Śląsk i Pomorze w okresie Piastów

Głównymi plemionami zamieszkującymi ziemie polskie w połowie X wieku były Polanie, Wiślanie, Mazowszanie, Lędzianie, Pomorzanie i Ślężanie. Mieszko I podjął trud zjednoczenia tych plemion. Każde terytorium bardzo się liczyło. Polski władca wiedział, iż im państwo większe, tym silniejsze oraz wyższe w randze międzynarodowej. Rejonami odgrywającymi ważną rolę polityczną były Śląsk i Pomorze. Były ważnymi punktami strategicznymi w Środkowej Europie, dawały poczucie bezpieczeństwa. Państwo, które posiadało to terytorium było silne.
Śląsk stanowił teren rywalizacji Czech i Polski. Widziany był przez oba państwa jako rejon z wieloma surowcami naturalnymi oraz stanowił centrum Europy. Przyłączony przez Mieszka I wraz z innymi terytoriami stworzył państwo polskie. Za czasów Bolesława Chrobrego we Wrocławiu założono biskupstwo. Śląsk został odebrany Polsce przez Czechy za panowania Mieszka II. Kazimierz Odnowiciel przywrócił go z powrotem w 1050 roku. Polska musiała jednak zapłacić trybut Czechom. Podczas rozbicia dzielnicowego Śląskiem rządził Władysław Wygnaniec. Po jego śmierci rządzili jego potomkowie. Dzielnica ta rozwijała się szybciej od pozostałych. Henryk Brodaty sprowadzał osadników, lokował miasta i wsie, dbał o rozwój handlu i rzemiosła. Gdy Henryk Pobożny zmarł Śląsk rozpadł się na coraz więcej księstw, rządzonych przez Piastów. Po zjednoczeniu Polski przez Władysława Łokietka znalazł się pod zwierzchnictwem Czech. Za panowania Kazimierza Wielkiego doszło do wojny polsko-czeskiej. Dzielnica Śląska jednak nie została włączona do państwa polskiego. Przeprowadzone w XIII wieku akcje osadnicze na tym obszarze podwyższyły możliwości gospodarcze kraju. Podczas Dynastii Piastów kraina ta podlegała na zmianę Czechom i Polakom. Władcy polscy cenili Śląsk, wiedzieli, iż jest on bardzo ważnym punktem strategicznym. Zawierał dużo surowców doskonałych do budowy nowych miast oraz grodów. Kto nim rządził, rządził Europą Środkową.
Pomorze również odgrywało bardzo ważną rolę polityczną za czasów panowania Piastów oraz przez całą historię. Kraina ta miała dostęp do morza, była bardzo dobrym punktem strategicznym, udostępniała handel morski. Możliwość dostępu do morza dawała przewagę państwu posiadającemu ją nad tym które jej nie miało. Terytorium te obejmuje północną część Polski, położoną nad Morzem Bałtyckim. Region ten był to konfliktem Niemiec, Polski oraz Zakonu Krzyżackiego. Za czasów Mieszka I całość ziem pomorskich należała do Polski. Pod panowaniem Bolesława Chrobrego zachodnia część Pomorza usamodzielniła się jako Pomorze Zachodnie. Wschodnia część, Pomorze Gdańskie, pozostało w granicach państwa polskiego. W Kołobrzegu założono biskupstwo. Po wielu latach Bolesław Krzywousty rozpoczął długotrwałą wojnę z Pomorzanami. Najpierw opanował Pomorze Gdańskie w 1120 roku. Pomorze Zachodnie nie zostało włączone do państwa polskiego lecz zostało zmuszone do uznania polskiego zwierzchnictwa. W swym testamencie z 1138 roku Krzywousty przydzielił Pomorze do dzielnicy senioralnej. Rozbicie dzielnicowe osłabiło Polskę. Wykorzystali to Brandenburczycy. Uzależnili od siebie Pomorze Zachodnie. Jej polityczny związek z Polską został zerwany. Po zjednoczeniu Polski przez Władysława Łokietka Pomorze Gdańskie zostało podbite przez Krzyżaków. Syn Władysława, Kazimierz Wielki, nie toczył wojen o Pomorze, lecz starał się je odzyskać drogą polityczną. Osiągnął wszystko co było możliwe na tamtych warunkach. W XII wieku przeżywało okres ożywienia gospodarczego i społecznego. Pomorze było widziane przez władców panujących w tamtych czasach jako rejon dający przewagę polityczną oraz handlową. Jednym z ich celów było opanowanie tego rejonu. Państwo dzięki temu terytorium szybko mogło się rozwijać.
Każdy obszar odgrywał ważną rolę. Dawał państwu większe poczucie bezpieczeństwa. Pomorze wraz ze Śląskiem były terenami rywalizacji pomiędzy wieloma państwami. Były one bardzo ważnymi punktami strategicznymi. Dzięki nim Polska mogła się szybciej rozwijać. Każdy z tych regionów miał inną rolę do spełnienia. Pomorze dawało dostęp do morza, umożliwiało handel morski. Śląsk natomiast zawierał dużo surowców naturalnych, dawał budulce do budowania zamków oraz miast. Oba punkty strategiczne ułatwiały rozwijanie się państwa. Przez kilkaset lat Polska starała się zatrzymać te ziemie.