Regiony leżące w geograficznie w obszarach nizinnych Polski, należą do jednych z najpiękniejszych regionów naszego kraju. Generalizując ogół regionów geograficznych w Polsce jest bardzo ciekawy, lecz skupię się na omówieniu jednego z obszarów – mianowicie obszaru Nizin środkowopolskich, do których wlicza się również omawiana przeze mnie kraina Polesia lubelskiego.
Zacznijmy od ogólnego wyjaśnienia pojęcia Polesia.
POLESIE - pod prowincja fizycznogeograficzna, stanowiąca południowo-zachodnią część Niżu Wschodnioeuropejskiego, położona na terytorium Białorusi, Ukrainy i Polski. Polesie stanowi płaską równinę, leżącą w dorzeczu Prypeci i Bugu. Rzeki te, poprzez Muchawiec (prawy dopływ Bugu) i Pinę (lewy dopływ Prypeci), łączy kanał Dniepr-Bug.
Polesie lubelskie stanowi północno – zachodnią część Polesia, która położona jest na lewej stronie Bugu. Region stanowi około 5 tys. m2
Region jest bardzo charakterystyczny dla regionu Polesia.
Polesie lubelskie jest płaską równiną o charakterze denudacyjno-akumulacyjnym. W regionie tym występują również liczne cieki. Na południu natomiast występują rozliczne jeziora.
Charakterystyczną cechą ogółu pod prowincji jest bagienność terenów. Na Polesiu lubelskim występują również charakterystyczne dla tego obszaru torfowiska
Nadmienić należy, że region od północy na południe przecina kanał o nazwie Wieprz – Krzna.
Dla Polesia lubelskiego charakterystyczny jest podział na sześć mezoregionów: a mianowicie: Zaklęsłość Łomaską, Równinę Parczewską, Równinę Kodeńską, Zaklęsłość Sosnowicką, Garb Włodawski i Równinę Łęczyńsko-Włodawską.
W południowo – zachodniej części Polesia lubelskiego znajduje się jeden z bardziej znanych polskich parków narodowych – Poleski Park Narodowy, przy którym chciałabym zatrzymać się na dłużej.
Poleski Park Narodowy, utworzony w 1990, w województwie lubelskim. Powierzchnia 9647 ha (w tym 428 ha pod ochroną ścisłą). Siedzibą dyrekcji jest Urszulin. Zajmuje płaskie tereny w zachodniej części Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej, urozmaicone niewielkimi, płytkimi jeziorami.
Szatę roślinną parku tworzy mozaika lasów (olsy, bory bagienne i mieszane), podmokłych łąk, zarośli szuwarowych, a także zbiorowisk wodnych i bagiennych. Liczne gatunki roślin chronionych, m.in.: wierzba borówkolistna, wierzba lapońska, brzoza niska, rosiczka pośrednia, kosaciec syberyjski, pełnik europejski, gnidosz królewski.
Bogaty świat zwierząt. Dominuje ptactwo wodne i błotne - gęś gęgawa, żuraw, brodziec krwawodzioby, kulik wielki i zagrożona wyginięciem wodniczka. Występują także ptaki drapieżne - orzeł przedni, bielik, orlik krzykliwy, błotniak zbożowy i kobczyk. Wśród ssaków spotyka się wilki, łosie i wydry. Stanowisko bardzo rzadkiego żółwia błotnego. Region zaliczany jest do Zagłębia Węgla Kamiennego w Polsce.
Pojęcia do podyktowania
DENUDACJA [łac.], geol. ogół procesów niszczących powierzchnię Ziemi, powodujących jej wyrównywanie i obniżanie; obejmuje wietrzenie, erozję i powierzchniowe ruchy mas skalnych, np. osuwiska, spełzywanie.
AKUMULACJA [łac.], geol. proces gromadzenia się osadów w wyniku ich sedymentacji.