Córka Czarownic - Dorota Terakowska - streszczenie

...jak daleko sięgało Dziecko pamięcią - zawsze było tylko ono i Stara Kobieta. Nikogo więcej. Czasem do ich domostwa zajrzał ktoś ze Wsi, by szeptać ze Starą Kobietą jakieś słowa, które nie były dobrymi słowami, ponieważ zawsze po takiej wizycie Stara Kobieta pakowała swój dobytek i chwilę potem Dziecko i Ona przemykały śpiesznie bocznymi ścieżkami, byle dalej od Wsi. Dziecko myślało wtedy że to jest ucieczka i rozglądało się czujnie. Domów także nie było. Były tylko tymczasowe siedziby. Dziecko zrozumiało to bardzo wcześnie. Kiedyś kilka lat temu, mimo zakazów Starej Kobiety, oddaliło się od miejsca, które uważało za swój dom i spotkało

równą swojemu wiekowi Wieśniaczkę, która zapytała gdzie mieszka. Dziecko odpowiedziało jej, że w tym budynku za lasem. Obca dziewczynka powiedziała jej, że kłamie bo to opuszczona chałupa starej Akton. Drugie w życiu Małej i jak na razie ostatnie spotkanie z innym dzieckiem nastąpiło w pobliżu jednej z tych tak często zmienianych siedzib. Tym razem była to pasterka, która zapytała się jak ma na imię, bo ona Izel. Ono natomiast nie potrafiło odpowiedzieć, ponieważ zawsze mówiono na nią Dziecko, albo Mała, więc zapytała się Starszej Kobiety jak ma na imię, jednak ona powiedziała jej że to jeszcze nie czas by je poznała. Przy następnej ucieczce Dziecko dowiedziało się że Stara Kobieta to czarownica. W czasie gdy uciekały przed Najeźdźcami zamieniła je w choinkę. W ten sposób w starej stajni za Wsią Dziecko wkraczało w szósty rok życia. Całą zimę uczyło się z Księgi Czarownic, z której nauczyło się przeobrażać zwierzęta w przedmioty i na odwrót, uleczać za pomocą magi, przygotowywać mikstury, rozmawiać z drzewami, a także poznało historię Wielkiego Królestwa. Był on najpiękniejszym i najbogatszym krajem. Powstało ono z kilkudziesięciu skłóconych przedtem ze sobą niewielkich państw. Minęło wiele lat, nim książęta zrozumieli, że tylko przez połączenie się mogą pokonać dzikie, koczownicze plemiona. Najświętsza Magia i Święte Miejsce pomogły wybrać władcę. Właśnie on zdołał do końca zjednoczyć skłócone państewka i stworzyć Wielkie Królestwo. Za zgoda wszystkich poddanych władza w Wielkim Królestwie stała się dziedziczna. Każdy męski potomek spośród królewskich dzieci, którego Święte Miejsce naznaczyło otrzymywał imię Luil – było to bowiem rodowe imię ojców. Ostatni Luil nosił miano Luila XXIV. Luil XIII był szczególnym władcą: otoczył opieką prześladowane kobiety, obdarzone nadprzyrodzonym darem magii, zwane Czarownicami, utworzył także Akademie Magiczną. Największe zasługi dla państwa położył król Luil XXIII. Zlikwidował cały rycerski stan i kazał zakopać wszystką bron, a dzień ten nazwał Dniem Zakopywania Broni. Na historii rządów króla Luila XXIII urwała się kronika Wielkiego Królestwa. Dziecko zapytało się Opiekunki gdzie jest to królestwo i czy ona także jest czarownicą. Ta odpowiedziała jej, że właśnie mieszka w tym Wielkim Królestwie i ze nie jest czarownicą i nigdy nią nie będzie. Po upływie zimy Stara Kobieta zapytała się Małej czy pamięta całą Księgę i kazała jej ją spalić. Wkrótce nadeszła wiosna, a Dziecko miało skończyć siedem lat. Czarownica znowu zaczęła się pakować do wędrówki, czego Mała nie mogła zrozumieć, bo przecież nikt ich nie ścigał. Już po chwili wędrowały pod górę, w stronę Wielkiego Lasu. Przechodząc przez pola zostały zauważone przez Najeźdźców. Szybko pobiegły na kawałek ziemi, którego nie pokrywał śnieg i zamieniły się w krzaki. Jeden z czarnych jeźdźców nie mogąc ich znaleźć wyładował swój gniew na pobliskim krzaku, którym to była Czarownica. Jak tylko odjechali Stara Kobieta przybrała normalną postać. Była bardzo poraniona, ale po wypiciu jakiegoś płynu wszystkie rany się zagoiły. Dalsza droga Czarownicy i Dziecka przebiegała już bez przeszkód. Na miejscu czekała na nich druga Czarownica, która miała dalej zajmować się, już nie Małą, ale Dziewczynką. Obie ukryły się w Lesie, w jaskini, gdzie Druga Czarownica przekazała Dziewczynce do nauki Księgę Mniejszą. Dziewczynka nauczyła się z niej rozmawiać z Gwiazdami, czytać w myślach oraz poznała dalszy ciąg historii Wielkiego Królestwa. A mówiła ona o jego klęsce, kiedy to w rocznicę Dnia Zakopywania Broni na Wielkie Królestwo najechali Najeźdźcy. Było to za panowania Luila XXIV. Z rodu królewskiego przeżyła tylko jego córka, która zdołała uciec. Po zapamiętaniu całej Księgi Dziewczynka musiała ją spalić. Wkrótce Druga Czarownica zbierała się do drogi, by przekazać