to jedynie uczucie), które są z człowiekiem od dawna, i od dawna też umiał je on docenić.