Piramidy egipskie w starożytności i we współczesności

Chociaż niemożliwe jest dziś wybudowanie piramid w Memfis, to przecież cudownie jest o nich pisać. Góry wybudowano na górach. Rozum ludzki z trudem pojmuje, w jaki sposób skonstruowano te graniaste kamienne budowle i każdego z nas oszałamia ogrom potęgi niezbędnej, by zdobyć tak wielką ilość budulca. Wejście na nie jest równie długie i męczące jak sama podróż. Gdy się stanie na szczycie i spojrzy w dół, ledwie widać podstawę (...) Całe to starannie wykończone dzieło jest połączone razem tak idealnie, iż sprawia wrażenie, jakby zostało zrobione z jednolitej skały (...) Do zaskoczenia widza dochodzi przyjemność, do podziwu szacunek, a do przepychu budowli jej majestat (...) Można by więc pomyśleć, że tu ludzie pną się w górę ku bogom lub bogowie schodzą do ludzi.

Ze wszystkich cudów świata jedynie piramidy egipskie były wymieniane na każdej sporządzanej liście. Piramidy to najstarsze, najpotężniejsze, najdoskonalsze kamienne budowle, jakie kiedykolwiek powstały. Jest to zarazem jedyny z cudów, który przetrwał do naszych czasów w mniej lub bardziej nienaruszonym stanie. I tylko piramidy pochodzą z najodleglejszych wieków, kiedy to bogów, a nie ludzi uważano za prawdziwych sprawców cudów. W owym czasie ludzka wyobraźnia wstąpiła na drogę, która doprowadziła nas do dnia dzisiejszego.

Złoty wiek starożytnego Egiptu przypada na połowę III tysiąclecia p.n.e. Wtedy też na zachodnim brzegu Nilu powstały wspaniałe piramidy, będących rodzajem królewskich grobowców. Z miejsc tych faraonowie (egipscy królowie), których zmumifikowane ciała umieszczono wewnątrz owych budowli, rozpoczynali wędrówkę w zaświaty. Teksty wewnątrz piramid sugerują powód charakterystycznego kształtu i skali piramid: duchy zmarłych władców miały wykorzystać promienie słoneczne, których geometrię naśladują piramidy, jako rampę, po której będą wstępowali do nieba. W XII w. p.n.e. te wspaniałe pomniki straciły ze swojego uroku, gdy białe polerowane bloki wapienne, pierwotnie pokrywające strome ściany piramid, zaczęto zdzierać i używać jako materiału budowlanego. Mimo to nawet dzisiaj piramidy wywierają niezapomniane wrażenie, gdy dostrzegamy w nich wspaniałe osiągnięcia starożytnych budowniczych ( a także uświadamiamy sobie związki z ich duchową energią).Kształt, który ostatecznie przyjęły egipskie piramidy, miał swój początek w prostej mastabie, zamkniętej budowli w kształcie ściętego ostrosłupa na planie kwadratu, pod którym znajdowały się komory grobowe. Niemal 5000 lat temu, za panowania Dżesera z iii dynastii, sławny architekt Imhotep zaprojektował dla swojego króla w Sakkarze zupełnie nową formę grobowca: ustawiając sześć stopniowo coraz mniejszych mastab jedna na drugiej stworzył formę piramidy schodkowej. Przez następne 5000 lat schodkowe piramidy stawały się coraz „mniej” schodkowe, a za panowania Cheopsa (Chufu), na pustyni w okolicy Gizy wyrosła największa ze wszystkich budowli tego typu.

Wielka piramida Cheopsa wznosi się dostojnie nad pustynnymi piaskami na terenie królewskiej nekropolii budowanej za czasów IV dynastii (ok. 2613 – 2494 r p.n.e.) w Gizie, na przedmieściu dzisiejszego Kairu. Zbudowana jest z masywnych bloków wapiennych, z których każdy waży ponad 2 tony. Wykuwano je w odpowiednim kształcie i transportowano z miejscowego kamieniołomu wzdłuż grobli i ramp na właściwe miejsce. Według greckiego historyka
Herodota(ok.485–425 p.n.e.) budowa piramidy trwała 30 lat. Zastępy robotników ułożyły ponad 2 mln bloków, by zbudować piramidę, której długość boku kwadratowej podstawy wynosi 230m, a wysokość 147 m.

