Przystosowania ryb do życia w wodzie

KSZTAŁT CIAŁA – opływowy, hydrodynamiczny, czyli taki, który stwarza najmniejsze opory podczas pływania. Najszybsi i najwytrwalsi pływacy otwartych wód oceanów, jak tuńczyk lub rekin mają ciało dość krępe, o przekroju niemal kolistym. Są ryby, które wiodą szczególny tryb życia i wystarczy im minimalna sprawność pływacka np konik morski. Szybko pływające ryby otwartych wód mają ciało wydłużone i opływowe, taki kształt stawia w wodzie najmniejszy opór.

PŁETWY - Ryby maja dobrze rozwiniętą płetwę ogonową. Ruch tej płetwy, w połączeniu z falistym, wężowatym wyginaniem ciała na boki, jest głównym źródłem napędu ryby. Silne uderzenie ogonem na bok służy również do wykonywania skrętów.

POKRYCIE CIAŁA ryb składa się z łącznotkankowej skóry właściwej oraz bardzo cienkiego naskórka. W naskórku znajdują się liczne jednokomórkowe gruczoły śluzowe. Ich wydzielina powoduje, że ciało ryby jest śliskie. W skórze tkwią łuski. Postacie ich u różnych ryb mogą być rozmaite, zawsze jednak, jako wytwór łącznotkankowej skóry właściwej, łuski są zbudowane z żywej tkanki kostnej. W skórze mieszczą się też receptory (ciałka czuciowe) licznych zmysłów, m.in. zmysłu chemicznego, termicznego, mechanicznego; wreszcie – komórki barwnikowe, tworzące barwy ryby.

LINIA NABOCZNA. Jest szczególnym narzędziem zmysłowym kręgowców rybokształtnych, służących do odbierania ruchów wody, jest linia naboczna, tak nazwana, gdyż jeden z jej kanałów ciągnie się wzdłuż boków ciała ryby i jest widoczny w postaci linii. Rząd niewielkich otworów w łuskach po bokach ciała ryby, ciągnący się od głowy do nasady płetwy ogonowej po obydwóch stronach ciała. W zależności od gatunku ryby linia boczna jest prosta lub wygięta, lub nie występuje w ogóle Linia naboczna jest to rozgałęziony system cienkich kanałów, biegnących tuż pod powierzchnią ciała w skórze, kościach czaszki lub łuskach. Ruch wody dookoła ryby powoduje różne przepływy wody w kanałach i odpowiednie podrażnienie ciałek zmysłowych. Sprawność tego zmysłu jest ogromna, że ryba wyczuwa obecność przeszkód oraz innych ryb nie dotykając ich, np. rekiny już z daleka wykrywają rybę trzepoczącą na haczyku lub harpunie.

WYMIANA GAZOWA. Głównym narządem wymiany gazowej u ryb są skrzela. Krew odprowadzana tętnicą łuku skrzelowego płynie następnie do bardzo licznych naczyń włosowatych w bardzo licznych i cienkich listkach skrzelowych, skąd zostaje zebrana żyłą łuku skrzelowego. Łączna powierzchnia listków skrzelowych jest olbrzymia. Od wnętrza są one stale przemywane strumieniem krwi, od zewnątrz – omywane stałym strumieniem wody, który ryba napędza rytmicznymi ruchami pyszczka i pokryw skrzelowych. Nic dziwnego, że skrzela ryb są niezwykle skutecznym narządem wymiany gazowej. Dodatkowym narządem oddechowym jest skóra, również okryta tylko cienkim naskórkiem i również okryta tylko cienkim naskórkiem i również ciągle omywana świeżą wodą.

PĘCHERZ PŁAWNY. Narząd regulujący zmiany ciężaru ciała, występujący u wielu gatunków ryb. Leży w jamie brzusznej, przeważnie nad przewodem pokarmowym . Może być pojedynczy lub dwudzielny. Liczne gatunki, np. flądry, płaszczki nie posiadają pęcherza pławnego. U wielu ryb pęcherz pławny pełni różne dodatkowe funkcje, m.in. służy do wydawania dźwięków (kulbinowate), oddychania (dwudyszne), reagowania na zmiany ciśnienia U ryb występuje również związany z układem oddechowym pęcherz pławny, otwarty lub zamknięty, pełniący funkcję regulacyjną przepływu gazów bądź hydrostatyczną, ułatwiającą poruszanie się w wodzie w płaszczyźnie pionowej. Pęcherz pławny może spełniać rolę rezonatora głosowego, u wielu gatunków jest całkowicie zredukowany. atmosferycznego (piskorzowate).