Średniowiecze - uniwersalny charakter kultury.

Średniowiecze to okres w dziejach kultury europejskiej, za którego granicę uważa się na ogół rok 476 (upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego), a za zakończenie rok 1492 (odkrycie Ameryki).

Cechą charakterystyczną kultury średniowiecznej był uniwersalizm, czyli występowanie w różnych rejonach Europy jednakowego sposobu pojmowania świata, jednakowych sposobów myślenia oraz tych samych ideałów.

Naczelną ideą tego okresu był teocentryzm, czyli podporządkowanie Bogu wszelkich dziejów życia i działalności człowieka. Z tego powodu nauka i literatura były przepojone pierwiastkami religijnymi.

Średniowiecze propagowało dwa podstawowe ideały osobowe:

a) rycerza doskonałego – walecznego, mężnego, wiernego władcy i Kościołowi, dbałego o cześć i honor, żądnego przygód wojennych i sławy, szlachetnego i dwornego wobec kobiet wojownika

b) ideał ascety – człowieka, który unika uciech i wygód ziemskiego życia, a także doskonali się w cnocie pobożności, aby zdobyć sobie po śmierci szczęście wieczne.

Pośród utworów epickich doby średniowiecza trzeba wyróżnić trzy najważniejsze gatunki: epikę rycerską, hagiografię i dziejopisarstwo. Generalnie literatura średniowieczna charakteryzowała się alegoryzmem – skłonością do obrazowego przedstawiania zdarzeń i pojęć, np. śmierci.