Charakterystyka Zenona Ziembiewicza.

Jednym z głównych bohaterów powieści Zofii Nałkowskiej pod tytułem „Granica” jest Zenon Ziembiewicz, syn przedstawicieli zubożałej szlachty – Waleriana i Joanny z Niemirów. Pan Walerian po stracie swojego, jak i żony majątku, dostał posadę rządcy w Boleborzy. Był gospodarzem uczciwym, jednak nieumiejętnym. Już jako uczeń gimnazjum Zenon krytycznie ocenia porządki panujące w jego rodzinnym domu. Gdy patrzył na swojego ojca wiedział, że nie chce w przyszłości stać się podobnym do niego, był świadom tego, że ojciec poza pilnowaniem robót, chodząc po polach z dubeltówką, i uwodzeniem wiejskich dziewcząt - nie robi nic. Wstydził się swoich rodziców, jedynym sposobem ucieczki wydawały mu się być studia zagraniczne ,na które to -starał się zarobić sam, dając korepetycje, .
W młodości Zenon miał gęste włosy w ciemnym kolorze. „Jego twarz o garbatym profilu i ascetycznie wydłużonej dolnej szczęce(..)” była „ dla jednych przyjemna i nawet rasowa, dla innych jezuicka i nienawistna.”Noszone przezeń przykrótkie spodnie wskazywały na ubóstwo, nie nosił się zbyt schludnie. Jako student przeważnie nosił powycierany już garnitur, krawata nie uznawał jako obowiązkowy element stroju. Jego podejście do tego , co nosił na sobie zmienił wybór jego osoby na stanowisko prezydenta. Zaczął wyglądać elegancko i dystyngowanie.
Wstyd za rodzinę oraz nienawiść do nich było dla Zenona napędem do działania. Już w młodości chciał być inny, miał postępowe poglądy , chciał zmieniać świat na lepsze, jednak jego priorytetem była ucieczka z rodzinnej Boleborzy. Po ukończeniu szkoły dostał się na studia w Paryżu. Przed ostatnim rokiem swojej nauki , w wakacje, przyjechał w rodzinne strony. Chciał prosić rodziców o wsparcie materialne. Nie miał pieniędzy na opłacenie ostatniego roku na uniwersytecie. Niestety rodzice nie byli w stanie mu pomóc. Wielkim ratunkiem zdawałaby się być propozycja Czechlińskiego, założyciela pisma pod nazwą „Niwa”. Jednak wymagało to od Zenona kompromisów. Stał się oportunistą i konformistą, dla korzyści materialnej zaczyna pisać artykuły, które były zupełnie sprzeczne z jego poglądami, ale zgodne z oczekiwaniami redaktora. Starał się być takim, jakiego widzieć go chcieli ludzie, od których miała w przyszłości zależeć jego kariera. Dzięki temu awansował . W czasie tych samych wakacji Zenon zapoznaje się i nawiązuje romans z 19 letnią wówczas Justyną Bogutówną. Przed powrotem do Paryża spotyka swoją miłość z młodości – Elżbietę Biecką, udzielał jej korepetycji, był w niej bardzo zakochany jednak ona nie odwzajemniała jego uczuć. Jednak spotkanie po latach sprawiło, że z jego strony uczucie odnowiło się, a on również nie pozostawał jej obojętny. Opowiedział jej wszystko, o romansie z Adelą, kobietą poznaną w Paryżu oraz o romansie z Justyną, który uważał za zakończony. Chciał być uczciwy od samego początku. Młodzi obiecują sobie, że przez ten rok, kiedy Zenon będzie kończył swoją naukę, będą na siebie czekać. Kiedy chłopak wraca z Paryża dowiadujemy się jednak, że nie był wierny Elżbiecie. Miał kochanki, jednak usprawiedliwiał się sam przed sobą, że tak naprawdę owe kobiety służyły mu tylko do tego by mógł dać upust swoim potrzebom fizycznym i seksualnym. W dniu ponownego przyjazdu do kraju wpadł na Justynę. Niespodziewane spotkanie z dziewczyną rozbudziło w nim pożądanie na nowo. W młodości potępiał ojca za jego liczne zdrady. Zaczynał powielać ten sam schemat. Sam przed sobą nie przyznawał, że robi źle. Usprawiedliwiał każdy swój błąd, każdy zły ruch, byle tylko nie dostrzegać swojej winy. Uważał, że robi to