Bronię obecności "Pana Tadeusza" w programie nauczania.

Adam Mickiewicz jest autorem „Pana Tadeusza”. Epopeja ta jest obowiązkową lekturą, a moim zadaniem w tej rozprawce będzie to aby nadal nią była. Przemawia za tym kilka bardzo ważnych argumentów, które za chwilę przytoczę.

Po pierwsze. W utworze tym występują przepiękne opisy przyrody, czytając go razem z tytułowym bohaterem uczestniczymy w wielkich łowach, czy grzybobraniu, cały czas podziwiając piękno przyrody, która to właśnie w Soplicowie jest nadzwyczaj bujna. Choć na krótką chwilę możemy się oderwać od szarej, brudnej rzeczywistości. Przenieść się w miejsce w którym nie samochodów, zanieczyszczonych rzek, dziurawych asfaltowych dróg i betonowych bliźniaczo podobnych bloków. Nie wychodząc z domu możemy odpocząć od cywilizacji, oraz możemy rozładować się wewnętrznie.

Drugim bardzo ważnym powodem do przeczytania „Pana Tadeusza” jest fakt zawarcia w nim dziejów naszego narodu. Jest on kopalnią wiedzy o życiu tamtejszej szlachty, stosunkach międzyludzkich oraz sytuacji międzynarodowej. Jednak trzeba pamiętać o tym, że obraz ten jest trochę wyidealizowany, dlatego należy wziąć na to poprawkę.

Książka została napisana w okresie w którym Polska znajdowała się wręcz w tragicznej sytuacji. Jej celem było przynoszenie nadziei w odzyskanie niepodległości. Lektura umożliwi nam, choć w przybliżonym stopniu odczuć nastroje jakie panowały wśród Polaków po trzecim rozbiorze Polski. Na własnej skórze możemy przekonać się czy książka spełnia postawione jej zadanie, możemy sprawdzić czy przyniesie ukojenie w innym wypadku.

Książkę można „pochłonąć jednym tchem”. Rozdziały są jak odcinki ciekawego serialu, po obejrzeniu jednego nie możemy się doczekać następnego, aby dowiedzieć się co było dalej. Książka początkowo odpycha od siebie potencjalnego czytelnika swoją objętością, jednak po jej przeczytaniu czuje się niedosyt, i nie chce się opuszczać bohatera ani Soplicowa, dlatego przy odrobinie wolnego czasu powraca się „do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych” ponownie oddając się lekturze „Pana Tadeusza”.

Kolejnym, lecz równie ważnym, argumentem przemawiającym za obecnością utworu w programie nauczania jest jego wartość merytoryczna. To właśnie z tego utworu wywodzą się liczne przysłowia (np. „Pańskie oko konia tuczy”), czy powiedzenia. Utwór posiada również wartości wychowawcze i edukayjne.

Obecność „Pana Tadeusza” w programie nauczania jest konieczna, ponieważ gdyby tak nie było większość młodych ludzi przeszła by obok tej książki obojętnie, znajdując sobie jakieś ciekawsze zajęcie. Tyczy się to nie tylko tej pozycji, większość młodych ludzi wychowana na telewizji i wideo nie jest przyzwyczajona do czytania książek. Należy również zauważyć, że ówczesne czterolatki, pięciolatki, i sześciolatki zamiast po książki z bajkami sięgają po komputer i to on staje się źródłem ich inspiracji. Gdyby nie szkoła i obowiązkowe lektury z tych dzieci wyrosłoby pokolenie bezuczuciowych istot nierozerwalnie połączonych z komputerem. Przed taką sytuacją obronić nas mogą tylko książki.