Proces Norymberski.

Alianci już na długo przed zakończeniem II wojny światowej podjęli decyzję o konieczności ukarania winnych rozpętania wojny i masowego ludobójstwa. Zarówno chodziło tu o hitlerowców, jak też Japończyków na Dalekim Wschodzie. Po raz pierwszy ten problem podjęto na konferencji w Moskwie 1 listopada 1943 r. W deklaracji była mowa o konieczności ukarania winnych zbrodni. Z kolei w Jałcie podjęto decyzję o tym, że zbrodniarzy wojennych należy "ukarać sprawiedliwie i szybko". W postanowieniach poczdamskich zawarto sformułowanie "Przestępcy wojenni oraz te osoby, które brały udział w obmyślaniu lub wykonywaniu przedsięwzięć narodowo-socjalistycznych, które pociągnęły za sobą lub wyraziły się w okrucieństwach albo zbrodniach wojennych, będą aresztowane i oddane pod sąd".

Statut Międzynarodowego Trybunału Wojskowego został opracowany w Londynie 8 sierpnia 1945 r.. Określał on skład, organizację, procedurę obrad, kompetencję i zasady ferowania wyroków. Oskarżeni mieli prawo do obrony i wszelkie gwarancje dotyczące postępowania sądowego. Trybunał składał się z sędziów czterech mocarstw. Jednym z najważniejszych artykułów Statutu MTW był artykuł VI. Wyliczał on elementy definicji zbrodni przeciwko pokojowi, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości. Za zbrodnię przeciwko pokojowi uznano planowanie, przygotowanie, rozpoczynanie i prowadzenie wojny agresywnej lub wojny z pogwałceniem umów międzynarodowych.

Podkreślano, że jeden i ten sam czyn może stanowić jednocześnie zbrodnię wojenną i zbrodnię przeciwko ludzkości. Na podstawie Statutu został przygotowany akt oskarżenia i odbył się proces, podczas którego wydano wyrok na zasiadających na ławie oskarżonych zbrodniarzach hitlerowskich. Ogłoszony w 1946 r. wyrok skazywał 13 oskarżonych za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości, 3 za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko pokojowi oraz 2 za zbrodnie przeciwko ludzkości. Za organizacje zbrodnicze uznano NSDAP, SS, SD i Gestapo. Oskarżeni nie przyznawali się do winy - twierdzili, że działali na rozkaz. W sentencji wyroku stwierdzono, że rzekome „działanie na rozkaz” nie zwalnia od odpowiedzialności za popełnione zbrodnie wojenne.


s.1



W Trybunale Norymberskim. Wszystkim oskarżonym postawiono cztery zarzuty:
1. udział w spisku i przygotowaniach planu przeciwko pokojowi,
2. zbrodni przeciwko pokojowi,
3. zbrodni wojennych,
4. zbrodni przeciwko ludzkości.

Norymberski pałac sprawiedliwości został odgrodzony od normalnego ruchu ulicznego.Przepuszczano tylko samochody i pieszych posiadających przepustkę:charakterystyczną niebieska kartkę upoważniającą do wejścia budynku Trybunału.Nad bezpieczeństwem rozprawy i gmachu czuwał specjalny oddział ochrony żandarmerii.Nosił on białe pasy i białe hełmy.Wyróżniał się jedynie dystynkcjami-na hełmie i na ramieniu munduru widniała waga,symbol sprawiedliwości.Ich podstawowym uzbrojeniem były… pałki gumowe-również białe.Aby dostać się do wnętrza gmachu należało posiadać wyżej wspomnianą niebieską kartkę.Dodatkowa kontrola była przy wejściu na sale rozpraw i tu trzeba było mieć specjalną przepustkę.Dziennikarze mieli kartę prasową.Osobnym wejściem,przy okazaniu innego typu karty,wchodzili pracownicy delegacji prokuratorskich,urzędnicy sądowi,obrońcy niemieccy. Bez przepustki,ale za to pod „troskliwą” opieka wchodzili na salę tylko oskarżeni.
Przy wejściu na salę rozpraw było jedyne miejsce ,gdzie można było zobaczyć improwizowaną rewizję osobistą.Co pewien czas jeden z żołnierzy żandarmerii szybkim i wprawnym ruchem obmacywał ubranie i kieszenie wchodzącego.Kobiety musiały czasem otworzyć torebkę i pokazać zawartość.Sprawdzano,czy wbrew zakazowi nikt nie ma przy sobie broni.

Proces rozpoczął się 14 listopada 1945 r. Prokuratorzy francuscy i radzieccy domagali się wyroków śmierci dla wszystkich oskarżonych. Charakterystyczne były ostatnie słowa wypowiedziane przed egzekucją przez samych skazanych, do końca wiernych fhrerowi. Juliusz Streicher, przed wykonaniem na nim wyroku, wypowiedział słowa "Heil Hitler", Fritz Sauckel umarł wypowiedziawszy: "Rzesza powstanie na nowo", zaś marszałek Wilhelm Keitel stwierdził "Deutschland ber alles". Ostatnim ze skazanych zbrodniarzy, którzy do końca odbyli karę, był Rudolf Hess, zmarły w wieku 93 lat w więzieniu Spandau, znajdującym się w Berlinie Zachodnim. Większość ze skazanych przez Trybunał Norymberski domagała się rozstrzelania, jednak wszyscy skazani na karę śmierci zostali powieszeni. Tylko Gringowi udało się zażyć truciznę dostarczoną mu przez żonę lub adwokata i w ten sposób uniknąć haniebnej śmierci.
s.2

