Opis miłości Wokulskiego do Łęckiej

Miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli jest miłością nieszczęśliwą, od początku skazaną na niepowodzenie. Powodem tego jest m.in. różny sposób postrzegania tego uczucia przez obu bohaterów. Wokulski, pod wpływem literatury romantycznej, wykształcił w sobie idealistyczny stosunek do kobiet. Mężczyzna żyje więc bardziej marzeniami niż rzeczywistością. Obiekt swoich uczuć traktuje jak boginię, jak ołtarz, który powstał jedynie po to, by być przez niego czczony. Nie był on jednak jej jedynym wielbicielem. Panna Łęcka, świadoma swojej urody, była od zawsze przyzwyczajona do przyjmowania hołdów ze strony mężczyzn. Dlatego nie dostrzegała uczuć Wokulskiego, początkowo widziała w nim tylko pokornego sługę. Miłość była dla niej tak naprawdę pojęciem abstrakcyjnym. Czytała o tym uczuciu we francuskich romansach, ale sama nigdy go nie doświadczyła. Małżeństwo traktowała głównie jako umowę biznesową, nie jak wieczne przymierze dusz.

Zupełnie odmienne było podejście Wokulskiego. Pragnął on miłości romantycznej, opartej na autentycznych uczuciach, na związku dusz, a nie ciał. Był on bezgranicznie oddany Izabeli, spełniał jej najbardziej wyszukane zachcianki. W bardzo przemyślany sposób kolejno zdobył pieniądze i reputację, by zbliżyć się do środowiska arystokracji oraz do ukochanej. Zachowywał się przy tym jak typowy pozytywista, obsypywał Izabelę prezentami, pomógł Łęckim w ich trudnej sytuacji finansowej. Próbował tym sposobem uzależnić Łęcką od siebie, tak jak on był uzależniony od niej. Prawdopodobnie to najbardziej pociągało Wokulskiego, chłód i niedostępność kobiety działały na niego motywująco.

Bohater nie wspomina jednak o fizycznych aspektach swojego zauroczenia. Trudno powiedzieć, być może jego chorobliwe uwielbienie i cześć, jaką darzy Izabelę, nie pozwala mu myśleć o niej w sposób lubieżny. Poddając swoją wybrankę nieustannej idealizacji, nie potrafił przyznać się przed samym sobą, że nie jest w stanie sprostać jej wymaganiom. Żadne pieniądze nie umożliwiłyby mu porzucenie kupieckiej przeszłości, co dla próżnej Izabeli było najważniejszym wyznacznikiem od początku do końca.

Podsumowując, miłość bohaterów „Lalki” była nierealna i tragiczna, jako że było w niej zbyt dużo sprzeczności. Przyczyniła się do tego także skomplikowana natura Wokulskiego romantyka-pozytywisty, który tak jak nie mógł znaleźć dla siebie miejsca w żadnej z grup społecznych, tak nie odnalazł szczęścia w miłości.