Mało wiemy o życiu faraona Cheopsa, choć jego imię pojawia się na budowlach w różnych częściach Egiptu, a członkowie jego świty zbudowali wokół piramidy własne świątynie i groby. Druga pod względem wielkości piramida w Gizie zawierała szczątki jego syna Chefrena (Chefre). Podobnie jak wszyscy egipscy władcy, Chefren obdarzany był boską czcią, a podwładni nosili amulety z wypisanym świętym imieniem. Panowanie tego władcy wciąż wspominano w okresie ptolemejskim, ponad 2000 lat po jego śmierci, chociaż jego piramidy nie traktowano z należnym szacunkiem. Ulega znacznym zniszczeniom, zapewne podczas niepokojów społecznych po upadku Starego Państwa ( ok. 2181 p.n.e. ). W następnych wiekach piramidy w Gizie służy jedynie jako źródło kamienia dla nowych budowli.

W średniowieczu we wnętrzu piramidy Cheopsa w Gizie dokonywano obrzędów, ku czci gwiazd, widząc w tej potężnej budowli źródło mądrości. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. wielu przedstawicieli Zachodu zainteresowały ezoteryczne teorie i próby ujarzmienia rzekomo mistycznej mocy piramid, budowano więc własne piramidy z tektury, plastiku, czy innych łatwo dostępnych materiałów. Podzielając wiarę, że kształt przestrzeni wewnątrz piramidy, zawiera sekret jej mocy, przebywali wewnątrz tych piramid podczas medytacji, modlitw lub przeprowadzając różne terapie. Pewien czeski inżynier, Karel Drabal, utrzymywał, że przechowując pod tekturową piramidą żyletki powoduje zachowanie ich ostrości przez co najmniej 200 goleń i uzyskał czeski patent na swój ”przyrząd do ostrzenia żyletek w kształcie piramidy Cheopsa”. Inni podzielali pogląd, że przechowywane wewnątrz piramidy warzywa dłużej zachowują świeżość lub suszą się bez psucia.

Piramida jest dokładnie usytuowana w kierunku Północ – Południe. Różne jej zewnętrzne i wewnętrzne powierzchnie, jak też sztolnie oświetlające komorę grobową faraona, pozwalają zauważyć związki z astronomią.

Wielka piramida została zbudowana na podłożu z litej skały, co praktycznie całkowicie uodparnia ją na najsilniejsze nawet trzęsienia ziemi. Poza tym kształt piramid, doskonale przystosowany do przetrwania wszelkiego rodzaju wstrząsów, sugeruje inną ich funkcję niż funkcja grobowca. Obecność skamielin w kształcie muszli wokół podstawy piramidy niektórzy badacze uznali za dowód na to, że budowla doświadczyła co najmniej jednej wielkiej powodzi, choć sceptycy zrewanżują się pewnie sugestią, iż muszle znajdowały się tam już w czasie, gdy ją budowano. Inna sugestia bardzo wspierana przez metafizyków stwierdza, że gdyby zupełnie odsłonić podstawę piramidy, ukazałby się stożek skierowany wierzchołkiem w dół, który dokładnie odpowiada kształtem górnej części budowli. Gdyby rzeczywiście tak miało być, ukryta część mogłaby zawierać całą ukrytą wiedzę, o której stale czytamy, aczkolwiek fakt, że wewnętrzne korytarze i komory nie dostarczyły żadnych tropów prowadzących w tym kierunku, trochę podważą wiarygodności tej teorii. Baural i Gilbert opublikował swój bestseller „The Orion Mistery” w którym przedstawiają dowód na to, że Wielka Piramida jest związana z Orionem i Syriuszrm jako gwiazdami reprezentującymi Orysa i Izydorę. Informacja o ukrytej komorze na końcu długiego szybu także rozbudziły emocje. Media, badacze autorzy książek fantastycznonaukowych i inni ludzie interesujący się zagadkami przeszłości spekulowali, w jaki sposób wzniesione zostały piramidy, zakładając, że koncepcja z niewolnikami rolkami jest błędna. Do najpopularniejszych hipotez należy teoria zastosowania akustyki technicznej. Treść niektórych tabliczek z Babilonu potwierdza, że dźwięk potrafił podnosić kamienie, natomiast zgodnie z pewnym źródłem arabskim ogromne wahadła to podstawa, przyrządy pomiarowe mające zastosowanie w psychotronice, biotronice, geotronice, radiestezji medycznej, fitotronice i wielu innych dziedzinach badań radiestezyjnych. Służą one do wykrywania, lokalizacji i określenia cech interesujących nas ciał obiektów.

