Charakterystyka Marcina Borowicza

Marcin Borowicz jest jednym z głównych bohaterów powieści Stefana Żeromskiego "Syzyfowe prace". Pochodził on z zubożałej rodziny szlacheckiej. Chłopiec uczył się w szkole Początkowej w Owczarach, a po ukończeniu klasy wstępnej został uczniem klerykowskiego Gimnazjum. W tej powieści Żeromski ukazuje proces dorastania Marcina.

Chłopiec jako ośmiolatek był wesoły i beztroski przywiązany do swej matki. Jak na swój wiek był duży i tęgi, miał bardzo miłą twarz. Oczy jego były czarne i błyszczące, które kryły się w cieniu gęstych brwi. Wyjeżdżając do Szkoły w Owczarach jego włosy krótko przystrzyżone na jeża okrywała barankowa czapka wciśnięta, aż na uszy. Jako uczeń klerykowskiego gimnazjum nosił czarny mundurek. Odchodząc z Klerykowa jako dojrzały młodzieniec. "Ogorzała twarz jego była chuda, wzrok mu płonął".

Chłopak jako dziecko miał pogodne usposobienie. Miał wrodzoną łagodność, która zdradzała jego miłą twarz. W szkole Początkowej i Klerykowskim gimnazjum łatwo zjednywał sobie ludzi, a także szybko został zaakceptowany przez uczniów tych szkół.

Borowicz był mocno i emocjonalnie związany z matką, gdy rodzice zostawili go w Owczarach, rzucił się za sańmi, a także w drodze do rodzinnego domu na zielone świątki osypał matkę bzem z przydrożnej kapliczki. Pierwsza samotna noc w domu Wiechowskich była dla Marcinka trudna, gdyż był on związany ze swoją matką „Uczucie osamotnienia, graniczącego z rozpaczą, chwyciło małego szlachcica stalowymi szponami. Wzrok jego latał niespokojnie od przedmiotu do przedmiotu, z miejsca na miejsce, szukając czegoś znajomego i bliskiego. Spoczął wreszcie na tym kącie kanapki, gdzie siedzieli rodzice, ale i tam spał ktoś obcy. Z kątów izby, zasnutych mrokiem, wychylał się strach wielkooki, a widok gratów, stojących w półświetle, zdawał się grozić w sposób złowrogi. Długo malec siedział na posłaniu, patrząc bezsilnie i nie będąc w stanie najsroższym swoim cierpieniem odgadnąć, po co to wszystko z nim zrobiono, co to znaczy, dla jakiej racji tak jest męczony” Nazajutrz ujawniła się jego niesamodzielność podczas ubierania i mycia. Dotychczas w tych czynnościach pomagała mu matka. Borowicz był pracowity i uparty gdy w szkole w Owczarach chciał dorównać Michcikowi i dlatego pilnie się uczył, ćwiczył kaligrafię, arytmetykę i czytanie po rosyjsku. Jeśli czegoś chłopiec nie potrafił zrozumieć uczył się na pamięć.

Marcin był uległym wobec rosyjskich nauczycieli, ponieważ chodził na rosyjskie przedstawienia chcąc zdobyć sympatię inspektora Zabielskiego i w czasie lekcji na historii której Kostriulew fałszował kulturę Polski przeciwko czemu zaprotestował Figa. Borowicz był po stronie nauczyciela. Chłopiec był patriotą ponieważ budziło się w nim uczucie miłości do ojczyzny. Aby poznawać kulturę polską i historię spotykał się na górze u Gontali.

Marcin Borowicz nie tylko dorasta fizycznie ale również psychicznie. W dzieciństwie był dzieckiem wrażliwym, naiwnym, nieśmiałym, przestraszonym i o słabej woli, który szybko uległ rusyfikacji. Z czasem zrozumiał, że jest Polakiem i poznaje swą ojczyznę poprzez literaturę i dzieje państwa.