Na podstawie fragmentu „Tanga” Sławomira Mrożka oraz w kontekście całego utworu scharakteryzuj wizerunek artysty i koncepcję sztuki w świecie chaosu i dezintegracji.

"Tango" Sławomira Mrożka powstało w latach sześćdziesiątych. Akcja dramatu rozgrywa się w nieokreślonym czasie, w mieszkaniu Stomilów. Tematem "Tanga" Sławomira Mrożka jest konflikt pokoleń występujący w rodzinie Stomila i Eleonory. Rodzina jest tu jednak równocześnie miniaturą społeczeństwa. Tytułowe tango wieńczy akcję dramatu, powodując, iż staje się on nie tyle katastroficzną wizją przyszłości, ale ostrzeżeniem.

Bohaterami powyższego fragmentu "Tanga" są: Artur, Eugeniusz praz Stomil. Artur jest synem Eleonory i Stomila. Jest energiczny, zdecydowany, nawet władczy. Stomil to ojciec Artura, artysta, ideolog buntu. Jego żywiołem jest eksperyment oraz sztuka. Imię – Stomil ma charakter neologizmu, może wywołać skojarzenie z ogromnym krokiem, którego dokonała ludzkość dzięki bohaterowi sztuki – przewrót obyczajowy. Moment, w którym ukazany jest główny bohater, to stan chaosu – całkowity brak zasad. Świat, który "sam się rozlał". Stomil sprawia wrażenie człowieka niechlujnego, który chodzi w rozpiętej piżamie. Główny bohater gardzi przeszłością: "ty nie masz pojęcia, jak wtedy wyglądało życie". Jedynym zajęciem Stomila jest przeprowadzanie eksperymentów teatralnych: "kiedy tragedia jest już niemożliwa, a farsa nudzi, pozostaje tylko eksperyment." Stomil odrzuca teatr mieszczański, uważa, że eksperyment powinien wstrząsnąć innymi ludźmi.

Odbiorcami eksperymentu teatralnego w przedstawionym fragmencie "Tanga" Sławomira Mrożka są domownicy, scena jest katafalk, natomiast aktorami są pacynki. Przedstawienie ukazuje Adama i Ewe w raju – jest to odwołanie do tradycji, co potwierdzają słowa Eugeniusza: "to już było". Główne elementy spektaklu to: słowo, światło, dźwięk, zaskoczenie odbiorcy przez gwałtowne przerwanie monologu wystrzałem z rewolweru i wygaszeniem światła. Pomiędzy tymi scenicznymi działaniami nie ma logicznego związku.

Podsumowując, przewrót obyczajowy dokonany przez pokolenie Stomila i Eleonory miał przynieść wolność sztuki i artysty, jednakże doprowadził do zaniku prawdziwej twórczości. Sztuka potraktowana przez Stomila jako przejaw antykonformizmu jest jałowa i nie oddziałuje na odbiorców. W świecie pozbawionym cierpienia i napiec powstanie wielkich dziel jest niemożliwe. Sztuka odzwierciedla swoja epokę – świat w stanie chaosu najlepiej obrazuje absurdalny eksperyment.