Wahadła składają się z ciężarka zawieszonego na nitce, mogą przybierać różne kształty, na przykład cylindryczne, kuliste, stożkowate, odwróconej kropli wody, spiralne. Mogą być wykonane z różnych tworzyw: złota, srebra, mosiądzu, aluminium, żelaza, kryształu górskiego, bursztynu szkła itp.

Spośród wielu rodzajów wahadeł, chciałam wyróżnić wahadła wzmocnione piramidką. Np. wahadło z wkładem propolisu wzmocnione piramidką lub z układem krzemowym, jantaru, fosforu itp.

Piramida zorientowana jest dokładnie według stron świata. Piramida leży w samym centrum masy lądu stałego Ziemi Południk przechodzący przez Giza dzieli morza i kontynenty Ziemi na dwie jednakowe części. Południk ten jest ponadto najdłuższym biegnącym lądem południkiem i stanowi naturalny punkt wyjściowy dla pomiarów długości całej kuli ziemskiej.

Kąty piramidy dzielą obszar Delty Nilu na dwie równe części. Piramida stanowi idealny punkt triangulacyjny. Jak ze zdumieniem stwierdzili naukowcy Napoleona, można z niej dokonać pomiarów całego obszaru w polu widzenia obserwatora.

Południk przechodzący przez środek Wielkiej Piramidy tworzy z równoleżnikiem przechodzącym przez środek piramidy Mykerinosa i z linią prostą łączącą te dwa punkty ( szczyty obydwu piramid) trójkąt pitagorejski, którego trzy boki są kolejno wielokrotnością cyfr 3, 4 i 5.

Stosunek długości i objętości Wielkiej Piramidy odpowiada stosunkowi długości promienia i powierzchni koła. Cztery powierzchnie boczne piramidy są największymi i najbardziej rzucającymi się w oczy trójkątami na świecie.

Za pomocą wymiarów piramidy można obliczyć zarówno objętość kuli, jak powierzchnię koła. Istny pomnik kwadratu koła.

Piramida jest wielkim zegarem słonecznym. Rzucane przez nią od połowy października do początku marca cienie pokazują pory i długości roku. Długość płyt kamiennych otaczających piramidę odpowiada długości cienia jednego dnia. Prowadząc obserwację tego cienia na kamiennych płytach można było obliczyć długość roku z dokładnością do 0,2419 dnia.

Normalna długość boku kwadratowej podstawy wynosi 365,342 łokci egipskich. Liczba ta jest identyczna z liczbą dni roku słonecznego w tropikach.

Odległość Wielkiej Piramidy od środka Ziemi równa się odległości od bieguna północnego do środka ziemi.

Jeśli obwód piramidy przy podstawie podzielić przez podwójną wysokość otrzymamy liczbę Pi = 3,1416.

Powierzchnia ściany bocznej piramidy równa się kwadratowi jej wysokości.

Wierzchołek Wielkiej Piramidy symbolizuje biegun północny, jej obwód odpowiada długości równika, a odległość między jednym a drugim zachowuje rzeczywiste proporcje. Każdy bok piramidy zaplanowano w ten sposób, aby odpowiadał wycinkowi ¼ półkuli północnej lub też ćwiartce powierzchni kuli (obwód równika wynosi 40076,592 km, obwód mierzony na linii łączącej bieguny 40009,53 km).

Te wyliczenia matematycznych i geometrycznych przypadkowości można by bez trudu kontynuować, ponieważ przenikliwi uczeni opublikowali już na ten temat grube tomiska których ustaleniom bez przerwy zaprzeczają inni równie przenikliwi uczeni Jeszcze jedną drobną przeróbkę?

Kąt nachylenia Wielkiej Piramidy jest dobrany w ten sposób, że od końca lutego do połowy października piramida nie rzuca w południe żadnego cienia. Miało to swój powód: oto bóg słońca Ra dawał ludziom znak. W tej sytuacji nie powinno już dziwić, że w piramidzie zawarta jest też propozycja określająca średnią odległość Ziemi od Słońca. Wynosi on dokładnie 109 wysokości. Przypadek? Raczej nie, ponieważ „wysokość piramidy ma się do połowy przekątnej podstawy jak 9 do 10”.

