Chłopcy z placu broni - recenzja

Czasem w życiu zdarzają się takie książki, które może nie wywołują wielkich, narastających emocji, ale po przeczytaniu zajmują pozycję w głowie w dziale dzieł, o których się nigdy nie zapomina. Bez żadnych wątpliwości do takich dzieł można zaliczyć powieść „Chłopcy z Placu Broni” Ferenca Molnara, węgierskiego pisarza. W oryginale tytuł brzmi „A Pál utcai fiúk”, co w tłumaczeniu znaczy "Chłopcy z ulicy Pawła". Książka podbija serca czytelników już od ponad stu lat. Bezsprzecznie o jej wartościach świadczy fakt, że została zapisana do światowego kanonu literatury dzieci i młodzieży.
Utwór, pomimo tego, że nie jest jednym z najdłuższych, sprawia wrażenie bardzo rozbudowanego, głębokiego. Akcja toczy się wokół grupy chłopców, gdzie najważniejszą postacią jest młodziutki chłopiec - Nemeczek. Bez wątpienia jest to jedna z niewielu, a nawet jedyna z postaci literackich, przy których zakręciła mi się "łezka w oku". Może to zasługa mojego młodego wieku, mojego kolorowego nastawienia do życia w momencie kiedy czytałem książkę, ale to się nie liczy. Liczy się tylko fakt, że była to pierwsza lektura, która tak mnie poruszyła. Od tamtego czasu w każdej czytanej przeze mnie książce staram się zrozumieć bohaterów, szukam przesłań, treści ukrytych między wierszami, ponieważ według mnie w "Chłopcach z Placu Broni" takowe istnieją.
Ferenc Molnar stowrzył niesamowitą opowieść o patriotyźmie, przyjaźni, poświęceniu. Jest to książka godna polecenia wszystkim ludziom w każdym wieku.