Miłość idealna - natchnieniem dla pisarzy wszystkich epok literackich.

Bez wątpienia można w dzisiejszych czasach stwierdzić, że istnienie miłości idealnej zainspirowało wielu twórców literatury, we wszystkich epokach.Postaram się to udowodnić poniższymi argumentami.

Na początek przytoczę pewną myśl Phil Bosmansa, opowiadającą właśnie o miłości:
„(...)Miłość, znaczy kochać. Kocha się ludzi,trzeba umieć kochać ludzi nie w oderwaniu od rzeczywistości, ale tych konkretnych, tych obok ciebie. Miłość zakłada wprowadzenie w życie tego, co dzisiaj staje się niemodne: skromność, umiejętność rezygnowania z pewnych rzeczy, przyjaźń, dobroć i wierność (...)”.
Myślę, że są to kluczowe słowa dotyczące miłości.

Jednym z najsłynniejszych przykładów „miłości idealnej” w literaturze jest bez wątpienia dzieło Williama Shakespear’a, „Romeo i Julia”. Wszyscy prawie na świecie znają nieszczęśliwą historię kochanków z Werony. Utwór Szekspira w dość typowy, a zarazem wyjątkowy sposób przedstawia ogromne uczucie, pozbawione wszelkich zahamowań, dzięki któremu zakochani chcą być ze sobą zawsze i wszędzie, na dobre i na złe.
Tytułowa para kochanków, czyli Romeo i Julia, pod wpływem nagłego i gorącego uczucia zmieniają się wewnętrznie. Romeo Monteki czuje nagły przypływ siły fizycznej i psychicznej, jest odważny- przebywając w ogrodzie Kapuletów nie boi się schwytania. Jest bardzo odważny, wobec miłości do Julii nieważne stają się- duma z nazwiska, lojalność wobec rodziny, nienawiść rodowa, uczucie do ukochanej staje się ważniejsze niż życie- oboje bez wahania wypijają truciznę. Julia Capuletti z młodej, niedoświadczonej dziewczyny staje się dojrzałą kobietą; dorasta emocjonalnie. Pierwsza proponuje małżeństwo, działa szybko i zdecydowanie. Główne cechy osobowości, które występują u Julii to odwaga, zdecydowanie. Julia jest radosna i szczęśliwa, a życie bez Romea traci dla niej sens.

Romeo nie widzi świata poza Julią, porównuje ją do gwiazd, które pięknie świecą. Według niego nawet mitologiczna Diana blednie przy urodzie Julii. Romeo „chciałby być rękawiczką, aby dotknąć jej policzka”. Młody Monteki oddaje ukochanej cześć prawie religijną. Julia mówi, że Romeo wtargnął w jej samotność. Nazywa go cudem. Mimo młodego wieku przeżywa prawdziwe uczucie, zachwyt i zauroczenie.
Motyw miłości idealnej wykorzystał również Franciszek Karpiński, autor tekstu do pieśni „Laura i Filon”. Mówi on ogromnym uczuciu dwojga ludzi,”..pewnie mnie czeka mój Filon miły”, ” prowadź mię teraz, miłości śmiała, gdybyś mi skrzydła przypięła”. Powyższe cytaty i cały tekst utworu opisują właśnie „miłość idealną”- miłość czystą, bez skazy. Jako ciekawostkę mogę dodać, że pieśń „Laura i Filon” wykorzystał jako temat w swej wariacji „Fantazje na tematy polskie” osiemnastoletni wówczas Fryderyk Chopin.
Historię wielkiej miłości, choć może nie już tak idealnej opisuje Antoine de Saint-Exupery, w opowiadaniu „Mały Książę”. Przedstawię w skrócie historię uczucia róży i Małego Księcia.