Ktoś taki jak ja, kto nigdy nie zakosztował wyższej matematyki, staje wobec takiej góry liczb nieco zmieszany i bezradny. Czytam na przykład, że odległość piramidy od środka Ziemi wynosi dokładnie tyle samo co jej odległość od bieguna północnego. Muszę z tego wnioskować, że architekci piramidy znali kulistość i obwód Ziemi. Gdyby bowiem piramida stała powiedzmy na placu katedralnym w kolonii, to odległość od bieguna północnego nie byłaby równa odległości od środka Ziemi. Czyżby miejsce usytuowania piramidy nie było kaprysem faraona?

W komponowaniu codziennych, urozmaiconych posiłków pomaga korzystanie z innego niż przy racjach pokarmowych, prostszego podziału produktów na pięć grup, zwanych piramidą żywieniową.
1. produkty zbożowe, ziemniaki
2. Warzywa i owoce
3. Mleko i jego przetwory
4. Mięso, drób oraz ryby i ich przetwory, jaja, rośliny strączkowe
5. Tłuszcze

Za urozmaicone uważa się takie odżywianie, w którym każdy posiłek zawiera co najmniej po jednym produkcie z każdej grupy. Prawidłowo zaplanowane żywienie powinno zawierać w przeważającej ilości produkty znajdujące się w dowolnej części piramidy, czyli produkty zbożowe, ziemniaki, oraz warzywa i owce. Produkty z wyższych poziomów piramidy powinny być spożywane w mniejszych ilościach i rzadziej w ciągu dnia tłuszcze znajdujące się na szczycie piramidy, powinny być jedynie dodatkiem do potraw.

Natomiast w symbolice piramidy tkwi pozorna sprzeczność. Z jednej strony, w kulturze megalitycznej i w europejskim folklorze, przechowujących jej reminiscencje, jest ona symbolem macierzyńskiej ziemi. Piramidy obwieszone lampkami i bożonarodzeniowymi ozdobami wyrażają dualizm śmierci i nieśmiertelności, kojarzonych z Wielką Macierzą. Dotyczy to jednak piramidy jako wydrążonej góry, siedziby przodków i ziemnego monumentu. Piramida kamienna, o regularnej geometrycznej formie, odpowiada ogniowi, przynajmniej na Dalekim Wschodzie.

Dokładniejszych na ten temat informacji dostarcza nam Marc Saunier. Uważa on piramidę za połączenie różnych form, z których każda ma własny sens. Kwadratowa podstawa wyobraża ziemię. Wierzchołek jest punktem, z którego wszystko wychodzi, ale również w którym wszystko się zbiega, „centrum” mistycznym (w rozważaniach o tym punkcie i jego sensie Saunier zgadza się z poglądem Mikołaja z Kuzy). Tym, co łączy ów punkt z podstawą, jest boczna powierzchnia w formie trójkąta – symbol ognia, przejawienia boskości i stwórczej trójni. Skutkiem tego piramida wyraża totalność dzieła stworzenia w jego trzech podstawowych aspektach. Jak utrzymuje Enel piramidę – Wielką Piramidę – wyobrażano sobie w religijnej symbolice egipskiej jako wynurzająca się z prawód; była ona obrazem świata przejawionego wyłaniającego się ze sfery przejawionej. Tenże autor podkreśla, że jej korytarze służyły celom inicjacyjnym.

Archeolodzy opowiadają o pewnym badaczu sprzed stu lat, który znalazł olbrzymi sarkofag w wykopaliskowym szybie na pustyni. Robotnicy połamali narzędzia, usiłując wyciągnąć go na powierzchnię. Kiedy archeolog zrezygnował już z zabrania tego trofeum, miejscowi wieśniacy zapytali, czy mogą sami spróbować podnieść do góry ów wielki kamienny blok z wąskiego szybu. Szczerze rozbawiony archeolog targował się z nimi, jak ma im zapłacić za pracę, której jego zdaniem, nigdy nie wykonają. Następnego dnia przybyły na miejsce wykopaliska kobiety ze wsi, ze sznurami, kijami i koszami. Gdy spuszczono je na dół, cały czas rozmawiając ze sobą, ostrożnie wpychały piasek pod olbrzymi głaz, który bardzo powoli, centymetr po centymetrze, wyłonił się na powierzchnię pustyni.

Opowieści takie, prawdziwe czy też nie, powinny zmuszać nas do refleksji. Bez wątpienia potężne bloki, które znajdują się dziś na płaskowyżu Gizy, mogły być poruszane miejsca przez znacznie mniejszą liczbę ludzi, niż to sobie dziś wyobrażamy. Wniosek z tego wszystkiego wypływa tylko jeden, że najważniejsza jest metoda!