Życie codzienne Ateńczyków

Ateńczycy, zarówno kobiety jak i mężczyźni, norm postępowania uczyli się nie w szkole, lecz w domu, obserwując codzienne życie swoich rodziców. Sformalizowana edukacja we współczesnym rozumieniu tego słowa zasadniczo nie istniała, brak bowiem było szkół subwencjonowanych przez państwo. Tylko dobrze sytuowane rodziny mogły pozwolić sobie na opłacanie prywatnych nauczycieli, do których posyłano dzieci na naukę czytania, pisania, być może także śpiewu i gry na instrumentach muzycznych, wreszcie na trening atletyczny i szkolenie wojskowe. Przygotowanie fizyczne uważano za tak ważne dla mężczyzn powoływanych między osiemnastym a sześćdziesiątym rokiem życia do służby wojskowej, że polis finansowała tworzenie ośrodków ćwiczeń gimnastycznych na świeżym powietrzu. Te gymnasia były także ulubionymi miejscami dla odbywania politycznych dyskusji i wymiany informacji. Córki zamożnych rodziców często umiały czytać, pisać i wykonywać proste działania arytmetyczne (najprawdopodobniej w efekcie nauki w domu). Kobieta, która posiadła te umiejętności, była lepiej przygotowana do prowadzenia domowych rachunków i robienia zakupów dla przyszłego męża, któremu miała pomagać w codziennym gospodarowaniu majątkiem.
Dziewczęta i chłopcy z uboższych rodzin uczyli się handlu i być może podstaw czytania i pisania, pomagając rodzicom w codziennych zajęciach, albo, jeżeli mieli szczęście, terminowali u dobrych rzemieślników. Poza grupą ludzi bogatych umiejętność czytania i pisania nie była zbyt szeroko rozpowszechniona - większość ubogich mieszkańców ateńskiej polis potrafiło się jedynie podpisać. Brak umiejętności czytania nie był jednak dla nich specjalnym problemem, ponieważ zawsze mogli znaleźć kogoś, kto na głos przeczytałby im jakiś tekst. Dominacja komunikacji ustnej nad pisaną oznaczała, że ludzie byli przyzwyczajeni do słuchania, a nie do czytania informacji (ci, którzy umieli czytać, robili to zwykle na głos). Rzeczywiście Grecy byli ludem rozmiłowanym w pieśniach, mowach, opowiadaniach i żywej konwersacji.
Młodzi mężczyźni z zamożnych rodzin, którzy chcieli w przyszłości brać udział w życiu publicznym ateńskiej demokracji, zdobywali potrzebne umiejętności, obserwując swoich ojców, stryjów i innych starszych mężczyzn, gdy ci uczestniczyli w zgromadzeniu, służyli w radzie, piastowali urzędy czy wygłaszali mowy w sądzie. Najważniejszą umiejętnością była sztuka publicznego przekonywania do swych racji. W wielu wypadkach starszy mężczyzna wybierał dorastającego chłopca na swojego faworyta i edukował go. Chłopiec uczył się norm życia publicznego, spędzając czas w towarzystwie opiekuna i jego dorosłych przyjaciół. Za dnia obserwował swojego mentora dyskutującego o polityce na rynku (agorze), przemawiającego na zgromadzeniu lub w sądzie, pomagał mu też w wypełnianiu obowiązków publicznych, ćwiczył razem z nim w gimnazjonie. Wieczory spędzali na sympozjonach - mianem tym określano rodzaj biesiady, w czasie której mężczyźni pili wino w towarzystwie heter. W trakcie sympozjonu oddawano się różnym zajęciom, od poważnych politycznych i filozoficznych dyskusji po rozpustną zabawę.