Analiza porównawcza wierszy Horacego i Mickiewicza

Analizowane utwory to teksty pochodzące od autora starożytnego i romantycznego.
Tekst Mickiewicza nawiązuje w ironiczny sposób do utworu Horacego. Należy zwrócić uwagę na to, że oba te teksty nawiązują do sławy poetów po śmierci. Jednakże sława Horacego sięga, że tak powiem, na cały świat i jest wieczna, a Mickiewicza jest określona granicami i czasem trwania, przemija. Jednak trzeba pamiętać, że Mickiewicz dla Polaków jest kimś bardzo ważnym i „nigdy” nie zostanie zapomniany. Sami poeci podkreślając swoją sławę pośmiertną różnymi epitetami, wszak ich siła wyrazu różni się nieco. Horacy mówiąc „trwalszy pomnik”, „wieczności otchłanie”, „deszcz trwający”, przewiduje nieśmiertelność swojej sławy, nieskończoność. Natomiast Mickiewicz opisując swoją sławę używa takich epitetów jak: „szklany Puław dach”, „Przetrwa Kościuszki grób”, które nie do końca nadają charakter wiecznej sławy, lecz takiej przemijalnej, kończącej się.

Z słów tj. „Mnie w Nowogródku, mnie w Mińsku czytuje młodź”, „Bo od Ponarskich gór i bliźnich Kowna wód //Szerzą się sławą mą aż za Prypeci bród”, które napisał Mickiewicz można wnioskować, że on sam jest nadawcą w swoim utworze. Podobnie się ma rzecz w utworze Horacego, kiedy pisze „Gdzie z szumem się Aufidus rozhukany toczy”, „Po narodów Italów rytm eolskich wierszy”, to słowa te świadczą, że adresatem wiersza jest również jego autor, czyli w tym przypadku Horacy.

Oba te wiersze są skierowane do podobnego grona odbiorców. W żadnym, z nich nie jest skonkretyzowane, kim są odbiorcy, dlatego są nimi ludzie czytające owe wiersze. Jest jednak mała różnica, ponieważ wiersz Mickiewicza jest skierowany głównie do polskich czytelników, a Horacego do o wiele większego grona ludzi.

Wracając do głównego sensu, tych utworów, czyli sławy poetów po ich śmierci. Każdy z nich użył konkretnych środków stylistycznych, prócz epitetów, które wymieniłem na początku, by podkreślić jeszcze bardziej swoją sławę. Są one pewnym dopełnieniem do tych właśnie epitetów. Horacy użył takiego porównania „pomnik trwalszy niż ze spiżu” i taką metaforę, „Szereg ni czas lecący w wieczności otchłanie”, które jak już mówiłem, ale innymi słowami, nadają charakter wieczności. Mickiewicz użył takich metafor, które stwarzają jakiś charakter trwania jego sławy, ale nie są one tak wyraziste i nie oddają takiego stanu rzeczy jak u Horacego, oto one „Ni go łotr Wirtemberg bombami mocen zbić”, „Ni świnia Austryjak niemiecką sztuką zryć”.

Mickiewicz nawiązuje do tekstu Horacego w sposób żartobliwy i autoironiczny. Nawiązanie jest w temacie, w tytule, w utworze. W umyślny sposób Mickiewicz nadał swojemu wierszowi bardzo podobny tytuł, jaki nadał Horacy w swoim dziele. Tytuł Horacego brzmi: „Exegi monumentum aere perenius”, a Mickiewicza „Exegi munimentum aere perenius”. Różni się on jedynie jednym słowem. U Horacego jest „monumentum”- pomnik, natomiast Mickiewicz użył „munimentum”- forteca. Te dwa wyrazy znacznie poróżniły treści poety starożytnego i romantycznego.