Obraz społeczeństwa polskiego w III cz. "Dziadów" - Scena 7 - Salon Warszawski

Bohaterowie sceny 7 zostali podzieleni na dwie grupy. Pierwsza z nich to arystokraci tzw. towarzystwo stolikowe. Do tego towarzystwa należą:kilku wielkich urzędników, arystokratów, literatów, damy wielkiego tonu, jenerałowie i sztaboficerowie. Piją oni herbatę, dyskutują o rzeczach błahych. Uważają oni senatora Nowosilcowa za wspaniałego organizatora warszawskich przyjęć i osobę bardzo potrzebną w Warszawie. Ludzi należący do towarzystwa stolikowego nie przeciwstawiają się zaborcy, lecz w pełni godzą się na jego działania.
"Śmiejcie się, Państwo, mówcie co wam się podoba,
A była to potrzebna w Warszawie osoba" - mówi dama pierwsza. O senatorze Nowosilcowie.

Towarzystwo stolikowe należy do konformistów, którzy bez oporów podporządkowują się carowi.
Przy stoliku rozmowa toczy się także na temat francuskich wierszy, których znają bardzo wiele na pamięć. Wszyscy zgodnie twierdzą, że nie lubią polskich wierszy.

"Polskich wierszy nie rozumiem" - mówi jedna z dam. Jenerał natomiast stwierdza, że są nudne. Francuskie utwory są lekkie, opowiadają o rzeczach przyjemnych. Natomiast polskie utwory poruszają ważne dla Polaków problemy. Ojczyzna i związane z nią wartości są niezrozumiałe dla towarzystwa stolikowego.

Druga grupę stanowią patrioci, którzy rozmawiają po polsku i stoją pod drzwiami. W większości ot młodzi ludzie. Są odważni i zdeterminowani w walce o ojczyznę, krytycznie wypowiadają się o systemie sądownictwa. Dyskutują o aktualnej sytuacji Polski, opowiadają się po stronie osób walczących o niepodległość narodu. Adolf przybliża pozostałym sytuację i historię Cichowskiego. Według nich obowiązkiem poety jest opisywanie i przekazywanie dziejów swojego narodu, przedstawianie historii bohaterów, którzy walczyli za ojczyznę (przykładem takiego bohatera staje się właśnie Cichowski) . Jednak literaci mają na ten temat inne zdanie.

Podział zebranych w salonie ma za zadanie ukazanie podziału społeczeństwa polskiego. Ludzie z towarzystwa stolikowego należą do ówczesnej elity, piastują wysokie urzędy w państwie. Są to materialiści i karierowicze. Literaci z tego towarzystwa postulują tworzenie poezji sielankowej, sentymentalnej, nie chcą podejmować tematyki patriotycznej.

"Nasz naród jak lawa,
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi,
Plwajmy na tą skorupę i zstąpmy do głębi. "

Skorupa twarda i plugawa to są ludzie z towarzystwa stolikowego, nie obchodzą ich losy Polski. Przykładem takiego człowieka, karierowicza i konformisty, jest doktor(jest prototypem ojczyma Juliusza Słowackiego, który prawdopodobnie spiskował z zaborcą. Można go uznać za zdrajcę). Kolejnym przykładem jest Pelikan(zrusyfikowany Polak, materialista, prawa ręka Nowosilcowa).

Wewnętrzny ogień to patrioci(towarzystwo przy drzwiach ), dla ojczyzny są w stanie poświęcić nawet życie. Przykładem takich ludzi są Konrad i ks. Piotr.