Maria Konopnicka

Maria Konopnicka urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach, a zmarła 8 października 1910 r. we Lwowie. We wrześniu 1849 r. rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W latach 1855 – 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. We wrześniu 1862 roku wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie. Wychowała 6 dzieci utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku.

Była przede wszystkim poetką, ale pisała też prozą, uprawiała publicystykę, tłumaczyła literaturę obcą. Była pisarką i nauczycielką, ale prowadziła również działalność społeczno – polityczną (opieka nad więźniami, protest przeciw prześladowaniu przez Niemców dzieci polskich we Wrześni).

Wydała cztery tomy Poezji. Do najbardziej znanych wierszy Konopnickiej o charakterze społeczno-politycznym należą Jaś nie doczekał, W piwnicznej izbie, Wolny najmita, O Wrześni, Rota. Pisała również nowele takie jak Mendel Gdański, Miłosierdzie gminy, Nasza szkapa, Dym i wiele innych. Dzieci szkolne znają również inne utwory Konopnickiej O krasnoludkach i sierotce Marysi, Jak się dzieci w brondzie bawiły, O Janku wędrowniczku. Niektóre utwory Konopnicka podpisywała pod pseudonimem Jan Sowa.

We Lwowie, gdzie na cmentarzu Łyczakowskim jest pochowana Konopnicka, szkoła polska nosi jej imię.