Cezarego Baryki zmagania z polskością i Polską. Interpretując fragment Przedwiośnia, zwróć uwagę na rozterki bohatera związane z określeniem własnej tożsamości. Wnioski z analizy odnieś do refleksji wyniesionych z lektury całej powieści.

Cezary Baryka to główny bohater powieści Stefana Żeromskiego "Przedwiośnie". Urodził się i mieszkał w Baku na Krymie. Rodzice jego byli Polakami i w takiej kulturze go wychowywali. Chłopak dojrzewał i, będąc świadkiem wojen, rewolucji, starał się kształtować własne zdanie, światopogląd. Stale też powracało do niego pytanie, dotyczące jego tożsamości narodowej. Cały proces dorastania, od czasów dzieciństwa do wieku studenckiego, opisał Żeromski bardzo dokładnie.
Cezary zaczął się usamodzielniać od czasu, kiedy jego ojciec (Seweryn Baryka) wyjechał na wojnę. Chłopak korzystał z życia w sposób nieumiarkowany, bezmyślny, co bardzo martwiło jego matkę. Nie zastanawiał się wtedy jeszcze nad swoją tożsamością, przynależnością do narodu. Za początek takich rozmyślań, można uznać moment wybuchu rewolucji. Młody Baryka zainteresował się sprawami politycznymi i chętnie brał udział w ważnych dla narodu rosyjskiego wydarzeniach. Padł on ofiarą ruchów rewolucjonistycznych, choć nie był tego świadomy. Gdy zmarła matka Czarka w wyniku wycieńczenia przymusowymi pracami, zrodziły się w jego głowie refleksje związane obecną sytuacją w państwie. Nie zmienił jednak swojego stanowiska. Największe rozterki zaczęły się pojawiać, gdy spotkał swego ojca, o którego śmierci był dotychczas przeświadczony. Tego etapu życia młodzieńca dotyczy podany fragment. Seweryn Baryka doświadczony wojną, miał zupełnie odmienne od syna spojrzenie. Zdecydowanie negował rewolucje, co było trudne do przyjęcia przez chłopaka, którego ten aparat władzy fascynował. Podziwiał on doskonałe wystąpienia mówców, a także dumnych, silnych, umundurowanych mężczyzn. Było to jednak bardzo płytkie spojrzenie. Cezary stał przed bardzo trudnym wyborem. Z jednej strony marzył o tym by brać udział w mających miejsce przemianach, z drugiej zaś czuł się zobowiązany do posłuszeństwa ojcu, którego kochał i szanował. Czuł moralną potrzebę wsparcia rodzica w drodze powrotnej do Polski, jednak jemu ten kraj był zupełnie obcy. Przywiązany był do państwa w którym żył i postrzegał je jako silne i rozumne. Ostatecznie z własnymi przekonaniami syna wygrała miłość do ojca, któremu winien był posłuszeństwo. Było to wbrew jego woli, bo jak powiedział, szedł "na postronku swojej do ojca miłości". Przekroczenie granicy okazało się dla niego wielkim szokiem. Opowiadania o odradzającej się Polsce i szklanych domach zdały się być jedynie pięknym mitem ku pokrzepieniu serc. Z czasem jednak główny bohater zaczął utożsamiać się z ojczyzną. Działo się to za sprawą wojny, w której spontanicznie wziął udział. Poznawał także tradycję i życie szlachty, gdy mieszkał u przyjaciela w Nawłoci.Jego stosunek do rewolucji także się zmienił. Można to zauważyć w rozmowach z Lulkiem, który był w pełni przekonany o słuszności tej idei. Młody Baryka stawał po przeciwnej stronie w konfrontacji ze studentem. Nie popierał także planów odbudowy Polski jakie proponował Gajowiec, u którego pracował. Wciąż starał się szukać idealnego rozwiązania. Końcowym akcentem utożsamiania się z ojczyzną, był udział Cezarego w pochodzie uciemiężonych Polaków, walczących o swoje racje.
Główny bohater książki Stefana Żeromskiego jest zdecydowanie postacią dynamiczną. Rozwija się bowiem i kształtuje w czasie trwania powieści. W piękny sposób ukazana zastała jego niełatwa droga do zaakceptowania własnego pochodzenia. Niejednokrotnie stawał przed trudnymi decyzjami, stanowiącymi o późniejszych jego losach. Autor nie daje nam jednak światła na ostateczne stanowisko bohatera i zostawia nas z jego licznymi refleksjami.