Ideał kobiety w epoce renesansu

Ideał kobiet tego okresu stanowi np. Mona Liza, Leonarda da Vinci. Florencka dama wzbudzała wiele zachwytu, choć dziś raczej nie miałby szans znaleźć się na okładce kobiecych pism, jednakże w renesansie uchodziła za niebywałą piękność.

Ideał kobiety: o dużych migdałowych oczach, które mają blask i wilgotność żywych, delikatne brwi, niewielkie subtelne usta, zaokrąglone kształty podobały się ludziom renesansu. Taki typ kobiety inspirował wiele artystów

Także w tym okresie wzorzec kobiecej urody stworzył Botticelli, choć sam nie zachwycał się kobietami i na myśl o ożenku dostawał gorączki.

Stworzył on niezwykle poetycki portret kobiety, ucieleśniony w wizerunkach mitycznych bogiń, nimf, aniołów o lekko przechylonych głowach, spadzistych wątłych ramionach i pięknych dłoniach. Można by tu przedstawić portret pt. „Stworzenie Wenus’. Ideał kobiety przedstawiony na muszli symbolizującej kobiecość, płodność, zmysłowość. Kobieta miała zgrabny nos, szczupłe policzki, ładne usta, przepiękne złociste włosy. Wenus mimo swej nagości jest skromna i niewinna- symbolizuje miłość duchową, najwyższą harmonię piękną i cnoty.

Kobieta w renesansie przedstawiana była najczęściej na pierwszych planach obrazu.

W przedstawionym obrazie obok pt. "Wolność wiodąca lud na barykady” właśnie się to potwierdza. Kobieta dominuje nad całością kompozycji, dominuje alegoryczna figura wolności, wyrażona jako kobieta. Obnażona do piersi kroczy naprzód poprzez martwe ciała powstańców.