Stosunki Polsko - Niemieckie za panowania trzech Bolesławów.

Po śmierci Mieszka I nastąpił chwilowy podział kraju, ponieważ oprócz Bolesława Chrobrego, zgodnie z ówczesnym prawem zwyczajowym, uzyskali dzielnice jego przyrodni bracia. Bolesław zdołał jednak szybko usunąć ich z kraju i objąć rządy w całej Polsce.
Pierwsze lata panowania Bolesława Chrobrego przypominają politykę Mieszka I. Utrzymy-wał on poprawne stosunki z cesarstwem. W 1000r. doszło w Gnieźnie do zjazdu między cesa-rzem Ottonem III, odbywającym pielgrzymkę do grodu św. Wojciecha, a Bolesławem Chro-brym. Pierwszym arcybiskupem gnieźnieńskim został brat św. Wojciecha, Radzim- Gauden-ty. Jednocześnie Otton III dokonał symbolicznego aktu przekazania Bolesławowi diademu i włóczni św. Maurycego, co interpretowane było jako wstępna zgoda na koronację królewską. Zjazd był jednocześnie znakiem potęgi i bogactwa Bolesława Chrobrego.
Wkrótce po zjeździe gnieźnieńskim nastąpił zwrot w polityce polsko- niemieckiej. Otto III wkrótce zmarł, a jego następca Henryk II uznawał raczej ekspansję niż ugodę z Polską. Jed-nocześnie podejmowane przez Bolesława Chrobrego działania naruszały niemieckie interesy na ziemiach Słowian zachodnich.
Dzieje zmagań polsko- niemieckich z lat 1002-1018 można podzielić na trzy okresy. W 1002r. Bolesław zajął podporządkowane wcześniej cesarstwu tereny Łużyc, Milska i Miśni. W roku następnym wmieszał się w konflikt dynastyczny Przemyślidów, wkroczył do Pragi, zajął Czechy, Morawy i Słowację. Henryk II zażądał wówczas od Bolesława hołdu z Czech, a wobec jego odmowy rozpoczął wojnę. Wyprawa Henryka II podjęta w 1005r. zakończyła się przegraną Bolesława. Wojska cesarskie przekroczyły Odrę pod Krosnem i dotarły aż pod Poznań, gdzie zawarto pokój, na mocy którego Bolesław stracił większość zajętych poprzed-nio ziem. W latach 1007-1013 trwała druga faza wojny. Bolesław zajął ponownie Milsko i Łużyce, kolejne zaś wyprawy niemieckie i polskie nie przyniosły zdecydowanych rozstrzy-gnięć, wreszcie na mocy pokoju w Merseburgu cesarz zgodził się na utrzymanie Łużyc i Mil-ska przez Bolesława, ale jako lenna niemieckiego. W latach 1015-1018 doszło do dalszych walk, ale tym razem wojskom niemieckim nie udało się sforsować dobrze bronionej Odry. Pokój w Budziszynie w 1018r. był pełnym sukcesem Polski, która zyskała Milako i Łużyce, a w Miśni cesarz zobowiązał się osadzić posiłki na planowaną przez Bolesława wyprawę na Kijów.
W czasie tych wojen zdał w pełni egzamin polski system obronny. Najazdy niemieckie na-potkały linię silnie ufortyfikowanych grodów, które musiały oblegać ( Niemcza, Głogów). Ponadto wzdłuż Nysy Łużyckiej i Bobra wzniesiono linię umocnień (tzw. Wały śląskie dłu-gości ok. 100 km). Wojska niemieckie były jednocześnie atakowane przez Polaków, unikają-cych decydującej bitwy, ale jednocześnie zadających nieprzyjacielowi dotkliwe straty (wojna szarpana).
Tuż przed śmiercią, wykorzystując kolejne bezkrólewie w Niemczech, Bolesław Chrobry uztskał od papieża zgodę na koronację i w 1025r. koronował się na pierwszego króla Polski. Wprawdzie wkrótce zmarł, ale natomiast koronował się jego syn Mieszko II, wyznaczony przez ojca na następcę.
W pierwszych latach panowania Bolesława Chrobrego stosunki układały się znako-micie, bowiem na tronie cesarskim zasiadał Otton III. Obydwaj władcy znali się, ponieważ młodzieńcze lata Bolesław spędził na dworze cesarza (w charakterze zakładnika po bitwie pod Cedynią). Jeszcze jednym powodem dobrych relacji między oboma krajami było uniwer-salistyczne dążenie do zjednoczenia Europy. W planach Ottona III Bolesław miał zostać władcą wschodniej części planowanego imperium, tzw. Schlawinii. Dowodem na to, jak do-bre były te stosunki były postanowienia zjazdu gnieźnieńskiego, na mocy których m.in. Pol-ska jako jedno z niewielu państw nie musiała płacić trybutu Cesarstwu, a także uznano nieza-leżność Kościoła polskiego przyznając Gnieznu arcybiskupstwo.
Po śmierci Ottona III w 1002 r. popadliśmy w konflikt z Cesarstwem opowiadając się za nie-właściwym kandydatem (margrabim Miśni). Cesarzem został Henryk II. Wynikiem ekspan-sywnej polityki Bolesława była wojna z Niemcami trwająca od 1002-1018 r. Postanowienia pokoju w Budziszynie (1018) były dla nas bardzo korzystne.
Panowanie Bolesława Chrobrego przysporzyło Polsce wielu kłopotów, które ujawniły się dopiero po jego śmierci.