Na podstawie zamieszczonych fragmentów „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego wykaż wpływ impresjonizmu na poetykę powieści i konstrukcję psychiczną głównego bohatera

„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego są powieścią, która powstała w Młodej Polsce. Głównym bohaterem utworu jest doktor Tomasz Judym. Jest to młody chirurg, idealista, posiadający niezłomną wolę i silny charakter, stawiający na pierwszym miejscu dobro ludzi najuboższych.

W powyższych fragmentach „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego występuje rozbudowany opis przyrody. Impresjonizm polega na uchwyceniu zmienności i ulotności przedstawionej rzeczywistości. Ponadto, poznanie jest to akt indywidualny, subiektywny i przypadkowy. Światło słoneczne jest źródłem barw. Impresjonizm charakteryzuje również pejzażowość oraz nastrojowość. W podanych fragmentach „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego możemy odnaleźć różnorodne epitety („deszcz sypki, ciepły”; „rozkoszna seledynowa, toń” ; „białe i rumiane obłoczki”„oraz wyolbrzymienia („ciemne chmury tworzyły jakby włok szeroki, który ciągnął się od jednego do drugiego krańca widnokręgu”). Występują tu również porównania poetyckie o charakterze personifikacji („obłoczki (…)niby otwarte, prześliczne oczy kobiece”; „strumyki, jak dzieci pełne wesela”). Podane fragmenty wzbogaca słownictwo wartościujące, np. „rozkoszna”; „prześliczne”; „pełne wesela”. Opisy cechuje również nagromadzenie środków charakterystycznych dla poezji. Opis przyrody przeważa nad opowiadaniem doktora Tomasza Judyma. Możemy dostrzec w podanych fragmentach zastępowanie rozważań intelektualnych przez opis reakcji emocjonalnych, np. „Judym błąkał się wśród przeczuć jak topielec po dnie wody” lub „ogień najdokuczliwszej boleści parzył duszę”. Tomasz Judym łatwo ulega impulsom wewnętrznym: „był tym wspomnieniem wzruszony do łez”. Żal wywołuje u doktora Judyma reakcję uczuciową na myśl o swoich przeciwnikach z Cisów: „gdyby się w tłumie ukazały ich twarze, jakże miłym byłyby zjawiskiem”.

Najważniejszym przejawem impresjonizmu jest subiektywizm utworu widoczny na różnych płaszczyznach tekstu. W opisach przyrody charakterystyczna jest liryzacja prozy, uchwycenie ulotnego momentu i ukazanie go przez pryzmat przeżyć bohatera. Natomiast w kreacji bohatera dostrzec można łatwość ulegania okolicznościom zewnętrznym, podejmowanie decyzji pod wpływem chwili oraz niestabilność uczuciową, niezdecydowanie.