trzynastoletnią Dziewczynkę swej Siostrze. Trzecia Czarownica już na nie czekała, a ich podopieczna stała się Panienką. W czasie nauki szacunku do Matki Natury podopieczna Staruszki poznała Agnę. Była to dziewczyna, która pasła owce niedaleko aktualnego miejsca zamieszkania Panienki. Dziewczynki zaprzyjaźniły się ze sobą choć podopieczna Czarownicy wiedziała, że to zakazane. W końcu wszystko wyszło na jaw, kiedy ojciec Agny przyniósł piłkę, którą Panienka wyczarowała. Ku jej zdziwieniu Czarownica nie była zła tylko wyrozumiała. Następnym etapem nauki było poznanie przez Panienkę ciężkiego, ludzkiego życia, zastraszanego przez Najeźdźców. Czarownica obcięła jej włosy i kazała się podawać jako chłopiec o imieniu Kisbe. Tak więc obie zamieszkały w Miasteczku, gdzie przez rok pracowały przy budowie mostu. Jednak w ostatni dzień stało się coś strasznego. Na wyczerpanych, pełnych nadziei, że to już koniec, ludzi, ruszyła lawina kamieni. Czarownica chcąc uniknąć tragedii użyła magii i zatrzymała kamienie. Widząc to Najeźdźcy szybko ją otoczyli. Koło niej stał Kisbe. Najeźdźcy go wypuścili, ale ktoś z robotników wydał go, że jest on z Czarownicą. Tak więc obie zostały zamknięte w więzieniu. Na szczęście udało się im uciec. Obie schowały się w Lesie skąd wyruszyły na spotkanie z Czwartą Czarownicą. Szesnastoletnia Panienka stała się Dziewczyną. Zaczęły ją coraz bardziej nurtowały pytania: jak mana imię, jak brzmią słowa Pieśni Jedynej, i wreszcie, jaki jest jej przyszły los. Odpowiedzi nie chciała udzielić żadna z Czarownic, co ogromnie ją złościło. Teraz ze swoją nową Opiekunką wyruszyła w stronę stolicy niegdyś Wielkiego Królestwa, Ardżany. Wmieście nie było ani jednego żywego ducha. Stolica stała w ruinach. Po upływie prawie całego roku Dziewczyna znała już większą cześć miasta. W tym samym czasie Ajok, syn Urgha XIII(to jego przodkowie podbili Wielkie Królestwo)niechcący wyrecytował ojcu fragment Pieśni Jedynej. Mówił on, że tajemnicza Istota, która miała zgładzić Urgha XIII przebywa teraz w Ardżanie. Chłopak spisywał tę Pieśń przez cały rok. Po jej głębszym wystudiowaniu zrozumiał, że musi ją chroni by prorocze słowa się spełniły. Ajok bardzo różnił się od swych przodków. Nie potrafił władać mieczem, strzelać z łuku, bić się. Kochał natomiast poezję, przyrodę. Był drobnej postury. Ojciec próbował najróżniejszych sposobów, aby zrobić z niego prawdziwego mężczyznę, ale nic nie poskutkowało. A teraz wydał to z czego był dumny, co chciał chronić. Już nic nie mógł na to poradzić. Mógł tylko patrzeć jak zebrana armia Najeźdźców wyrusza do stolicy. W czasie gdy duch Czarownicy Czwartej spokojnie (Staruszka jest pewna że Dziewczyna jest bezpieczna, bo Najeźdźcy boja się wchodzić do Ardżany) wędruje do Prastarych Mocy, aby zebrać siły, żołnierze Urgha porywają Dziewczynę. Król chce ja zabić od razu, ale przerywa mu Woodou(doradca). Na osobności objaśnia mu swój plan. Chce on aby Ajok poślubił Luelle. Tak, że Pieśń Jedyna spełni swe proroctwo, nie obalając przy tym z tronu Urghów. Całą rozmowę podsłuchał Ajok. Dziewczyna nie chce wyjść za mąż. Chłopak mając wyrzuty sumienia postanowił pomóc jej w ucieczce. Tymczasem duch Czarownicy powrócił na Ziemię. O całym zdarzeniu dowiedziała się od Luelle w telepatycznej rozmowie. Dziewczynie i chłopakowi udaje się uciec. Razem z Czarownicą wyruszyli w Wysokie Góry. Tam miała na nich czekac Czarownica Piąta, która aby przeżyć zamieniła się w niemego ptaka. Tak więc wszyscy zostali w Wysokich Górach, gdzie czekali na Dzień Czaru, w którym to Luelle ma przywrócić dawny spokój w Wielkim Królestwie. W końcu nadszedł ten czas długo oczekiwany przez wszystkich. W całym Królestwie roiło się od Najeźdźców. Luelle stanęła na Świętym Kamieniu. Ten zaczął zabijać Dziewczynę. Najwidoczniej posiadała skazę, którą nie zdążyła zlikwidować Czarownica Piąta. Luelle na szczęście przeżyła, jednak zawiodła cały lud, który stracił resztki nadziei na wolność. Na pomoc Dziewczynie przyszedł niemy ptak Czarownicy Piątej, który zaprowadził ja do Pustelnika. Tam Luelle nauczyła się kochac ludzi i cieszyc się z niesionej im pomocy. Po roku czasu znów stanęła na Świętym Kamieniu. Dopiero teraz zauważyła, że to grobowiec. Zrozumiała czego oczekuje od przyszłego władcy. Stanęła na Nim i ku zdziwieniu Czarownic wykrzyczała: Kocham wszystkich ludzi i was zmarli!. Kamień zadygotał. Obrócił się i ukazał czarna dziurę, z której zaczęły wychodzić duchy przodków Wielkiego Królestwa. Rozeszły się po Krainie, wyprzedzając Najeźdźców.