Wychowanie według koncepcji pedagogicznej

Pedagogika jako nauka o kształceniu i wychowaniu.

Pod pojęciem wychowanie rozumie się celowe oddziaływanie rodziców, osób starszych na młodzież. Zrozumienie tego zjawiska odnosi się do całokształtu czynności mających wpłynąć na rozwój dzieci, a także młodzieży.
Rodzic, wychowawca jak i środowisko swoimi poczynaniami i czynnikami wpływa na poszczególne sfery rozwojowe:
- fizyczną
- umysłową
- estetyczną
poczynia się do ukształtowania pewnych sprawności politechnicznych jak i istotnych wiadomości.

Termin wychowanie
Zwęża się do jednej sfery, mając tu na myśli rozwój osobowości dziecka, jak gdyby jego ogólny sens zanika i przeciwstawia się wychowaniu czy wykształceniu czysto intelektualnemu. Termin wychowanie jest używany najczęściej szeroko czyli nie chodzi tutaj tylko o rozwój dziecka, ale ogólnie człowieka, osiągnięcie maksymalnego stanu, tego rozwoju i wszelkich czynników naturalnych i intencjonalnych oddziałujących na rozwijającą się jednostkę.

WYCHOWANIE
To system składający się z różnych obszarów, w których cele, metody, środki, koncepcje człowieka, instytucje i organizacje, subiektywne cechy i obiektywne warunki w stosunku do siebie tak samo spełniają funkcję, jak przesłanki etyczne, kulturalne i społeczne.
Potoczna teoria pedagogiczna jest tym rodzajem zdroworozsądkowej wiedzy o wychowaniu, która jest zbiorem wewnętrznie ze sobą powiązanych przekonań czy idei na temat istoty, genezy, celów, uzasadnień i sposobów oddziaływania pedagogicznego na innych. Wśród cech charakterystycznych tak ujmowanej pedagogiki wymienia się m. in. to iż:
- stanowi ona przeciwieństwo wiedzy naukowej,
- jest bardzo silnie związana z praktyką wychowania,
- powstała na drodze przednaukowego poznania,
- w sposób naturalny, biograficzny jest traktowana jako prawdy
oczywiste, a zdobywanie dzięki normalnym funkcjom rozumu,
-zawiera elementy wiedzy proceduralnej i deklaratywnej
-dominują w niej informacje epizodyczne, zaś wiedza o wychowaniu jest artykułowana za pomocą języka codziennego, potocznego.
Każdy nauczyciel powinien znać, rozumieć i porównywać występujące w naukach o wychowaniu zróżnicowanie perspektyw poznawczych, które odmiennie opisują istotę wychowania, wyjaśniają jego fenomen oraz określają swoistą rolę pedagoga. Nie wystarczy „zakupić” jakąś teorię w „hipermarkecie wiedzy”, trzeba jeszcze umieć zrobić z niej taki użytek, aby było z nią dobrze nie tylko nam, ale przede wszystkim tym, których wybrana perspektywa teoretyczna dotyczy, a więc naszym wychowankom.
Pedagogika społeczna jest nie tylko dyscypliną nauk społecznych i nauk o wychowaniu, lecz również teorią szczególnych instytucji
praktycznych- przede wszystkim pomocy dla młodzieży i pracy socjalnej. Jako dyscyplina wywodząca się z nauk o wychowaniu, pedagogika społeczna zajmuje się takimi konfliktami uwarunkowanymi strukturalnie i instytucjonalnie, które pojawiają się w toku socjalizacji dzieci i młodzieży: konfliktami między subiektywnymi pobudkami i zasobami dzieci oraz młodzieży a społecznymi i instytucjonalnymi wymogami stawianymi przez rodzinę, szkołę, świat zawodowy i społeczność.
Aktem wychowawczym można, a nawet trzeba nazwać czynność podjętą przez człowieka z myślą o wywołaniu zmiany w postępowaniu innego człowieka i przebiegającą we wspólnej im sytuacji symbolicznej.

KSZTAŁCENIE
Z łac. educare, oznacza w pedagogice wprowadzenie jednostki z jakiegoś stanu gorszego do lepszego.
Jeśli odnosi się ona do człowieka, w tym przypadku rozumiana jest jako jego rozwój.
EDUKACJA
Z łac. educare, oznacza w pedagogice wprowadzenie jednostki z jakiegoś stanu gorszego do lepszego.
Jeśli odnosi się ona do człowieka, w tym przypadku rozumiana jest jako jego rozwój.

WYCHOWANIE
Ma na celu przygotowanie jednostki do życia w społeczeństwie, musi doprowadzić do samowychowania, wtedy widziana jest jego skuteczność.
Człowiek sam realizuje:
- pewne określone zadania
- określa cele
- odbiera odpowiednie metody
- formy zachowania
aby osiągnąć zmiany w osobowości z punktu widzenia przyjętych standardów. Swoją działalność świadomie kontroluje i ocenia.
Samowychowanie jest następstwem wychowania, a więc ma charakter wtórny.

SAMOKSZTAŁCENIE
Wynika z chęci zdobywania wykształcenia. Czynność ta pochodzi od samego podmiotu i jego działalności własnej, która zmierza do rozwijania umysłu po doborze celów, treści, warunków i środków.

Wychowanie jako wywieranie pedagogicznego wpływu
Wychowawcze wywieranie wpływu jako pomoc w enkulturacji (naturalny proces ponadpokoleniowego świadomego i nieświadomego nabywania kompetencji kulturowych, tworzących system wartości danej grupy społecznej, przez uczestnictwo w danej kulturze) pomoc w emancypacji i kształtowaniu tożsamości osoby bazuje na teoretycznych i praktycznych założeniach, które zbliżają ludzi do jednego systemu wartości i idei lub ich od niego odsuwają albo też chcą ich jedynie wzmocnić wobec niego wewnętrznie.
Fakt, że w praktyce stanowiska mają duże punkty styczne, pokazuje sens systemowego rozpatrywania tradycyjnych związków między odmiennymi podejściami. Możliwość optymalnego wzrastania w świecie w celu zdobywania umiejętności i sprostania wyzwaniom społecznym, są początkowo związane z przystosowaniem się do niego, ponieważ świat oferuje system orientacji i bezpieczeństwo. Szanse uwolnienia się od konieczności, dostosowania się, otwierają możliwości samostanowienia. Pokazują perspektywy zmian dla człowieka.
Drogę między przystosowaniem, a zmianą człowiek znajduje dzięki sile rozwoju pozwalającej mu osiągnąć wewnętrzną równowagę. Te trzy obszary stają się tym samym elementarnymi przedmiotami każdej koncepcji pedagogicznej.