Róża pojawiła się na planecie Małego Księcia nagle i niespodziewanie. Przed rozkwitnięciem zachowywała się zalotnie i kokieteryjnie. Rzucała czar i urok, ale udawała, że nie zależy jej na zainteresowaniu Małego Księcia. Po zakwitnięciu ciągle absorbowała uwagę, wymagała od księcia opieki, narzekała, naiwnie kłamała. Świadczy to o jej próżności, naiwności, pragnieniu współczucia. Mały Książę był oczarowany i zachwycony różą, ale momentami czuł się nieszczęśliwy. Zbyt poważnie wziął słowa bez znaczenia i zdecydował się opuścić różę. Podróże sprawiły iż zrozumiał, że kwiaty są delikatne, słabe, że trzeba je chronić i otaczać opieką. Książę był zbyt małostkowy, powinien dostrzec jej czułość i miłość. Jego róża była jedyna na świecie, niepowtarzalna: „Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu, dobre widoki są tylko sercem”. Mały Książę wrócił na swoją planetę. Róża potrzebował jego i on potrzebował róży. Zrozumiał, że ją kocha i jest za nią odpowiedzialny.
Mówiąc o miłości idealnej, nie można nie wspomnieć o utworze średniowiecznym, który w bardzo pełny sposób oddaje miłość i jej obrazy. Są to „Dzieje Tristana i Izoldy”, nieznanego autora.

Tristan i Izolda, para kochanków, po wypiciu czarodziejskiego napoju, zapałali do siebie miłością bezgraniczną, szaleńczą, pozbawioną wszelkich zahamowań. Byli gotowi na wszystko, byle być przy sobie. Wszystkich okłamywali, oszukiwali, zdradzali. Nikt się dla nich nie liczył, oprócz nich samych.W ich przypadku moc miłości jest tak olbrzymia, że są gotowi na życie w lesie, zdradę najbliższych. Cały czas powołują się na Boga, gdyż uważają, że Bóg im to wszystko wybacza i rozumie ich.Umierają obok siebie, nie pożegnawszy się-Izolda umieraz z rozpaczy po chorym Tristanie („Kochankowie nie mogli żyć ani umrzeć jedno bez drugiego. W rozłączeniu nie było to życie ani śmierć, ale i życie, i śmierć razem”)W „Dziejach Tristana i Izoldy” oboje kochanków autor traktuje jak partnerów. W wielu powieściach miłosnych dominuje mężczyzna.Jest to również swoiste podkreślenie aspektu miłości- niezależnie od płci ludzie mają takie samo prawo do miłości. Wątki miłosne, poruszane w wielu polskich powieściach, również są ważne, mimo iż często stanowią tylko tło do właściwej akcji utworu.
W „Krzyżakach” Henryka Sienkiewicza dość wyraźnie zarysowany jest wątek najpierw Zbyszka i Danusi, następnie Zbyszka i Jagienki.Nie jest to jednak wątek główny, którym jest tło historyczne. Podobnie jest w powieści tego samego autora, „Quo Vadis”. Tam wątek miłości Winicjusza i Ligii, przysłoniony jest przez np. prześladowania chrześcijan. Winicjusz jest patrycjuszem rzymskim, Ligia zakładniczką barbarzyńskiego plemienia, młodą i niedoświadczoną dziewczyną. Mimo tyle dzielących ich przeszkód, tj. wiary, stanu majątkowego itp., młodzi kochają się i chcą być ze sobą.

W epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” przeplatają się dwa wątki miłosne.Jednym z nich są zaloty Telimeny wobec młodego szlachcica, Tadeusza Soplicy,. W końcowej części epopei Tadeusz zaręcza się z młodą Zosią, a Telimena z Rejentem. Wątek romansowy w „Panu Tadeuszu’ nie jest jednak tak zaakcentowany i ważny jak inne.
Sądzę, że powyższymi przykładami utworów udowowodniłam,że temat miłości był, jest i będzie zawsze aktualny. Od średniowiecza( „Dzieje Tristana i Izoldy”), przez romantyzm („Pan Tadeusz”) aż do współczesności (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska), miłość jest natchnieniem dla wielu pisarzy i poetów, ponieważ, tak jak mówi Phil Bosmans –„ Kwiat potrzebuje słońca, żeby być kwiatem. Człowiek, aby być człowiekiem, potrzebuje miłości"...