Udowodnij, że sama walka w drodze na szyt wystarczy, by zapełnić serce człowieka

Z pozoru życie jest przeraźliwie łatwe: rodzimy się, dorastamy, starzejemy się, umieramy, jednak nie jest takie proste jak się wydaje. Każdy człowiek przez całe życie wyznacza swoje cele i stara się realizować marzenia, od malutkich, takich jak nowa sukienka czy kupno psa, aż po plany podboju wszechświata. Jednak zły świat w którym żyjemy, cały czas stawia przed nami przeszkody, które uniemożliwiają zrealizowanie naszych pragnień. Jednak, tak naprawdę nie jest ważne, czy człowiek dostanie się na szczyt - ważne jest jak o ten szczyt walczy. Liczy się, czy dał z siebie wszystko i osiągnął granice własnych możliwości, gdyż taka walka z samym sobą i innymi kłopotami, nawet jeśli z góry jest skazana na niepowodzenie, napełnia serce człowieka.
Pierwszym przykładem walki o zdobycie celu jest historia Syzyfa, ziemskiego króla, który został straszliwie ukarany przez bogów. Ów król był ulubieńcem bogów i podczas gościny na Olimpie podkradał boski napój – ambrozję, jednak bogowie przymykali na to oko. Pewnego dnia miara się przebrała, gdyż Syzyf wyjawił najskrytszą tajemnicę Zeusa i poniósł okrutną karę. Zgubiony swoją próżnością i plotkarstwem został skazany na wtaczanie głazu na górę aż do końca świata. Kiedy Syzyf był już blisko celu, głaz wyślizgiwał mu się z rąk i musiał zaczynać swą wędrówkę od początku. Jego zadanie było nie do zrealizowania mimo wszelkich starań stąd powiedzenie : „Syzyfowa praca”. Jednak, powołując się na wiersz Bogdana Ostromęckiego, można stwierdzić, że król Koryntu paradoksalnie był szczęśliwy. Gdy kamień spadał on szczęśliwy wstawał, wycierał pot z twarzy i szczęśliwy zaczynał swoją karę od nowa. Można śmiało stwierdzić, że polubił on swój los i całkowicie się z nim pogodził. Nie poddał się ani razu i nie stracił nadziei na dotarcie do celu i uwolnienie się od kary. Walka związana z drogą na szczyt przepełniała jego serce i dawała mu siłę i wytrwałość, które dały Syzyfowi wiarę w siebie i radość. Dzięki tej karze król tak naprawdę poczuł, że żyje, poczuł, że jest człowiekiem i był z tego faktu dumny.
Kolejnym przykładem zaangażowania jest bohaterka książki pt. „Ono”. Ewa – dziewiętnastoletnia dziewczyna, która podczas zabawy sylwestrowej zostaje zgwałcona i zachodzi w ciążę. Sytuacja w jej rodzinie jest ciężka, gdyż dziewczyna pracuje w sklepie spożywczym i razem z ojcem ( skromnym pocztowym urzędnikiem ) utrzymuje swoją matkę i siostrzyczkę. W momencie zajścia w ciążę jej cały świat legnie w gruzach, z ostatnich oszczędności matka daje jej pieniądze na aborcję, jednak dziewczyna ucieka z zabiegu, gdyż uświadamia sobie, że prawdziwym celem w jej życiu jest ucieczka z małej mieściny i uzyskanie wolności, co w jej przypadku może oznaczać urodzenie dziecka i odnalezienie prawdziwego ojca maleństwa. Tej walce Ewa poświęca się całkowicie – wybiera odejście z domu i rozstanie z rodziną, aby udać się samotną wędrówkę. Jej droga nie jest taka łatwa jak się wydaje – dziewczyna cały czas musi zmagać się ze zmorami przeszłości. Jednak Ewie udaje się wygrać walkę ze swoimi słabościami i wypełnia swoją misję – odnajduje ojca dziecka i rodzi piękną córeczkę. Tak naprawdę nie tylko najważniejszy wątek Ewy w tej książce, ale również i inne opowiadają historie niespełnionych ambicji i starań dotarcia do celu, jednak żadna z nich nie kończy się szczęśliwie.
Następnym tekstem kultury potwierdzającym, że walka w drodze na szczyt przepełnia serce człowieka jest film pt. „Bez mojej zgody”. Ów film opowiada historię Anny, która została poczęta za pomocą metody in vitro, by zostać dawcą szpiku dla swojej siostryKate chorej na białaczkę. Mając dopiero trzynaście lat, dziewczyna przechodzi niezliczone zabiegi inwazyjne i operacyjne, by jej starsza siostra miała szansę się wyleczyć . Jednak w pewnym momencie dziewczyna buntuje się jednocześnie stając na drodze marzeń realizowanych przez swoją matkę, która nie cofnie się przed niczym, by uratować swoje starsze dziecko – nawet kosztem drugiego. Matka była w swojej walce tak zdeterminowana, że nie zauważyła faktu, że młodsza córka też cierpi, że cierpi też jej starszy syn ,nie zauważyła przesadza i nie dopuszczała myśli o tym, że marzeniem jej starszej córki była śmierć. Walczyła i mimo swojej przegranej poświęciła się całkowicie walce o jej życie, mimo że była ona od początku przegrana. Ale ona musiała próbować .
Ostatnim przykładem walki, która przepełniła serce w tym przypadku dziecka jest historia opowiedziana w książce Erica Emmanuela Schmitta „ Oskar i Pani Róża”. Oskar, jest dziesięcioletnim chłopcem nieuleczalnie chorym na białaczkę, który podczas pobytu w szpitalu zaprzyjaźnia się z straszą wolontariuszką – Panią Różą, która staje się wkrótce jego przewodnikiem duchowym. Otóż okazuje się , że Oskarowi pozostało do śmierci jedynie 12 dni, które razem z Panią Różą zamieniają na 120 lat (każdy dzień to 10 lat). Podczas tych dni Oskar przeżywa przygodę swojego życia- zakochuje się, bierze ślub z Błękitną Peggy i poznaje, co to życie. Iluzją zdobywania szczytu można tutaj zastąpić drogę do śmierci, której chłopiec na początku się obawiał. Jednak podczas ponownego odrodzenia Oskar nie tylko odzyskuje swój wewnętrzny spokój – znajduje odwagę, by postawić się rodzicom i odwagę by wyznać miłość. Droga do „starości” wypełniła jego serce po same brzegi i dzięki Pani Róży zdobył wszystkie szczyty, dzięki czemu mógł poczuć, że mimo swojego młodego wieku życie przeżył w pełni i poczuł się spełniony.
Jest wiele przykładów na to, że sama walka i podjęcie ryzyka wystarczają, aby zapełnić całkowicie serce człowieka - w książkach, w sporcie, w szkole, w pracy. Zdobywanie celów i ich obieranie nadaje naszemu życiu sens i dzięki nim - mimo niepowodzeń - czujemy się spełnieni i szczęśliwi. Wszelkie przeciwności kształtują nasz charakter i napawają nas pewnego rodzaju entuzjazmem, który daje nam dodatkowy napęd do działania. I mimo tego, że często nasze walki kończą się jak w przypadku Syzyfa niepowodzeniem, to one właśnie sprawiają, że jesteśmy dumni z tego, że jesteśmy ludźmi.