wszystko dla dobra Justyny, winą za odnowienie romansu obarczał… śmierć matki dziewczyny. Mówił sam sobie, że gdyby nie to, gdyby nie musiał jej pocieszać do niczego by nie doszło. Naiwna dziewczyna była w Ziembiewiczu bardzo zakochana, on traktował ją z góry, z mieszaniną pogardy i lekceważenia. Jednocześnie uświadamiał sobie, że jest ona mu potrzebna do tego by mógł zaspokoi swoje namiętności. Był egoistą. Nie liczył się z uczuciami zakochanej w nim dziewczyny. Kiedy okazało się, że Justyna jest w ciąży postanowił o wszystkim opowiedzieć Elżbiecie. Sam nie był w stanie poradzić sobie z brzemieniem posiadania wiedzy o ciąży Justyny. Kiedy wyznał wszystko żonie twierdził, że teraz część odpowiedzialności spada na nią. Kobieta chciała odejść, zostawić ukochanego. Jednak ten każe jej zostać, wysłuchać go do końca, a następnie pomóc. Podobnie jak w przeszłości jego ojciec, Zenon potrzebuje przebaczenia i pragnie akceptacji. Chociaż w młodości dziwiła go uległość matki wobec ojca i jego zdrad , swoje małżeństwo również sprowadził do poziomu niekończącej się wyrozumiałości. Ponownie powielał schemat ojca. Zenon jest emocjonalnie niedojrzały, chwiejny i pozbawiony charakteru. We własnym mniemaniu jest człowiekiem uczciwym - romans z Bogutówną, przynajmniej do momentu, kiedy dziewczyna zachodzi w ciążę, wydaje mu się być niewinną zabawą, która nie stoi w sprzeczności z jego związkiem z Elżbietą. Jego życie zawodowe, podobnie jak prywatne , również nie jest usłane różami. Praca w „Niwie” , pozbawiona była jakiejkolwiek satysfakcji, gdyż przeciwstawiał się swoim własnym wartością. Nazywał to „życiem w cudzysłowie”, był to tylko jeden z etapów życia niezbędny do opłacenia studiów, a następnie do zaspokajania potrzeb Elżbiety i ich syna.Chociaż miał ambitne plany jako prezydent nie zrealizował ich, brakowało mu samozaparcia i zdolności do podejmowania samodzielnych decyzji. Przez ludzi postrzegany był pozytywnie. Gdy znajdował się w towarzystwie zachowywał się zupełnie inaczej niż w towarzystwie własnej żony. Był towarzyski, dowcipny i elokwentny, przy bliskich mu ludziach – raczej pochmurny i małomówny. Jednak to jak odbieralni go ludzie diametralnie zmienia się po tym, gdy pod ratuszem zostaje otwarty ogień w stronę robotników. Chociaż Zenon z podjęciem tej decyzji nie miał nic wspólnego, cała odpowiedzialność, jako na prezydenta – spada na niego. Emocjonalny trójkąt, w którym się znalazł również nie mógł skończyć się dobrze. Justyna po wykonaniu aborcji popada w chorobę psychiczną, w snach widzi zmarłych, słyszy głosy, które każą jej zabić ukochanego. Pewnego wieczoru wtargnęła do jego biura i oblała go kwasem. Zenon i Elżbieta oddalają się od siebie coraz bardziej. W końcu Zenon popełnia samobójstwa, umiera jako człowiek, który poniósł klęskę na wszystkich płaszczyznach swojego życia. Jego żona natomiast postanawia wyjechać, zostawia syna pod opieką babki ,matki Ziembiewicza, powielając tym samym postępowanie swojej matki, którego chciała uniknąć.
Zenon Ziembiewicz jest postacią, którą trudno ocenić jednoznacznie, zmieniający się w zależności od sytuacji. W jego postępowaniu dostrzec można wiele niekonsekwencji oraz dualizm jego zachowania, moralności i osobowości. Chciał żyć uczciwie i chciał kierować się w życiu swoimi własnymi zasadami. Trudno określić go jednym słowem. W mojej opinii jest on człowiekiem o słabym charakterze, uciekającym od odpowiedzialności i od podjęcia decyzji. Z biegiem czasu jego decyzje doprowadzają do tego, że staje się takim samym człowiekiem jakim był jego ojciec. Ponosi w ten sposób największą klęskę w swoim życiu.