"Człowieka trzeba mierzyć miarą serca - sercem"

„Człowieka trzeba mierzyć miarą serca – sercem”
Jan Paweł II

Człowiek jest wolną istotą posiadającą rozum i wolną wolę. Jego życie i to jak go oceniają inni zależy tylko od niego samego.
„Każdy człowiek jest inny jak każde drzewo w lesie.
Człowiek najpierw pragnie być piękny, potem bogatym, a w końcu tylko zdrowym.”
Oceniamy naszych znajomych, przyjaciół, rodziców i również samych siebie.
„Zanim człowiek osiągnie szczyty musi przeżyć poniżenie.”
Patrzymy na nich najczęściej pod kątem ich zachowań w stosunku do nas. Jeżeli postępują tak jak tego chcemy, ich zachowanie nam się podoba wówczas ich akceptujemy. Jednak, czy w tym momencie ocena nasza jest bezstronna. Czy widzimy w nich ludzi – pozytywnych? Na czym opiera się nasza ocena? Jeżeli kolega dał mi odpisać zadanie z matematyki to jest on w tej chwili moim najlepszym przyjacielem. Oceniam Go pozytywnie, ale czy ta ocena jest bezstronna? Oceniłem Go „sercem” czy tylko potrzebą chwili? Tak była to tylko ocena chwilowa, podyktowana moją potrzebą. Jednak, aby naprawdę Go poznać powinienem zajrzeć głęboko w jego serce i przede wszystkim w swoje. Odpowiedzieć sobie na szereg pytań – szczerze. Przypomnieć sobie niektóre sytuacje, których analiza da mi odpowiedź na pytanie, „jaki on (człowiek) naprawdę jest”.
„Przeciwko światu i przeciwko sobie
Cięższe twoje, niżeli przeciw Bogu, grzech.
Człowiek nie jest stworzony na łzy i uśmiechy,
Ale dla dobra bliźnich swoich, ludzi.”
Patrzenie na drugą osobę, mierzenie jej sercem jest bardzo trudne. Trzeba wówczas wiele samozaparcia i bezstronności, aby dać właściwą odpowiedź i wystawić odpowiednią ocenę. Od niej, bowiem będzie zależeć przecież nasza wspólna przyjaźń. Jeżeli zrobimy to pochopnie i nie odpowiemy sobie szczerze na nurtujące nas pytania, nie damy odpowiedzi z głębi serca, to bardzo łatwo możemy kogoś skrzywdzić.
„Człowiek dzisiejszy zdaje się stale zagrożony przez to, co jest jego wytworem, co jest wynikiem pracy jego rąk, a zarazem – i bardziej jeszcze – pracy jego umysłu, dążeń jego woli. Owoce tej wielorakiej działalności człowieka zbyt rychło i w sposób najczęściej nie przewidywany (…) skierowują się przeciw człowiekowi. (…) Na tym zdaje się polegać główny rozdział dramatu współczesnej ludzkiej egzystencji.”
Jeżeli będziemy robić to z nadmiarem serca, to bardzo łatwo możemy się pomylić. Przykładem tego może być para młodych. Panna młoda zakochana w swoim partnerze ocenia Go pozytywnie. Nie widzi Jego wad, które dostrzegają wszyscy wokoło. Nie słucha jednak otoczenia. Ona oceniła już swego wybranego, poruszył jej serce i nic i nikt nie jest w stanie zmienić jej zdania. Jest nim po prostu zauroczona. Serce wzięło górę nad rozsądkiem. Młodzi pobierają się i cóż, wtedy kurtyna opada. Ocena na chłodno wychodzi zupełnie inna. Okazuje się, że jest to zupełnie inny człowiek.
„Przekleństwem ludzkości jest, iż egzystencja nasza na tym świecie nie znosi żadnej określonej i stałej hierarchii, lecz ze wszystko ciągle płynie,
przelewa się, rusza i każdy musi być oceniany przez każdego, a pojecie o nas ciemnych, ograniczonych i tępych jest nie mniej doniosłe niż pojęcie bystrych, światłych i subtelnych. Gdyż człowiek jest najgłębiej uzależniony od swojego odbicia duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna.”
Mierzenie człowieka miarą serca musi być dokładne i dogłębne. Dokonując tej oceny musimy uważać aby nie przekroczyć pewnej granicy. Aby nasze serce nie wzięło góry nad rozumem. Jeżeli będziemy pamiętać o tym – to nasza ocena innych ludzi będzie trafna i na pewno nikogo przy niej nie skrzywdzimy.
„(…) Ostatecznie bowiem czymże jest człowiek w przyrodzie? Nicością wobec nieskończoności, wszystkim wobec nicości, pośrodkiem między niczym a wszystkim. Jest nieskończenie oddalony od rozumienia ostateczności; cel rzeczy i ich początki są dlań na zawsze ukryte w nieprzeniknionej tajemnicy, równie niezdolny jest dojrzeć nicości, z której go wyrwano jak nieskończoności, w której go pogrążono.”
Nasze serce podpowie nam najlepiej, a rozum pomoże zrozumieć zachowania drugiej osoby.
„człowieka trzeba kochać
uczyłem się w nocy i w dzień
co trzeba kochać
odpowiedziałem człowieka
ludzie karmią się aby żyć
powtarzałem sobie
życie ludzkie jest ważne
życie ludzkie ma wielką wagę
wartość życia
przewyższa wartość wszystkich przedmiotów
które stworzył człowiek
człowiek jest wielkim skarbem.”
Bez zaglądania w głąb „duszy”, oceniając wszystko tylko na podstawie tego co zaobserwowaliśmy możemy i na pewno wyrządzany krzywdę innym ludziom.
„Człowiek, który nawet błądzi, ale ma przecież jakieś sumienie, uzna z pewnością kiedyś swój błąd i potrafi się zmienić. Człowiek bez sumienia nie jest do tego zdolny. Jeśli się nawet zmienia, to dlatego, że zmieniły się okoliczności, do których będzie się musiał przystosować.”