Charakterystyka Cześnika Raptusiewicza.

Hrabia Aleksander Fredro stworzył dla potrzeb komedii „Zemsta” dwie niezwykle barwne postacie literackie, które skupiają w sobie szeroki wachlarz ludzkich cech charakterystycznych dla Polaka-Sarmaty: Cześnika Raptusiewicza i Rejenta Milczka.
Kim był, Cześnik Raptusiewicz? Bohaterem pozytywnym czy może negatywnym „Zemsty”? Nawet Ci, którzy nie zapoznali się z książką mogą wiele wywnioskować choćby z samego nazwiska wyżej wymienionej osoby. Wywodzi się, bowiem ono od słowa „raptus” oznaczającego człowieka gwałtownego, wybuchowego.

Jest wysoki i tęgi, nosi żupaw i zarzucony na niego kontarz, przepasany jest pasem słuckim z szablą przy boku. Cześnik był kawalerem, lecz nie okazem zdrowia. ponieważ cierpiał na reumatyzm i pedogrę. Mieszkał wraz z Klarą, która była właścicielką zamku, oraz swoimi służącymi. Żył więc na łasce swojej bratanicy i tylko ze względu że to jego wyznaczono jej opiekunem do czasu zamążpójścia mógł być panem i władcą połowy zamku sąsiadując z Rejentem.

„Cześnik wulkan, aż niemiło…” – to jeden z wielu cytatów opisujących Raptusiewicza, „wyciągniętych” z książki na potrzeby charakterystyki . Było w nich wiele prawdy, był on wszakże osobą o nieobliczalnym temperamencie, kłótliwym a także zawistnym. Jak już wczesnej było wspomniane, sprawował opiekę nad Klarą, lecz nie dbał wcale o jej szczęście, a pragnął wyciągnąć jak najwięcej korzyści dla siebie, o czym świadczyły jego własne słowa skierowane do Wacława: „Tobie żonka jakby nimfa, Podstolinie grochowinka, Rejentowi tęga fimfa, a mnie zemsta doskonała...”. Podobnie jak Milczek, był chciwy i przywiązany do majątku, i aby zapewnić sobie dostatek pragnął ożenić się z Podstoliną, która posiadała wieki majątek po swoim zmarłym mężu.

Mimo wielu wad, Cześnikowi nie brakuje zalet. Stosuje się do zasad staropolskiej gościnności, potrafi puścić w niepamięć wszelkie kłótnie, gdy wita w domu gościa. Sam mówi: „Wszak, gdy wstąpił w progi moje, włos mu z głowy spaść nie może”. Potrafi się przyznać się do bezradności w sprawach uczuciowych, dlatego też prosi Papkina, aby w jego imieniu uzyskał przychylność Podstoliny. Mówi do niego: „... lecz rozprawiać z kobietami... owe jakieś bałamutnie, afektowe świegotanie – niech mi zaraz łeb kto utnie, nie potrafię, mocium panie”.
Ja jako czytelnik nie potrafię ocenić czy Cześnik Raptusiewicz jest postacią negatywną czy tez pozytywną. Mimo wielu wad jest osobą sympatyczną, jego gniew szybko mija i wręcz zamienia się w żart. Chociaż wiele w nim złych cech to naprawdę da się lubić.