Ocena Hioba

Biblijny Hiob żył w ziemi Hus, był wiernym i sprawiedliwym czcicielem Boga. Miał siedmiu synów i trzy córki. Był bardzo bogatym człowiekiem, a jego synowie każdego dnia urządzali uczty, na które zapraszali swoje siostry by jadły i piły z nimi. Hiob był bardzo bogobojny, dlatego po każdej uczcie składał Bogu ofiarę całopalną dla oczyszczenia synów, gdyż bał się, że mogli oni zgrzeszyć lub złorzeczyć Bogu.

Pewnego dnia Bóg pozwolił szatanowi wystawić wiarę Hioba na próbę. Szatan zesłał na niego same nieszczęścia: został on pozbawiony majątku, umarły mu dzieci i dotknął go trąd. Hiob żalił się na swój los, wybuchał skargami pełnymi sprzeczności, ale nie załamał się i nadal był wierny Bogu. Nie poczuwał się do winy, za którą miałoby go spotkać nieszczęście. Był przekonany o swojej prawości i prosił Boga, aby uznał jego niewinność. Przyjaciele zaś twierdzili, że cierpienie jest zawsze karą za grzechy i radzili mu skruchę i pokutę wobec Boga, ale on uważał, że jest sprawiedliwy i szukał tajemnicy cierpienia niezawinionego.

Straty, cierpienie i nieszczęścia nie załamały żywej wiary Hioba. Całkowicie poddał się woli Boga. Na wieść o utracie całego swojego majątku i śmierci dzieci Hiob rzekł „Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan”. Mówiąc te słowa nie zgrzeszył i nie przypisał Bogu nieprawości. Gdy obsypał go trąd złośliwy też nie złorzeczył Bogu, a powiedział: „Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?”

Hiob uważał, że Bóg jest panem absolutnym i trudno z nim wojować. Uważam, że Hiob był wzorem heroicznej wierności Bogu, całkowitego poddania się jego woli, za co Bóg go wynagrodził. Odzyskał on utracony majątek, doczekał się licznego potomstwa i cieszył się szczęściem aż do późnej starości.

Hiob uczy nas postawy pełnego zaufania, pogodzenia się z faktem, że nie można do końca zrozumieć wyroków Boga, a zabiegi o ich wyjaśnienie są bezcelowe. Cierpienia nie można pojąć, ani wytłumaczyć, można go przyjąć albo odrzucić. Hiob przyjął to cierpienie i stał się symbolem wiary w Boga, a odzyskana przez niego radość życia była tym większa, że wzbogacona przeżytymi cierpieniami.