Mit o stworzeniu świata - notatka

Świat narodził się z Chaosu - wielkiej, nieprzeniknionej otchłani, mieszaniny ziemi, wody, ognia i powietrza. Z tej otchłani wyłonili się pierwsi bogowie - Uranos (niebo) oraz Gaja (Ziemia). Dali oni początek rodowi Tytanów. najstarszym z rodu był Okeanos - bóg potężnej rzeki, opływającej ziemię dookoła. Młodszym rodzeństwem Tytanów byli Cyklopi oraz sturęcy. Uranos nie był przekonany do swojego potomstwa, które wzbudzało w nim strach i niechęć. Strącił je w bezdenne czeluście Tartaru, skąd już nigdy nie mogli powrócić. Gaja, słysząc jęki swoich dzieci, postanowiła ukarać ich ojca i zaczęła knuć spisek przeciwko jego władzy. Nakazała synowi, aby zabił ojca. Kronos, najmłodszy z Tytanów podjął się tego zadania. Okaleczył Uranosa i strącił go z tronu. Z rany powalonego boga wyciekła krew, która zrodziła Erynie - boginie zemsty. Chaos przemienił się w świat, na którym wyrosła ziemia, zaświeciło słońce, a chmury wydały obfite deszcze. Powstały lasy, puszcze, w których zaczęły mieszkać zwierzęta. Wszystko przybrało znajome kształty. Źródła, jeziora znalazły swe miejsce, góry zarysowały się na niebie, gwiazdy lśniły w ciemnościach nocy. Od tej pory światem rządził Kronos i jego żona Reja. Kronos był podejrzliwym władcą. Pamiętał o klątwie, mówiącej, że jego synowie odbiorą mu berło. Aby temu zapobiec, połykał każde dziecko, które urodziła Reja. Jednak pewnego razu podała ona mężowi kamień owinięty w pieluszki, aby uchronić kolejnego syna przed śmiercią. Nadała mu imię Dzeus. Złożyła go w złotej kołysce, w grocie. Zeusem zaopiekowały się nimfy górskie, karmiąc go mlekiem kozy Amaltei. Gdy Amalteja złamała róg, Zeus pobłogosławił go, biorąc w swoje boskie ręce. Odtąd róg ten nosił nazwę rogu obfitości, gdyż napełniał się wszystkim, czego tylko zapragnął posiadacz.