“Dziady” jako dramat romantyczny

Jest wiele utworów dramatycznych epoki romantyzmu. Jednym z nich jest utwór Adama Mickiewicza „Dziady”. W którym możemy zauważyć, jak zmienił się dramat od Antyczności do Romantyzmu.
Przede wszytskim główną zmianą jest zrezygnowanie z zasady trzech jedności. Akcja toczy się nie w jednym miejscu, a w kilku. W Wilnie, w celach więciennych, w salonie, na zesłaniu. Również nie ma jedności czasu, akcja toczy się w latach 1823 – 1831. A także w dramacie porusza się różne sprawy: problemy narodu, walka Konrada z Bogiem, zabór oraz przyszłość narodu.
W utworze występuje również synkretyzm, jest łączona epika, liryka, komedia i inne. Przykładem epiki są opowiadania Sobolewskiego i Adolfa o mękach młodzieży polskiej oraz wiersze opowiadające o wywózce na Sybir. Liryką zaś możemy nazważ „Wielką Improwizację” Konrada. A komedią dowcipy i żarty więźniów, którzy próbowali dodać sobie otuchy.
Także w utworze są połączone wątki fantastyczne i realistyczne. Sceny realistyczne, to przeszłość Polski, problemy narodu polskiego, wywózka na Sybir. Pokazane to jest w „Scenie więziennej”, „Salonie warszawskim”, „Balu u senatora”. A sceny fantastyczne, to przedewszystkim wizje o przyszłości Polski i dramat Konrada „Wielka Improwizacja”, „Widzenie księdza Piotra”. Także w tych scenach mamy pokazane siły nadprzyrodzone, egzorcyzmy, dobre i złe siły, aniołowie i diabli.
Utwór „Dziady” ma luźną kompozycję. Czyli każda ze scen może istnieć osobno, a także autor może w każdej chwili dopisać ją. Utwór nie ma logicznego ciągu, ale ma jedną wspólną ideę Polskę pod zaborami cara , która łączy utwór w jedną całość.
Kolejnym argumentem tego, że „Dziady” to dramat romantyczny, jest obecność bohatera romantycznego Konrada. Którego autor stworzył moim zdaniem, na swój wzór. Podczas całego utworu bohaterowi towrzyszą pojecia Prometeizm i Mesjanizm. Konrad mówi swoje słynne słowa :”Ja i ojczyzna, to jedno, nazywam się milijon, bo za milijony kocham i cierpię katuszę.”. Bohater chce szczęścia dla swego narodu, dlatego podejmuje samotną walkę. Wszystkie cierpienia i tragedie bardzo mocno przeżywa, jakby zależały osobiście od niego. W każdej części zmienia swoje imię i postać, odrzuca przeszłość i podejmuje zadania, które są ponad siły zwykłego śmiertelnika. To właśnie jest Prometeizm, Konrad mimo wszystko poświęca się za swój naród, a także próbuje zmierzyć się z najwyższym autorytetem Bogiem. A Mesjanizm, to pojecie które łączy się z hasłem „Polska, Chrystusem narodów”. Rozumiemy to jako, że Polska jest wybranym narodem, która cierpi po to, aby innym było lepiej.
I ostatnią cechą dramaty romantycznego jest to, że nie można wystawić go na scenie. Ponieważ jest zbyt dużo przemieszczeń się z jednego miejsca do drugiego i trudno byłoby to przedstawić.
„Dziady”, to jeden z najwybitniejszych polskich dramatów romantycznych. Łączy w sobie kilka gatunków literackich, ma w sobie fantaztykę i realistykę, ma wolną strukturę, Konrad jest typowym bohaterem romantycznym, który ma Prometeuszowy los, jest skłócony z Bogiem. Te cechy, są typowe dla wszystkich dramatów romantycznych. Ale te dzieło jest najwybitniejsze, bo zrobiło wrażenie nie tylko na Polakach, ale i na przedstawicielach innych narodowości. Na mnie też zrobił duże wrażenie, pokazał jak niesprawiedliwie i bez przyczyny karano ludzi, niewinną młodzież w moim wieku.