Miłość dla romantyków i miłość dla mnie.

Miłość. Czym on jest dla ludzi żyjących dziś, a czym była dla ludzi romantyzmu?

Ten kto nie zaznał miłości w życiu nie może o niej nic powiedzieć. Myślę, że na świecie nie ma już takich ludzi. Od urodzenia byliśmy darzeni miłością rodziców, dziadków czy rodzeństwa.

W romantyzmie miłość była przeważnie nieszczęśliwa lub niespełniona z powodu różnych stanów majątkowych. Większość powieści romantycznych było opisem nieszczęśliwej miłości do ukochanej kobiety. Większość bohaterów romantycznych popełniała z tego powodu samobójstwo, ale nie koniecznie. W Giaurze główny bohater po zamordowaniu swojej ukochanej i jej męża wstępuje do klasztoru, w którym spędza resztę życia, zamykając się w sobie kląć na swój los, mówiąc, że to on jest jego sprawcą i będzie tak żył. Podobnie w epopei narodowej „Pan Tadeusz” takim przykładem jest Jacek Soplica, który po zabójstwie ojca swojej ukochanej ucieka i powraca jako biedny ksiądz. Dopiero przed śmiercią wyjawia, kim jest. Można by wymieniać wielu takich bohaterów, którzy z powodu miłości do ukochanej, z którą nie może być popełnia samobójstwo lub ucieka nigdy nie wracając.

Konrad Wallenrod i Aldona, córka Kiejstuta. Ich miłość była szczęśliwa i zaakceptowana przez otoczenie, dopóki nie nadeszło zagrożenie "z zewnątrz". Wallenrod musiał poświęcić żonę i życie rodzinne dla sprawy kraju - i w tym tkwił tragizm miłości obojga bohaterów.

W "Giaurze" Byron'a główny bohater pokochał niewolnicę Hassana, Leilę. Ten zabił ją za niewierność. Bohater zemścił się, zabił Hassana, wstąpił do klasztoru. Dręczą go wyrzuty sumienia, jednak nie mógł postąpić inaczej i nie żałuje tego. Kochał tylko jeden raz w życiu, nie może o Leili zapomnieć. Bohater jest człowiekiem tajemniczym o nieprzeciętnej indywidualności, skłócony ze światem i ze społeczeństwem, w którym przyszło mu żyć, przeżywający nieszczęśliwą miłość, prowadząca do tragicznych skutków.

Miłość jest możliwa jedynie wtedy, jeżeli dwoje ludzi komunikuje się ze sobą w samej głębi swej istoty, to znaczy, jeżeli każde z nich przeżywa siebie do samej głębi swej istoty. Jedynie w tym dogłębnym przeżyciu mieści się ludzka rzeczywistość, jedynie tu jest źródło miłości. Miłość przeżywana w ten sposób jest nieustannym wyzwaniem; nie jest stanem wypoczynku, lecz ruchu, wzrostu, wspólnej pracy; nawet to, czy istnieje harmonia czy konflikt, radość czy smutek, jest czymś drugorzędnym wobec zasadniczego faktu, że dwoje ludzi przeżywa siebie do głębi swego istnienia i że mocniej czują się jednością sami w sobie będąc razem niż osobno. Istnieje tylko jeden dowód na to, że miłość jest: głębokość wzajemnego związku oraz żywotność i siła każdej z zainteresowanych osób; oto owoc, po którym poznaje się miłość. Tak jak możemy w różny sposób pojmować miłość, tak samo mogą istnieć różne przedmioty miłości.

A czym jest miłość dla mnie jako dorastającej nastolatki? Postaram się opisać to uczucie. Miłością dla wielu młodych ludzi może być tylko platonicznym uczuciem, którego nie potrafią ukazać! Ja mimo swojego młodego wieku zaznałam tylko miłości ojcowskiej. Myślę, że każdy człowiek jej zaznał, gdy był ciężko chory czy też potrzebował pomocy. Myślę, że jak będę miała już swoje dzieci to będę je też darzyła taką miłością jak mnie darzyli moi rodzice. Cieszę się też, że mam prawo wyboru osoby, z która będę dzieliła resztę życia, ponieważ gdybym żyła w romantyzmie myślę, że nie zaznałabym prawdziwej miłości, a gdybym nawet takiej zaznała to była by ona prawdopodobnie nieszczęśliwa. Wiec trzeba się cieszyć z miłości, jaką nas darzą inni, bo mogło być tylko gorzej.