Utwory ukazujące istnienie dobra i zła, mówiące coś istotnego dla nas, ludzi z II i III tysiąclecia.

Utwory ukazujące istnienia dobra i zła są wskazówką dla nas, czyli ludzi z przełomu II i III tysiąclecia. Uczą nas prawidłowych postaw etycznych. Ukazują konsekwencje złych czynów, skłaniają nas do refleksji, a także mają prowadzić do poprawy lub zmiany.
Pierwszym argumentem na potwierdzenie mojej tezy będzie to, że Ewa będąc pod wpływem diabła skusiła Adama do zjedzenia jabłka. Oboje ponieśli tego konsekwencje, gdyż zostali wygnani z Raju. Według mnie ludzie nie powinni nakłaniać innych osób ani sami nie powinni robić rzeczy, których mogliby żałować. Tak jak Ewa z Adamem wygnani z Raju.
Pragnę też zwrócić uwagę na to, iż historia Kaina i Abla była tragiczna. Kain został przedstawiony jako pierwszy morderca. Tkwiła w nim zazdrość o brata. Uważam, że nie powinniśmy zabijać drugiego człowieka tylko dlatego, że jesteśmy o niego zazdrośni. Powinniśmy uspokoić swojego wewnętrznego "ducha", postarać się zrozumieć, że nie każdy jest sobie równy i może to wszystko co druga osoba.
Trzeba także pamiętać o Syzyfie, który zdradził tajemnice bogów. Za to został skazany na wtoczenie głazu na szczyt góry. Jednak nigdy nie udało mu się tego dokonać, gdyż dochodząc do szczytu głaz staczał się z powrotem w dół. Moim zdaniem każdy kto choć raz coś "przeskrobał" powinien odkupić winy i mieć odwagę, aby przeprosić osobę, którą się skrzywdziło.
Warto również zauważyć, że Narcyz w swojej historii był zakochany sam w sobie. Nade wszystko starał się wywyższać oblicze swojego piękna. Został on też ukarany za swój egoizm i narcystyczną postawę. Wbrew temu co mówią inni, potępiam takie stanowisko, gdyż osoba zakochana sama tylko i wyłącznie w sobie nie dojdzie w życiu do niczego. Będzie uważała za samoluba, który zabiera wszystko dla siebie. Taka osoba nie będzie potrafiła kochać ludzi, gdyż będzie twierdziła, że to ludzie powinni kochać ją.
Myślę, że przytoczone argumenty pozwolą w pełni zgodzić się z twierdzeniem zawartym w temacie.