Żaden człowiek siły swojej nie zna, dopóki jej w potrzebie z siebie nie dobędzie(E.Orzeszkowa) Twoje refleksje nad literackimi przykladami heroizmu

Heroizm kojarzy się z niezwykłym męstwem, walką, poświęceniem, sławą, chwalebną śmiercią. Współcześnie jednak zdarza się opaczne rozumienie tego pojęcia – pozbawia je aspektu cierpienia i konieczności wyzbycia się egoizmu, zapomina się o kosztach przyjęcia postawy heroicznej. Natomiast telewizja, kino czy literatura popularna kreują bohatera o nieprzeciętnych zdolnościach i umiejętnościach, często nawet obraz nadczłowieka.

Przykłady heroicznych rycerzy i postaci do niech nawiązujące – czy mogą bronić się we współczesnych czasach? Antyczni herosi: Herakles – wzór człowieka który zasłużył sobie na nieśmiertelność przez swoje czyny, wytrwałość i pracę, Achilles – ideał młodzieńca gardzącego kłamstwem, przekładającego krótkie, ale pełne chwały życie nad gnuśną i długą egzystencje, Hektor – najdzielniejszy i najszlachetniejszy z bohaterów wojny trojańskiej.

Zadajmy sobie pytanie. Czy jedyną konsekwencją heroizmu walki jest chlubna śmierć?

Dokonywane pod presją historii wybory Konrada Wallenroda bohatera mickiewiczowskiej powieści poetyckiej, świadomego etycznych konsekwencji, decyzji o podjęciu walki podstępnej. W końcu samobójstwo Konrada jako dowód poniesionej przez niego klęski osobistej.

Tragizm pokolenia K.K.Baczyńskiego skazanego przez wojnę na zagładę, zmuszonego do walki i do wyrzeczenia się wartości świadczących o człowieczeństwie „Elegia o chłopcu polskim” („Czy to była kula, synku? Czy to serce pękło”)

Pojęcie heroizmu komplikuje się, gdy przyjrzymy się bliżej jednostkom zmuszonym do podjęcia decyzji pod presją historii. Zarówno romantyczni spiskowcy, jak i dwudziestowieczni Kolumbowie są niewątpliwie zwykłymi ludźmi, których w potrzebie „dobywają z siebie siłę”. Walczą i poświęcają się, lecz nie daje im to satysfakcji, bo ofiarują nie tylko własne życie, ale niszczą swój system wartości. Nie mogą wygrać. Jch wybory obciążone są bowiem piętnem tragizmu. Stając się równocześnie winowajcami i ofiarami.

Po raz kolejny zadajmy sobie pytanie. Czy w tym nowym stuleciu rozumiemy męstwo Prometeusza i podobnych mu bohaterów?

Antyczny tytan Prometeusz to typ heroicznego bohatera, sprzeciwiającego się tolerowaniu złą na świecie. Według niego rezygnacja jest sprzeczna z naturą ludzką, jest gotowy do najwyższych poświęceń w imię dobra ludzi.

Kolejnym przykładem heroizmu jest szlachetność intencji Konrada z 3 cz. „Dziadów” A.Mickiewicza („On kochał naród. On kochał wiele. On kochał wielu.”) czy chociażby S.Żeromskiego i T.Judyma – realizujących z romantycznym poświęceniem pozytywistyczne hasła pracy na rzecz społeczeństwa.

Czy nagrodą za bohaterstwo jest dostateczna motywacją do ponoszenia przez jednostkę śmierci?

Czy problemy etyczne, sprzeczne z aspiracjami jednostkowymi, są atrakcyjną propozycją dla współczesnego człowieka?

Jakie uczucia i emocje budzą czyny heroiczne? Czy ludzie nowej ery mogą odnaleźć w literaturze odpowiedz na pytanie o sens życia?

Możesz więc wpłynąć na dalszy ciąg wydarzeń, łagodząc jego okrucieństwo. Do tego tez jest potrzebne męstwo.