Charakterystyka porównawcza Antygony i Ismeny

Antygona i Ismena są bohaterkami dramatu Sofoklesa pt. „Antygona”. Należą do mitycznego rodu Labdakidów obciążonego klątwą. Są córkami Edypa i Jokasty, kazirodczego związku. Mają dwóch braci, Eteoklesa i Polinejkesa poległych w bratobójczej walce. Mieszkają w Tebach w Grecji.

Obie są młode, piękne, ale wewnątrz różnią się diametralnie. Antygona nie przejmuje się zakazem Kreona, wie jak spełniać swe obowiązki religijne. Natomiast Ismena lęka się kary, boi się śmierci. Antygona jest odważną i pewną swoich racji kobietą. Zawsze stawia na swoim. Nie da sobą pomiatać, nawet królowi, jej przyszłemu teściowi. Jest świadoma możliwej kary za swój czyn, ale mimo to, bez wahania podejmuje decyzję o pochówku swego rodzonego brata, zostawionego na pożarcie ptakom. Ismena próbuje ją powstrzymać, ale na próżno. Jak jej siostra coś postanowi, to już nie ma odwrotu.

Antygona jest całkowitym przeciwieństwem swej siostry Ismeny – słabej, delikatnej kobiety podporządkowującej się władzy Kreona. Antygona ani na chwilę nie żałuje swej decyzji. Jest z siebie dumna, że spełniła swój obowiązek religijny. Wie jak ważna jest miłość. W czasie rozmowy z Kreonem mówi: „Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.” Odrzuca chęć podjęcia połowy kary przez jej siostrę mówiąc: „Hades i zmarli wiedzą, kto to zdziałał. Słowami świadczyć miłość – to nie miłość.” Zostaje zamurowana, a następnie powiesza się i ginie wraz ze swym narzeczonym Hajmonem, synem Kreona.

Uważam, że obie postacie są godne naśladowania, Antygona dla odważnych, którzy szybko podejmują decyzję, natomiast Ismena dla bojących się, ale pokonujących swój lęk po pewnym czasie. Antygona jest wzorem dobrego chrześcijanina, pomimo iż wierzy w wielu bogów. Podziwiam Antygonę za odwagę i upór. Myślę, że warto ją naśladować.