Odczytany 30 września i 1 października 1946 r. wyrok nie podobał się władzom radzieckim. Chodziło tu o uniewinnienie 3 oskarżonych i uznanie tylko kilku organizacji działających w III Rzeszy za zbrodnicze. Sędzia amerykański R.H. Jackson powiedział: "Nazistowscy przywódcy muszą być osądzeni bezstronnie. Nasze zwycięstwo musi być militarne i moralne". Tysiącom zbrodniarzy hitlerowskich udało się zbiec do Ameryki Południowej. Najwięcej z nich ukrywało się i nadal ukrywa w: Argentynie, Brazylii, Chile, Paragwaju i Urugwaju. Najbardziej znani z nich to Josef Mengele, "lekarz śmierci" z Oświęcimia, Klaus Barbie, "kat Lyonu", Martin Borman skazany zaocznie na śmierć czy Adolf Eichmann. W wypadku tego zbrodniarza izraelski wywiad Mosad zlokalizował go w Argentynie. 23 maja 1960 r. premier Izraela Ben Gurion poinformował opinię światową, że Eichmann został schwytany w tym kraju. Dokonano porwania go i przewiezienia do Izraela, gdzie wytoczono mu proces. Proces Eichmanna rozpoczął się 11 kwietnia 1961 r. w Tel Avivie. Zbrodniarz ten w aparacie władzy hitlerowskiej był uznawany za koordynatora "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej". 15 grudnia 1961 r. został skazany na karę śmierci. 29 maja 1962 r. Sąd Najwyższy Izraela odrzucił apelację obrońcy Eichmana. 31 maja 1962 r. w więzieniu Ramlah wykonano wyrok przez powieszenie. Była to, jak do tej pory, jedyna orzeczona i wykonana kara śmierci w Izraelu po II wojnie światowej.

Akt oskarżenia przeciwko Goringowi i 20 innym przywódcom państwa hitlerowskiego został opublikowany 6 października 1945 roku.Wywołał on duże wrażeniena całym świecie i … oburzenie w Polsce.Obie reakcje były zrozumiałe.Dla świata był to podstawowy dokument wstępny do procesu ,który budził powszechne zainteresowanie. Po jego przestudiowaniu okazało się ,że jest to dokument bardzo niedoskonały,zawierający wiele błędów i braków.Szczególnie rażące były braki dotyczące polityki okupacyjnej i zbrodni popełnionych w Polsce.
Wiosną 1946 roku narastać zaczęła w Niemczech pierwsza po wojnie fala bandytyzmu.Zdarzać się zaczęły napady z bronią w ręku,atakowano żołnierzy i oficerów alianckich.Czasem były to napady na tle rabunkowym lub porachunki osobiste.Bywały jednak sprawy o podkładzie politycznym.Kary wymierzana za te przestępstwa bywały czasem zaskakująco niskie ,zważywszy że rozpatrywały je sądy wojskowe ,w od niedawna okupywanym kraju.Za udzielenie schronienia dwóm oficerom SS(niem. Die Schutzstaffeln der Nationalsozialistischen Deutschen Arbeiterpartei, Sztafety (Drużyny) Ochronne NSDAP) zbiegłym z obozów,dostarczenie cywilnej odzieży i wyrobienie fałszywych dokumentów jeden z Niemców dostał rok więzienia i 5 000 marek grzywny ,drugi 10 miesięcy więzienia.
s.3



WYROKI W PROCESIE NORYMBERSKIM


Dwunastu oskarżonych skazano na karę śmierci przez powieszenie:


Martin Bormann (sądzony zaocznie)
Hans Frank
Wilhelm Trick
Hermann Goring
Alfred Jodl
Ernst Kaltenbrunner
Wilhelm Keitel
Joachim von Ribbentrop
Alfred Rosenberg
Franz Saukel
Arthur Seyss-Inquart
Julius Streicher

Trzech oskarżonych zostało skazanych na karę dożywotniego więzienia:

Walter Funk
Rudolf Hess
Erach Raeder


Czterech skazano na terminowe pozbawienie wolności:

Karl Donitz (dziesięć lat więzienia)
Konstantin von Neurath (piętnaście lat więzienia)
Baldur von Schirach (dwadzieścia lat więzienia)
Albert Speer (dwadzieścia lat więzienia)

Trzech oskarżonych uniewinniono:

Hans Fritzche
Franz von Papen
Hjalmar Schacht

s.4






Proces norymberski był jednym z największych i najdłuższych procesów świata.W ciągu ponad 10 miesięcy Trybunał odbył 403 sesje jawne w ciągu 218 dni pracy.Oskarżeni mieli 27 obrońców,którym pomagało 54 asystentów prawników i 67 sekretarek. Specjalnie zainstalowane laboratorium fotograficzne wykonało 780 000 fotokopii różnych dokumentów.Dla utwalenia przebiegu rozprawy zużyto 27 km taśmy magnetofonowej i 7 tys. płyt gramofonowych.Proces-monstre.W każdym znaczeniu tego słowa:proces historyczny. O jego randze zadecydowała imponująca statystyka:tony papieru ,tysiące pracowników pracowników miliony słów…






Źródła:
„Oskarżeni nie przyznają się do winy”-Karol Małcużyński
www.wiem.onet.pl
www.pwn.pl
http://republika.pl/buuda2k