Okres renesansu

Renesans (odrodzenie) to okres, który otwiera erę nowożytną. Przypada na XV i XVI w. Pod koniec średniowieczna miasta we Włoszech stawały się potęgami handlowymi. Zaczęło się ożywienie gospodarki, emancypacja ludności miejskiej, wolne współzawodnictwo oraz początki europejskiej bankowości.

Okres renesansu związany jest z występującymi wtedy przemianami kulturalnymi narodów Europy. W XV w. miasta włoskie wysunęły się na czoło ówczesnej kultury europejskiej. Artystyczne idee renesansu promieniowały z nich do innych państw. Nastąpił wtedy istotny przełom w rozumieniu piękna i upodobaniach, a także w społeczno-technicznych warunkach rozwoju sztuki.

Jedną z nowości renesansu było odkrycie pojęcia geniuszu: zrozumiano, że dzieło sztuki jest tworem wybitnego artysty, o wyjątkowej osobowości. Humaniści byli to ludzie renesansu, którzy odwrócili porządek rzeczy, polegający na stawianiu życia wiecznego na pierwszym miejscu.

Odrodzenie to okres wielkich odkryć geograficznych (Kolumb, Magellan), odkryć astronomicznych (Kopernik), oraz przełomowych wynalazków (druk Gutenberga). Nowe warunki gospodarcze i społeczne doprowadziły do znacznego wzrostu rangi artysty.

W historii muzyki okresu odrodzenia za daty orientacyjne, określające działalność najwybitniejszych kompozytorów renesansu przyjmuje się lata 1450-1600. W muzyce na pierwszy plan wysuwa się melodyjność, prostota i przejrzystość budowy formalnej utworu.

W XV i XVI w. obserwujemy rozkwit muzyki wielogłosowej: wokalnej, instrumentalnej, wokalno-instrumentalnej. Ważnym elementem tej muzyki jest sztuka kontrapunktu, czyli umiejętność harmonijnego połączenia kilku równocześnie rozwijających się melodii w różnych głosach - w jedną, zgodnie brzmiącą całość.