Stanisław Wyspiański - rola didaskaliów w "Weselu".

Didaskalia w "Weselu" zajmują dużo miejsca (informacja o dekoracji - 2 strony, w ostatniej scenie wiele linijek tekstu). Wstępne uwagi to rozbudowany, nastrojowy, fragmentami poetycki opis miejsca akcji. Oprócz rzeczowej informacji o sprzętach, ich rozmieszczeniu na scenie, znajdują się tam uwagi o charakterze poetyckim, tworzące nastrój, oddające świat dźwięków, niezbyt delikatnych, silnych, o polskim charakterze. Autor mówiąc o ruchach postaci wskazuje na ich zasłuchanie w polską melodię, zapatrzenie w polski taniec.
Wyspiański tworzy w swej wyobraźni świat pełen barw (kolorowe stroje ludowe, szare ściany), dźwięków, pełen ruchu. Ta barwna, dynamiczna rzeczywistość zestawiona została kontrastowo z mrokiem nocy za oknem, z sadem w deszczu, różą otuloną słomą. Elementy dekoracji wyraźnie dzielą się na dwie części - sygnalizują dychotomię świata ludzi działających w sztuce. Współistnieją ze sobą na scenie elementy dwóch kultur : kultury chłopskiej (święci obrazkowie, kołyska, wieniec dożynkowy, skrzynia wyprawna), kultury szlachecko-inteligenckiej (stolik empire, szable, plinty, pasy podróżne, fotografia obrazu Matejki "Wernyhora" i litograficzne odbicie Racławic, portret pięknej damy).
Autor dokładnie określa miejsce i czas akcji (listopad roku 1900, chata). Istotną rolę w sztuce pełni oświetlenie. W tekście pobocznym, który znajduje się na początku aktu II Wyspiański informuje o małej ilości światła (mała lampka kuchenna), która buduje nastrój tajemniczości, niesamowitości, zwłaszcza że następuje północ, pora duchów.
W ostatnich partiach didaskaliów autor również zawiera informacji o efektach świetlnych (łunie błękitnej) i dźwiękach (szelest słomy, świergot ptaków, muzyka weselna chochoła).