Jakich znasz polskich bohaterów romantycznych? Co ich łączy, a co dzieli?

Gustaw (III cz. „Dziadów”) – nieszczęśliwy kochanek. Młody człowiek po powrocie do rodziny spostrzega, że jego ukochana wychodzi za mąż za kogoś innego. Postanawia popełnić samobójstwo, co zresztą robi przy pomocy sztyletu, mianowicie wbija go sobie w pierś. Karą za mord na sobie jest koszmar przeżywania tego samego, co roku.

Mickiewicz połączył III i IV cz. „dziadów” prologiem (znajdującym się w III cz. „dziadów”), w którym odbywa się symboliczna scena przemiany Gustawa w Konrada; z romantycznego kochanka w patriotę. Bohater „Dziadów”, więc jest bohaterem dynamicznym.

„Kordian” Juliusza Słowackiego. – W akcie pierwszym romantycznie zakochany typ bohatera werterowskiego, marzący o wielkich czynach, nieszczęśliwie zakochany próbuje popełnić samobójstwo. W akcie drugim udaje się w podróż w celu potwierdzenia idei, w które wierzy.
- w Londynie rozczarowuje się, co do uczciwości władzy
- w Wenecji przestaje wierzyć w idealną miłość
- W Rzymie przekonuje się, że wiara chrześcijańska (religia, której głosicielem jest Papież) również nie spełnia jego oczekiwań.

Dokonuje się symboliczna przemiana na szczycie góry Mon Blanc z głosiciela romantycznych idei w patriotę. W akcie trzecim Kordian – spiskowiec próbuje zabić cara. Jest to bohater tragiczny, ponieważ nawet jego idea patriotyczna nie zostaje spełniona. W dodatku przekonuje się, że czyn, którego próbował dokonać w żaden sposób nie pomógłby Polsce. Na końcu nie wiemy czy bohater ginie, czy też został ułaskawiony.

„Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza w utworze tym główny bohater w młodym wieku zostaje porwany prze Krzyżaków i przez nich też zostaje wychowany. Dopiero Wajdelota przedstawia mu całą prawdę i nie pozwala zapomnieć o ojczyźnie. Budzi w nim patriotyzm, namawia do śmiałego czynu. Konrad poświęca się dla dobra Litwy, zdradza swoich wychowanków.

Romantyczny tragizm bohatera opiera się na konflikcie kilku ważnych wartości: własne szczęście w miłości i rodzinie, pośród swojego narodu stoi w sprzeczności w natychmiastowej potrzebie pomocy upadającej Litwie, która nie ma szans w otwartej walce zbrojeniowej z Zakonem; drugą strefą konfliktową jest problem moralności rycerskiej, której nauczał go zakon, a przeciw której musi stanąć, aby ratować ojczyznę; musi mianowicie zastosować technikę podstępu; to właśnie staje się przyczyną jego wewnętrznego rozdarcia na dwóch ważnych płaszczyznach życiowych.

Dokonana wcześniej seria tragicznych wyborów, doprowadza ostatecznie (ale już po przeprowadzeniu planu destrukcji Zakonu Krzyżackiego) do samobójstwa bohatera (tu pojawia się motyw uniknięcia haniebnego sądu i skazania na śmierć)

„Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza – do tragicznej postawy romantycznej pasuje tutaj oczywiście postać Jacka Soplicy, który zabił Stolnika, gdy ten nie chciał oddać mu córki za żonę (podał mu czarną nalewkę). Jacek później ucieka i ukrywa się ukrywa się w klasztorze. Dokonuje się przemiana Jacka Soplicy, z nieszczęśliwego kochanka zdolnego do mordów w patriotę. Powraca nawet pod innym nazwiskiem. Występuje jako Ksiądz Robak, by nikt nie mógł go poznać.


Wszyscy bohaterowie to bohaterowie romantyczni. Widzimy, że w przypadku nie spełnionej miłości skłonni są do samobójstwa:
- Gustaw zabija się z powodu odrzuconej miłości jego ukochanej.
- Kordian, także nieszczęśliwie zakochany próbuje popełnić samobójstwo, później dowiaduje się, że jego idee nie mają odzwierciedlenia w życiu, następnie uświadamia sobie, że w żaden sposób nie może pomóc Polsce, nawet gdyby zabił cara.
- Jacek Spolica odbiega najbardziej reszty bohaterów. Nie próbował on popełnić samobójstwa, ale pojawiała się taka myśl, a po utracie ukochanej zabija jej ojca. Stał się banitą.

Wszystkie te postacie są bohaterami dynamicznymi, co znacz następuje w nich olbrzymia przemiana z nieszczęśliwych kochanków w godnych patriotów. Przykłady takich bohaterów można znaleźć jeszcze w „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego, jak i w „Grażynie” Adama Mickiewicza.