Charakterystyka idealnego średniowiecznego rycerza

Chciałbym przestawić idealnego rycerza średniowiecznego. Należy on do grupy bardzo ważnej i znaczącej.

Ideałem wojownika był chłopiec wyróżniający się urodą, silny i dobrze zbudowany. Jego ekwipunek był podziwiany przez wszystkich. Miał piękną zbroję, wiernego rumaka, ostry miecz i kopię. Nieznużony w boju, walczył do ostatniej kropli krwi i potu. Był wielki niczym olbrzym. Ślady blizn i zadrapań świadczyły o jego doświadczeniu w bitwach. Potrafił wycisnąć sok z gałęzi i wygiąć topór gołymi rękoma. Nikt nie zamierzał nawet myśleć o walce z nim, gdyż byłaby to pewna śmierć.

Średniowieczny rycerz był uważany za najlepszego i najwyższego rangą ze wszystkich wojowników. Był podziwiany za bohaterskie czyny, nadludzką siłę, doświadczenie i umiejętności. Służył królowi i ojczyźnie. Przestrzegał Ethosu Rycerskiego. Lojalny wobec seniora. Szanował tradycję. Wypełniał wszystkie swoje obowiązki i starał się wszystkim pomagać. Bronił słabszych, wdów i sierot. Zawsze walczył do końca. Podejmował się każdego wyzwania. Dążył do sławy, wyzywając na pojedynki o życie swoich rywali. Rozpoznawano go po pasie i ostrogach, które dostawał przy pasowaniu. Musiał mieć szlacheckie pochodzenie. Herb na jego sztandarze mówił z jakiego pochodzi rodu. Był mężczyzną pełnym galanterii do kobiet. Najbardziej służył damie serca, którą miłował nade wszystko i traktował niemal jak bóstwo.

Podsumowując, można by rzec, że elitarna warstwa społeczna, jaką byli rycerze, miała mnóstwo określonych obowiązków, musiała żyć wedle ustanowionego porządku i być wierna tradycji. Jeśli żyłbym w średniowieczu, chciałbym zostać tym szlachetnym wojownikiem.